صبح می‌شود. نه با نغمه پرندگان خوش‌آواز. نه با امید به گرمی خورشید. نه با عشق به زندگی. صبح می‌شود. نه با رقص غنچه‌های سرخ در نسیم صبحگاهی. نه با امید تقسیم گل و گندم. نه با امید به صلح و آزادی.

۲۵ آبان سال گذشته، یادآور یکی از تلخ‌ترین روزها برای مردم ایذه است. از آن روز تاکنون مردم ایذه زیر شدیدترین فشار سرکوب‌های رژیم قرارگرفته‌اند و لحظه‌ای سرکوب، پیگرد و تعقیب و زندان مردم ایذه

مطلب زیر را یک رفیق کارگر از داخل کشور برای سازمان ارسال نموده است روند تحولات و پیشاهنگان طبقه کارگر سیر وقایع و روند تحولات اخیر به‌وضوح و روشنی نشان می‌دهد که جامعه ما دریک موقعیت انقلابی بسر

دلم برای روزهای سردی که کنار بخاری جمع می‌شدیم تنگ‌شده. برای قصه‌های بی‌بی شب‌هایی که تب می‌کردم، برای صدای پنکه در بعدازظهرهای گرم تابستان تنگ‌شده است. تو می‌خوابیدی و من آهسته به‌پای فرهاد

هر راهی را که انتخاب می‌کردم، می‌دیدم دریک گردونه بدبختی افتاده‌ام. این را زمانی فهمیدم که دیدم تنها نان‌آور خانه شده‌ام. زمانی که آن مرد بلندقد و لاغر را مقابل خودم دیدم. دانستم بدون حضور من

امروز آخرین یکشنبه پایان سال است، یعنی چهل و هشتمین باری است که بازنشستگان و مستمری‌بگیران اهوازی طی سالی که به پایان آن رسیدیم جلو اداره بیمه، تجمع اعتراضی برگزار می‌کنند. ده‌ها نفر بازنشسته،

اهل کرهٔ خاکیم. ساکن زمین. سرخم، سیاهم، سفیدم. زنم. کارگرم. در شالیزار کارمی کنم. دستم تا آرنج در آب و گل است. دانه‌دانه برنج‌ها را در آب می‌نشانم. تا دانه‌ها سر از خاک درآورند، خمیده می‌شوم.

مردم ایذه! توده‌های محروم و ستمدیده از ظلم ولایت و سلطنت! حکومت فکرمی کند با سرکوب می‌تواند به اعمال حاکمیت خود تداوم بدهد وبر فضای سیاسی جامعه یک‌بار دیگر غالب شود، حماقت و ساده‌انگاری است. رژیم

جنبش کارگری نهادها و سازمان‌های کارگری متعلق به این جنبش، هنوز و تا رسیدن به نهادها سازمان‌های کارگری رزمنده باقابلیت‌های موردنظر و مورد اعتماد طبقه کارگر، راه طولانی در پیش دارند. سازمان‌ها و

روز پنج‌شنبه ۲۷ بهمن و به دنبال فراخوانی که در اعتراض به اعدام محمد حسینی و محمدمهدی کرمی دو جوان مبارزی که در اعتراضات دستگیر و به دست جنایتکاران جمهوری اسلامی به قتل رسیدند، صادرشده بود، تجمعات