تلاش و تکاپو برای برپا داشتن ساختارهای انسانی در جامعه و بهیمان و نا آدمان را از اریکه ی سروری و نیرومندی پائین کشیدن همان چیزیست که دانش انقلابی پرولتاریا و تلاش های چشم گیر، پیوسته و پایدار

در شرایطی که همه سویه بر مردم میتازند و پیر و جوان و زن  و مرد را به جرم ناکرده و به فرمان ولی خونخوار فقیه در کوی و برزن به شلاق و دار محکوم می کنند، برخاستن و شوریدن نه تنها حق طبیعی و خدشه

دنیای شگفتی است.مردم را شقّه شقّه می کنند اما حامیان مردم هشدار می دهند که مبادا مردم را به شورش و انقلاب فراخوانید زیرا آنها هنوزآمادۀ قیام و انقلاب نیستند. دانش جویان را از پشت میز دانش گاهها

در این نوشته به نکاتی پیرامون مقاله «ارزیابی نوین، سی زمستان بعد» منتشره در نشریه کار ۵۲۲ می پردازم. من با قسمتی از نظرات مطروحه در این مقاله موافقم ولی قسمتی را نیز غلط می دانم. در برخی نشریات و

از زمانی که سکانداری کشتی سرمایه‌داران سلطنت‌طلب به آخوندها، لمپن‌ها، تاجرهای ولایتِ قتل و چپاول فقیه و سرمایه‌داران وابسته به امپریالیسم جهانی سپرده شد، از زمان قانون‌مند شدن تجاوز، برد‌گی، خرید

واقعیت در جمهوری آدم‌کشان وابسته به امپریالیسم خشن‌تر، شنیع‌تر و ضدانسانی‌تر از آن است که بتوان با طرح چند مشکل مثلا، و یا زدن چند دشنام بر پیکر موهن و خبیث آن دل خنک نمود. نه، این قاعده را از

طبقه کارگر و دیگر زحمتکشان به کنار، با چند نفر از به‌اصطلاح قشر روشنفکر پایین سی‌سال کمی در بارۀ اوضاع ایران صحبت بکنید و در بارۀ انقلاب بعدی و امکان انقلاب در کوتاه مدت از آنها سؤال کنید. با

بورژوازی حتی در چارچوب‌های قوانین و مقررات مصوب شده در دموکراسی بورژوازی به راحتی تن به خواست‌های سیاسی – اجتماعی طبقه کارگر نمی‌دهد که هیچ، حتی ازپذیرش خواست‌های صرفاً تریدیونیونیستی آن‌ها تن

ادواردو گالیانو روزنامه‌نگار و نویسنده مشهور اوروگوئه، متولد ۱٩۴٠ در مونته‌ویدئو است. او اولین کاریکاتور سیاسی خود را در “ال‌سول” هفته‌نامه حزب سوسیالیست چاپ کرد، در شروع دهه ۶٠ به کار

رابطه ی راستین و واقعی انسان با جهان پیرامونی، و بیش از آن ، با تاریخ، پیش از آنکه رابطه ای نظری و شناخت شناسانه باشد، رابطه ایست زنده، فعال، عملی و هدف‌مند. انسان در این رابطه هم به مثابه‌ی