به زودی ۹ سال از سرنگونی رژیم طالبان با حمله ی نظامی آمریکا به افغانستان می گذرد. هر چند اکنون بیش از یک صد و پنجاه هزار نیروی نظامی “ناتو” افغانستان را به بهانه ی مبارزه با طالبان و تروریسم

مذاکرات صلح اسراییل و فلسطین در روز دوم سپتامبر در آمریکا و با حضور روسای دولت‌های آمریکا، اسراییل، اردن، فلسطین و مصر در حالی آغاز شد که حتا شرکت‌کنندگان در این نمایش بی‌مزه امیدی به پیشرفت صلح

یش از سه دهه است که جمهوری اسلامی در تلاش است تا فضای دانشگاه های کشور را “اسلامی” کند. این تلاش رژیم، نه تنها نتیجه ای در خور برایش نداشته است، بلکه هم اکنون، دانشگاه و دانشجویان بیش از هر زمان

وقتی که باراک اوباما بر مسند ریاست جمهوری امریکا نشست، پایان اوت سال ۲۰۱۰ را به عنوان ضرب‌الاجل خروج نظامیان آمریکایی از عراق تعیین کرد. چند هفته به پایان این موعد، بر این موضوع تاکید ورزید و در

رویدادهای سیاسی سال گذشته تجارب گرانبهایی برای توده‌های مردم ایران به همراه داشت. در پرتو این تجارب، صحت و سقم مواضع و خط‌مشی‌ سیاسی جریانات مختلف شفاف‌تر از گذشته نشان داده شد و پراتیک مبارزه

زن بودن جرم است و مجازات‌اش سنگین. باور نمی‌کنید به سکینه محمدی آشتیانی بنگرید. باور نمی‌کنید به بسیار زنانی که در جمهوری اسلامی سنگسار، اعدام و یا به زندان افکنده شدند بنگرید. باز باور

بیش از هفت سال از تجاوز نظامی به عراق گذشته است و وضعیت این کشور روز به روز فاجعه بارتر می شود و بر رنج و عذاب مردم پایانی متصورنیست. در مارس ۲۰۰۳ دولت آمریکا با تشکیل یک ائتلاف بین المللی از

کارگران و زحمتکشان یونان روز پنجشنبه ۸ ژوئیه برای ششمین بار در سال جاری میلادی دست به یک اعتصاب عمومی زدند تا بار دیگر به برنامه های ریاضت اقتصادی که دولت سوسیال – دمکرات پاپاندره ئو در دستور کار

موج جدیدی از احضار و بازداشت و تشدید فشار بر کارگران پیشرو، فعالان و تشکل‌های کارگری آغاز شده است. طی چند هفتۀ اخیر، چندین نفر از فعالان کارگری، احضار، بازداشت، تعلیق و یا از کار اخراج شده‌اند.

فقر و نداری در میان مردم، در طی چند سال اخیر، با شتاب فزاینده‌ای گسترش یافته است. با افزایش مداوم قیمت‌ها و بالا رفتن سرسام آور هزینه‌های زندگی و کاهش فاحش و مداوم قدرت خرید کارگران و دیگر اقشار