یکی از هزاران  بیماران دیابتی هستم. روزانه دو نوبت قرص” زیپمت” پنجاه‌هزار در صبح و شب همراه با یک نوع انسولین به نام “نوروپید”، که سه مرتبه قبل ازهر وعده غذایی باید تزریق

یک سال از اعتراضات روزهای ۲۴ و ۲۵ آبان ۱۴۰۱ مردم ایذه گذشت، گرچه این اعتراضات به‌ظاهر نتیجه‌ای نداشت و تا حدودی فروکش کرده است، اما این فروکش هرگز به معنای خاموشی و رکود نیست. چون‌که زمینه به

۲۵ آبان روزی که نه مردم ایذه آن را فراموش خواهند کرد و نه عوامل رژیم جمهوری اسلامیان را ازیاد خواهند برد. مردم خاطره رویداد نبرد اعتراضی خود را که پس از سال‌ها تحمل سرکوب وبی حقوقی رخداد فراموش

دیرکردی. گفتی بیرون نروم تا شب که برگردی. من نشسته بودم. دفترچه کوچک من از تنهایی‌ام پر شد. یا من طول شب را نمی‌شناختم یا تو دیر کرده بودی. باد پنجره را باز کرد. صدای پایت از کوچه نمی‌آمد. تنها

  هرزمان در جمعی کودکی پا می‌گذارد، فضا پرمی شود از شورونشاط. احساسات و خیال‌پردازی‌های کودکانه‌شان همه را به شعف می‌آورد. پاک، زلال و صادقانه عواطفشان را بروزمی دهند. شادی بی‌حدوحصرشان

ورقه‌ها جمع شد. در حیاط مدرسه آخیش را گفتیم. کتاب همان کتابی که تا دیشب روی سینه‌مان سنگینی می‌کرد تا بخوانیمش تا خوابمان ببرد، چه زود از ذهنمان خارج شد. آخرین روز مدرسه، کتاب‌ها، درس‌ها و

من ترا اذیت می‌کنم؟ نه. تو منو اذیت می‌کنی. چرا منو اذیت می‌کنی؟ وقتی پاورچین‌پاورچین به سکوت من نزدیک میشی، باز بهانه‌گیرمی شوم. وقت‌هایی که از پله‌کان تنهایی من بالا می‌آیی، بی‌اراده چنگی به

  با یاد ارتین رحمانی فرزند هنگامه چوبین، و قدیر فرزند علی مسیو که هر دو فقط ۱۶ سال سن داشتند، یکی در بیام ژینا هدف گلوله‌های نیروی نظامی رژیم ضدانقلاب جمهوری اسلامی قرار گرفت، ویکی در

پیش‌ازاین که پایمان به خشت زندگی برسد، لباس‌هایمان درست قواره تن رنجورمان دوخته‌شده بود. با کلاه‌های گشادی که بر سرمان گذاشتند. یک‌شکل و موازی کنار هم قرار داده می‌شدیم. از درون یک فریب بزرگ به

نمی‌توان این‌همه بیداد و زور گوئی را تحمل کرد، امروز ستمگری و سرکوب به امر عادی و همه‌روزه حکومت در این منطقه تبدیل‌شده، دامنه ظلم و سرکوب در کنار فقر عمومی وعدم معیشت اقتصادی زندگی حداقلی مردم