برای تو به عنوان یک همرزم سابق متأسفم. جنبش ما هم از تو و هم از هر کس دیگری که بخواهد اینطور منافع جنبش را چوب حراج بزند، عبور خواهد کرد. آرزو میکنم که در مسیری که در پیش گرفته ای تجدید نظر کنی و

از آنجا که‌ سیاست مستبدانه‌ رژیم ناشی از خشونت نادری که‌ از طبیعت ارتجاعی قانون ولایت اسلامی است، جامعه‌ ایران در مجموع جامعه‌ای پیشا مدرنیته‌ بنظر می‌رسد. چنین ظاهر ناروشنی این ذهنیت را بوجود

جمهوری اسلامی به ضرب تحریم‌های اقتصادی٬ سراسیمه٬ بپای میز مذاکرات مستقیم اما نه چندان!! پنهانی برای حل اختلافاتش با امریکا رفته است. اما این دور از مذاکرات به احتمال بسیار زیاد٬ امریکا٬ شرایط خود

مهر ۱۳۵۶ را به یاد داری؟ زمانی که محمدرضا شاه ، هنوز اعلیحضرت بزرگ ارتشتاران بود و پرویز ثابتی به مخیله اش هم نمی گنجید که تار و پود تاریک خانه ی عنکبوتیِ”تمدن بزرگ” ۱۵ ماه دیگر به سر ضربه ی

پنج سال پیش در پاییز سال ٨۶ وقتی تشکیل دادگاه “نمادین ایران تریبونال” علیه جمهوری اسلامی در دستور کار جمعی از خانواده های زندانیان جانباخته، فعالان سیاسی و زندانیان سیاسی جان بدربرده از کشتارهای

چندى پیش مقاله اى را درباره رفیق شهید علیرضا سپاسى آشتیانى در سایت اندیشه و پیکار خواندم. در آن جا به زندگى مبارزاتى رفیق سپاسى و نقش وى در مقاطع مختلف سازمان، هر چند مختصر، پرداخته بودید، اما به

فراخوان ودعوت لیبر استارت از بعضی فعالین کارگری برای شرکت در دومین کنفرانس لیبر استارت در استانبول بار دیگر چالشی را  پیش روی فعالین کارگری در ایران گشود. نوع ارتباط با نهادهای کارگری سرمایه داری

ارنستو چه گوارا‌-چریک قهرمان- در ۱۴ ژوئن ۱۹۲۸ در شهر رزاریو آرژانتین بدنیا آمد. وی بسرعت دانش وسیعی کسب نمود و بر علیه نابرابریهای اجتماعی بپا خواست. در دوران دانشجویی و هنگام دیدار از کشورهای

موج سرکوب گسترده و قلع و قمع نیروهای سیاسی در ٣٠ خرداد سال ۶٠ و کشتار سراسری زندانیان سیاسی در تابستان سال ۶٧ محصول شرایط اقتصادی، سیاسی و اجتماعی مشخصی از یک دوران تاریخی است. نخست، ترس، هراس و

متنِ پیشِ رو، مستندسازی و ثبت سی سال تجربه‌ی مبارزه‌، از طریق مصاحبه‌ با یک فعال کارگری است که در جریانات هجمه‌های علیه نیروهای مدافع طبقه‌ی کارگر در سال‌های بعد از قیام ۵۷، یک محیط کاریِ مشخص