در کشوری که مشتی دزد و قاتل و راهزن و عمله امپریالیزم بر جان ومال مردم حکم می‌رانند تمامی معیارها و ارزشهای شناخته شده فرهنگی چنان تغییر مضمون میدهند که به ضد خود تبدیل میگردند. تغییرات مضمونی در

با اوج گرفتن مبارزات کارگران و دیگر زحمتکشان به همراه گسترده‌تر شدن و ژرفش بیش از پیش مبارزات دانشجوئی، ما با شدت و عریانی هر چه حیوانی‌تر مجازات‌ها و شکنجه‌های رژیم وابسته به امپریالیسم جمهوری

این روزها، هر بار که خبرهای مربوط به ایران را دنبال کرده‌ام، به جای اکسیژن و هوای تازه، خفقان را استنشاق کرده‌ام. با وجود این که به دور از فضای امنیتی و خفقان‌برانگیز حاکم بر ایران زندگی می‌کنم،

جخ امروز از مادر نزاده‌ام نه عمر جهان بر من گذشته است. نزدیک‌ترین خاطره‌ام خاطره‌ی قرن‌هاست. بارها به خون ِمان کشیدند به یاد آر، و تنها دست‌آورد ِ کشتار نان‌پاره‌ی بی‌قاتق ِ سفره‌ی بی‌برکت ِ ما

روز دوشنبه ۲۲ اکتبر (٣٠ مهر ۸۶) صدمین شماره “پیام فدائی”، ارگان چریک‌های فدائی خلق، توسط یکی از رفقا برایم امیل شد. نظاره‌گر سرتیترهای مطالب نوشته شده در صدامین شماره پیام فدائی، بودم که چشمم به

به انحراف کشاندن روند مبارزاتی جنبش های اجتماعی، تنها مختص به سیاست جمهوری اسلامی نبوده، بلکه تمامی نظام های سرکوبگر و ضد مردمی، بکار گیری تاکتیک فوق را، جهت به انحراف کشاندن مطالبات توده ها و

خیزش انقلابی مردم ایران در سال های ۵۶ و ۵۷ که امیدهای فراوانی بدان بسته شده بود، با اجرای سیاست‌های امپریالیستی آمریکا و بی توجهی قریب به اتفاق همه سازمان های سیاسی و انقلابی ایران، نسبت به ماهیت

رفقای من بر این تصمیم‌اند به پاس گرامی‌داشت هجدهمین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ ویژه‌نامه‌ای منتشر سازند. لذا از من نیز که شاهد زنده‌ای از آن روزهای کشتار بوده‌ام خواسته‌اند شعر،

در تاریخ ایران و در تاریخ جهان، تابستان ۶۷ هیچ‌گاه به فراموشی سپرده نخواهد شد. چنان که بسیاری از نسل‌کشی‌ها، تاراج‌ها و جنایت‌ها در تاریخ به فراموشی سپرده نشد. هراران زندانی سیاسی در تابستان ۶۷

گاهی، واقعیات پیرامون آدمی، ذهنی تر از دنیای تصورات وی می نماید، و پذیرش آن بسی دشوار تر از پذیرش اوهام ذهنی است. گاهی، تحرکاتِ حجمیِ دنیای بیرون را تنها انعکاسی تن سخت از یک تصویرِ دو بُعدی گنگ