صدای باد درگوشم پیچید. پایم تکانی خورد. به خود آمدم. دستم را از ژاکتی که رویم کشیده شده بود بیرون آوردم. هوا روشن بود. چشمم به زمین بزرگ وخالی افتاد. چرا دراین زمین بزرگ وخالی تنهایم؟ ازکوچه

در میدان فردوسی سوار مترو شدم. ساعت سه بعدازظهربود. مترو، خیلی شلوغ و پر ازدحام نبود. بعد از چند ایستگاه صندلی خالی شد و نشستم. درحال و هوای خودم بودم. به نظ‌رم رسید صدای گرفتن عکس شنیدم. به بغل

نگارنده: افسانه پویش پاسخی به آقای ماشا اکبری به اقدام عصیان‌گرایانهٔ آهو، دختر دانشجوی تحقیقات و علوم دانشگاه تهران، واکنش‌های مختلفی صورت گرفت. یکی از این موارد، مطلب نسبتاً کوتاهی است که از

توانائی عملی اتحادیه اروپا نوشته: یورگ کروناور (روزنامه جهان جوان، شنبه ۹ نوامبر ۲۰۲۴)   جمله “کسب و کار به طور معمول دیگر یک گزینه نیست” که به طور خلاصه در پیش نویس بیانیه پایانی

نگارنده: افسانه پویش   چند روز پیش بود که بار دیگر قتل عامی در یکی از روستاهای سودان توسط نیروهای شبه نظامی “پشتیبانی فوری” (Rapid Support Forces- RSF) به رهبری محمد حمدان (۱)

آیا برای رژیم جانیان چپاولگر جمهوری اسلامی، مردم فلسطین بر مردم ایران ارجحیت دارند؟ اصلاً آیا برای این رژیمی که توده‌های کارگر و زحمتکش و زنان و ملیت‌های تحت ستم خودی را به خاک سیاه نشانده است،

مترجم: افسانه پویش در دوران عجیبی زندگی می‌کنیم، دورانی که توجه طبقهٔ کارگر به طور فزاینده‌ای به حیطهٔ کاملاً ویژه‌ای از زندگی اجتماعی یعنی سیاست خارجی معطوف می‌گردد. سیاست خارجی از نظر یک فرد

بچه که بودم، خرس قهوه‌ای را می‌دیدم. زیر پتوی کهنه و کوتاه من می‌خزید. می‌خواست دل و روده‌ام را بیرون بکشد. به پهلو می‌چرخیدم. خودم را جمع می‌کردم اما بازهم به شکم من چنگ می‌زد. قطره‌های بارانی

دیروز ۳۱ شهریور انفجاری در معدن زغال‌سنگ معدن جو در طبس به وقوع پیوست. تا این ساعت یعنی حدود ۳۰ ساعت پس از انفجار اعلام‌شده است که ۵۲ نفر از کارگران جانشان را ازدست‌داده، ده‌ها نفر زخمی و حدود ۱۷

چشم که باز کردیم خود را تحت سیطره حکومتی سرکوبگر یافتیم. سرکوب هر نوع فعالیتی که رهایی از نظام طبقاتی را ممکن می‌کرد در دستور کار قرارداشت و این در حالی بود که ما کارگران و زحمتکشان بیش از اقشار