احتمالآ اطلاعیۀ کارگران ایران را که در ارتباط با اول ماه مه روز جهانی کارگر انتشار یافته بود ،مشاهده و خوانده اید.همانطور که آگاهید این اطلاعیه  با امضای ” کمیته برگزاری مراسم اول ماه مه ” که 

طرح بحث لغو اعدام در ایران، همواره با واکنش های متفاوت عناصر فعال، نیروهای سیاسی کمونیست و انقلابی اپوزیسیون جمهوری اسلامی قرار گرفته است. خصوصا پاره ای از نیروهای انقلابی کمونیست، طرح شعار لغو

وقتی از شکم مادر زاده شد، به جای گهواره نرم و متحرک، در کنار مادر رنجور، نحیف و زرد و نیمه جان به آن چوبین داربست سخت قالی، آویخته شد. از آوازهای حزین مادر تنها ترانه‌ای که ذهن محمد را با هنر

اگر در کشورهای پیشرفته‌ی امپریالیستی در پهنه‌ی اروپا و آمریکا بیرون کردن‌های کارگران، خصوصی‌سازی‌های پی در پی و میزان بالارونده‌ی دستمزدها، پاداش‌ها و ارزش سهام خصوصی سرمایه‌داران و رئیس‌های

پس از برگزاری مراسم سی و هشتمین سالگرد سیاهکل توسط فعالین سازمان فدائیان (اقلیت) در ونکوور- کانادا، نوشته ‌ ای با امضای (ش) به من تحویل داده شد تا پس از آگاهی از متن آن در اختیار رفقایمان قرار

بحران عمیق سرمایه از راه می‌رسد و فجایع سرمایه را که نزدیک به سه دهه و بر بستر سیاست نئولیبرالی و مدل جهانی‌سازی آن دست به تاخت و تاز زده کامل می‌نماید و جامعه بویژه طبقه کارگر رابه ورطه هولناکی

جلادان در جمهوری مفتخوران اسلامی نشخوار فتح را مزمزه می کنند. مگر نه این است که ” کار- دانش ” شلاق سازی رواج ” حسنه ” دارد در این بهشت قاتلان؟! اینان مردم را به بیگاری و کار جنگل هم که می گمارند

در ستون مباحثات نشریه کارشماره ۵۲۲ مقاله یی تحت عنوان “ارزیابی نوین سی سال زمستان بعد” از رفیق بردیا چاپ شد که تعجب بر انگیزاست. تعجب بر انگیز  بودنش نه از این جهت که رفیق چیز جدیدی مطرح می‌کند

تلاش و تکاپو برای برپا داشتن ساختارهای انسانی در جامعه و بهیمان و نا آدمان را از اریکه ی سروری و نیرومندی پائین کشیدن همان چیزیست که دانش انقلابی پرولتاریا و تلاش های چشم گیر، پیوسته و پایدار

در شرایطی که همه سویه بر مردم میتازند و پیر و جوان و زن  و مرد را به جرم ناکرده و به فرمان ولی خونخوار فقیه در کوی و برزن به شلاق و دار محکوم می کنند، برخاستن و شوریدن نه تنها حق طبیعی و خدشه