از ماه ها پیش رفقای کمیته یادمان در مونتریال و فعالین سازمان اقلیت و دیگر رفقای عزیز در تدارک این روز ویژه، روزی که مرز بین انقلاب و ضد انقلاب در ایران ما را در دل خود به مانند آتشفشانی جای داده

غروب چهارشنبه سوم جولای به وقت مصر، مردم این کشور پس از روزها با حضور فعال و میلیونی در سراسر کشور، بخصوص در میدان تحریر که اینک به میدان تعیین و تکیلف و پایان فرمانروایی و عمر سیاسی دیکتاتورها

انقلاب نیمه تمام جاری در مصر مانسته گی شگفت ناکی به انقلاب نیمه تمام یا شکست خورده ی بهمن ۵۷ ایران دارد.چندان که می توان سقوط حسنی مبارک را با سقوط شاه مقایسه کرد و عروج جریان اخوان المسلمین را

اعتدال به جای عدالت سیاست جدید نخبه گان بورژوازی حاکم است.به موجب این برنامه- که با پیروزی حسن روحانی کلید خورده است- سیاست تهاجمی نئولیبرالی دوران”عدالت و مهرورزی”احمدی نژاد جای خود را به

۲۴ خرداد روز جمعه دو انتخابات، یکی برای انتخاب ریاست جمهوری، و انتخابات شوراهای شهر و روستا در ایران برگزار می‌شود، انتخابات‌های دولتی و فرمایشی، وسیله‌ای است در دست حکومت‌های سرمایه‌داری، برای

نخست اشاره کنم که من نتوانستم دلیل طرح این سؤالات(*) را در اوضاع سیاسی کنونی ایران متوجه شوم. معمولا وقتی سئوال مطرح می‌شود که یک مسئله مبرم جامعه، پاسخ به آن را طلب کند. مسئله‌‌ی مبرم جامعه

امسال در سال‌روزِ قیام مردم عربِ ایران در ۱۵آوریل ۲۰۰۵/۱۳۸۴ دستگیری‌های گسترده‌ای در منطقه‌ی خوزستان‌ صورت گرفت. صدور احکام اعدام و حبس‌های طولانی دوباره رونق گرفت تا به عنوان تهدیدی علیه هر نوع

نزدیک به سه هفته از پخش ویدئوی امیر حسین جهانشاهی و مصاحبه منصور اسانلو در برنامه ای از شبکه تلویزیونی رها میگذشت که آقای اسانلو خبری که از سوی جهانشاهی، در این برنامه، در باره ی جایگاه تازه ی

رفقای گرامی بهاران خجسته باد عیدتان مبارک

جنبش سوسیالیستی بار دیگر یکی از یاران پی‌گیر و مصمم‌اش را از دست داد. مجید هم از میان ما رفت و قلب بزرگش که عمری برای برابری و آزادی و جامعه‌ای فارغ از ستم و استثمار تپیده بود، از حرکت بازایستاد.