اخیرا نوشته ی یادداشت گونه ای با عنوان “عسکر عمی الهام بخش مبارزه از میان ما رفت” به قلم محمد اشرفی روی تعدادی از سایت ها قرار گرفته است. نویسنده که خود از فعالان جنبش کارگری است و سخنگوی کمیته

آنچه که در سال ۶٠ در ایران رخ داد “همچون رعد و برقی ناگهانی در آسمانی صاف” نبود؛ رویدادهای سال ۶٠ نتیجه و برآیند اتفاقات و تحولاتی بود که مقدمات آن از پیش فراهم شده بود.

در این مطلب سعی دارم که هشدارتان دهم که از آنچه بر سر نسل قبلی مبارز آمد درس گرفته و بدون آگاهی و خود رهبری آلت دست امیال گروه های ناشناخته و قدرت طلب و وابسته نشوید.

اخیرآ منازعۀ سختی در کانون اصلی قدرت و یگانه نهاد تصمیم گیری در نظام اسلامی در جریان است  که تا به امروز آنهم تا به این شکل روشن و آشکار سابقه نداشته است.اگر چه از بدو روی کار آمدن جمهوری اسلامی

با ورق زدن تاریخ مبارزات طبقاتی و سیاسی تاکنون کارگران و توده‌های تحت ستم نظام سرمایه‌داری، اعتصاب عمومی و سازمان یافته، تاکتیک و حرکتی کارآمد و مثمر ثمر در پرتو این مبارزات تجربه شده است. تجاربی

بحران اقتصادی و گرانی مثل همه جای ایران مردم زحمتکش کرمانشاه را به ستوه آورده، بیکاری در این استان فراگیرتر از همه جا است،! بیکاری عمومی که موجب شد تا احمدی نژاد در آخرین سفر پرجنجال خود به این

خشونت در زندان، جزئی لاینفک از خشونت حاکم بر کل جامعه است. خشونتی که حکومت ها و نظام های طبقاتی برای سرکوب توده ها و نیروهای مخالف خود به کار می گیرند.حکومت های دیکتاتوری و به طور اخص جمهوری

تیرماه سال ۵۵ روزی که خبر جان باختن رفیق حمید اشرف و دیگر اعضای رهبری سازمان به زندان رسید، یکی از وحشتناک‌ترین روزهای زندگی سیاسی عموم نیروهای سازمان بود. از سیاهکل تا ٨ تیر، سازمان ضربات متعددی

وقتی که از اهواز به طرف تهران میروی در ۴۰ کیلومتری شهرستان اندیمشک به طرف استان لرستان، کوه بزرگی قراردارد، تمام این کوه سنگ آهن است. در پایین دست کوه و در دامنه آن روستاهای بزرگ وکوچک متعددی

سخن از دورانی ا‌ست که تمام جهان در التهاب سیاسی به سر می‌برد. در چهار گوشه‌ جهان، انقلاب‌ها برپاست و مبارزه‌ مسلحانه در جریان. انقلابیون برای به زیر کشیدن قدرت‌های سرمایه‌داری و استقرار نظمی