بیست روز پیش کسی نمی‌توانست حتی از روی حدس و گمان پیش‌بینی بکند که کشتار پنج زندانی سیاسی بیگناه صورت خواهد گرفت، و امروزاین چنین در فقدان این جان باختگان به تیره روزی نشسته‌ایم، حدود سه هفته پیش

می‌خواهم از حسین بگویم. حسین عزیزم، حسینِ من. آه چه روزها که با او زیستم. چه روزها که به یادش گریستم. حسین عزیزم. سال‌هاست که قلبم به یادش سرخ مانده. سال‌هاست که در آرزوی دیدارش هستم. سالهاست.

هادی دیروز دو ساعت زودتر از تایم کاری مرخصی ساعتی گرفته بود، می‌خواست عینکش را تعمیر کند، عینک مطالعه و نزدیک بینیش، اما من تو دلش را خوانده بودم، می دانستم از همه لحاظ نیازمند است تا خلاء ونیاز

در مقابل رژیمی امسال به استقبال اول ماه مه می‌رویم، که بیکارسازی و اخراج و رفتن دستمزدها به زیر خط فقر به شدت شروع و ادامه دارد. و در حالی که نماینده‌گان و رهبران کارگران در زندان و یا تحت

آوریل سال ۲۰۰۸، امرسون هررا و لوزماریلا لوپز از رهبران سندیکای معلمین در حال رفتن به سر کار هر دو مورد اصابت گلوله قرار گرفته و در دم جان می بازند. به هنگام ترور لوزماریلا هفت ماهه حامله بوده، سه

پس از انتخابات و بدنبال آن خیزش همه جانبۀ مردم علیۀ  جمهوری اسلامی،  شعارهایی  بین مردم برده  میشود که بطور نمونه سرود “ای ایران” به مثابۀ  شعار و فریاد “اله اکبر”آز آن جمله اند! گاهآ از خود

به مناسبت سالگرد سیاهکل و قیام بهمن ۵۷ مراسمی در شهر فرانکفورت آلمان از طرف سازمان فدائیان اقلیت برگزار شد که در این خصوص نکاتی به نظرم رسید که در این نوشته به آن می‌پردازم. باید بگویم که

سی سال از حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی بر مردم ایران گذشت، سال‌هایی که کارگران، دانشجویان، معلمین، زنان، پیر و جوان و هر آنچه بنام جنبنده! حیاتی داشت تا به امروز، تاوان سنگینی  برای آن  پرداخته‌اند.

بیش از یک ماهی می‌شود که نخستین بیانیه کمیته “همبستگی زنان علیه خشونت‌های اجتماعی” منتشر شده است و همان گونه که می‌شد انتظار داشت، در میان سیر حوادث سهمگینی که در ایران می‌گذرد، انعکاسی نیافت.

روند تحولات اخیر در ایران نه تنها به حامیان وطرفداران انقلاب بلکه به تمامی دشمنان و باز دارندگان انقلاب، این مسئله را اثبات نموده است که حرکت اعتراضی توده های زحمتکش ایران همچنان به پیش خواهد رفت