واقعیت در جمهوری آدم‌کشان وابسته به امپریالیسم خشن‌تر، شنیع‌تر و ضدانسانی‌تر از آن است که بتوان با طرح چند مشکل مثلا، و یا زدن چند دشنام بر پیکر موهن و خبیث آن دل خنک نمود. نه، این قاعده را از

طبقه کارگر و دیگر زحمتکشان به کنار، با چند نفر از به‌اصطلاح قشر روشنفکر پایین سی‌سال کمی در بارۀ اوضاع ایران صحبت بکنید و در بارۀ انقلاب بعدی و امکان انقلاب در کوتاه مدت از آنها سؤال کنید. با

بورژوازی حتی در چارچوب‌های قوانین و مقررات مصوب شده در دموکراسی بورژوازی به راحتی تن به خواست‌های سیاسی – اجتماعی طبقه کارگر نمی‌دهد که هیچ، حتی ازپذیرش خواست‌های صرفاً تریدیونیونیستی آن‌ها تن

ادواردو گالیانو روزنامه‌نگار و نویسنده مشهور اوروگوئه، متولد ۱٩۴٠ در مونته‌ویدئو است. او اولین کاریکاتور سیاسی خود را در “ال‌سول” هفته‌نامه حزب سوسیالیست چاپ کرد، در شروع دهه ۶٠ به کار

رابطه ی راستین و واقعی انسان با جهان پیرامونی، و بیش از آن ، با تاریخ، پیش از آنکه رابطه ای نظری و شناخت شناسانه باشد، رابطه ایست زنده، فعال، عملی و هدف‌مند. انسان در این رابطه هم به مثابه‌ی

در کشوری که مشتی دزد و قاتل و راهزن و عمله امپریالیزم بر جان ومال مردم حکم می‌رانند تمامی معیارها و ارزشهای شناخته شده فرهنگی چنان تغییر مضمون میدهند که به ضد خود تبدیل میگردند. تغییرات مضمونی در

با اوج گرفتن مبارزات کارگران و دیگر زحمتکشان به همراه گسترده‌تر شدن و ژرفش بیش از پیش مبارزات دانشجوئی، ما با شدت و عریانی هر چه حیوانی‌تر مجازات‌ها و شکنجه‌های رژیم وابسته به امپریالیسم جمهوری

این روزها، هر بار که خبرهای مربوط به ایران را دنبال کرده‌ام، به جای اکسیژن و هوای تازه، خفقان را استنشاق کرده‌ام. با وجود این که به دور از فضای امنیتی و خفقان‌برانگیز حاکم بر ایران زندگی می‌کنم،

جخ امروز از مادر نزاده‌ام نه عمر جهان بر من گذشته است. نزدیک‌ترین خاطره‌ام خاطره‌ی قرن‌هاست. بارها به خون ِمان کشیدند به یاد آر، و تنها دست‌آورد ِ کشتار نان‌پاره‌ی بی‌قاتق ِ سفره‌ی بی‌برکت ِ ما

روز دوشنبه ۲۲ اکتبر (٣٠ مهر ۸۶) صدمین شماره “پیام فدائی”، ارگان چریک‌های فدائی خلق، توسط یکی از رفقا برایم امیل شد. نظاره‌گر سرتیترهای مطالب نوشته شده در صدامین شماره پیام فدائی، بودم که چشمم به