سر انجام شورای عالی کارِ رژیم در اجلاسِ خود در روز دوشنبه ٢٣ اسفند ماه سال ۸۹، میزان حد اقل دستمزد کارگران برای سال ۹٠ را تعیین نمود. جمهوری اسلامی که همواره از واکنش‌های اعتراضی کارگران، نسبت به

پس از انتخابات فرمایشی ٢٢ خرداد ٨٨، مرحله تازه ای از اعتراضات جوانان و توده های جان به لب رسیده مردم ایران شکل گرفت. از ویژگی های بارز این دوره از مبارزات مردم، حضور علنی اقشار مختلف توده های

خیزش نیروهای مخالف رژیم حاکم بر لیبی که از میانه ی ماه فوریه آغاز شد از شکل تظاهرات و اعتصابات به جنگ داخلی فراروییده است. پس از آن که مخالفان برخی از شهرهای مهم همچون بنغازی را “آزاد” نمودند،

موج قیام ها و شورش های مردمی که از تونس آغاز شد، پس از مصر به دیگر کشورهای عرب منطقه ی آفریقای شمالی و حاشیه خلیج فارس رسید. شتاب رویدادها به حدی ست که پرداختن همزمان به تمام این رویدادها

در سراسر دورانی که جمهوری اسلامی بر ایران حاکم است، مبارزه‌ی زنان به اشکال مختلف علیه تبعیض و ستم‌گری و برای کسب حقوق برابر با مردان، ادامه یافته است. اشکالی که این مبارزه نیز به خود گرفته،

موج تظاهرات و قیام‌های توده‌ای که از شمال آفریقا برخاست، به سوی خاورمیانه به حرکت درآمده و در حال پیشروی‌ست. پس از قیام توده‌های کارگر و زحمتکش تونس که به فرار بن علی، دیکتاتور این کشور انجامید،

اگر چه هیچ رفیق “زنی” در نبرد سیاهکل مشارکت نداشت، اما ما زنانی داریم که به آنان “زنانِ سیاهکل” می‌گوییم. “زنانِ سیاهکل“، اولین زنانی نیستند که در تاریخ ایران سلاح بر دوش گرفتند. زینب پاشا پیش از

با سرکوب شدید سندیکای کارگران شرکت واحد و سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، بازداشت، حبس و اخراج فعالان این دو سندیکا، با تداوم محدودیت‌ها و فشارها علیه فعالان کارگری و فروکش آشکار فعالیت این دو

از ۱۹ بهمن سال ۱۳۴۹ که رفقای ما با حمله مسلحانه به پاسگاه سیاهکل موجودیت سازمان و نبرد آشکار علیه نظم موجود را اعلام کردند،  چهار دهه می‌گذرد.  خروش رعد آسائی که چهل سال پیش از سیاهکل و از

چهل سال از تولد سازمان چریک های فدایی خلق ایران گذشت. چهل سال پیکار،مبارزه و از خودگذشتگی، چهل سال در میانه اشک و آتش و خون، چهل سال امید و انتظار، چهل سال شکست و پیروزی، چهل سال مقاومت علیه