من فدائیم راز رنج تاریخم ستاره سرخ آزادی سرودم آواز کارگران خار چشم سرمایه من فدائیم مرا می‌شناسی من واپسین شکوفه آینده‌ام تسلیم مرگ نخواهم شد مگر برای رهایی کارگران برای سفره‌های بی نان من تنها

۱۹ بهمن بهترین شعرهایم را خواهم خواند بر گوزن‌های عاشق بگذار مادران فریاد بکشند شیون کنند آخر از خون جوانان وطن، جنگلی لاله روئید در زمستانی سرد، سرد، سرد مرگ بر پادشاهان ثروتمندان آواز جنگل شد

آن روز واژه‌هایت آواز کر خواهد بود دست‌های عاشقان به هم گره خواهد خورد قناری‌ها لب فرو خواهند بست برای آوازی دیگر آوازی که هرگز خوانده نشد لبان واژه‌هایت را دوختند پیش از آنکه بپرسند همه

شعار پرچم ما زنده‌باد آزادی زنده‌باد سوسیالیسم آنگاه زندگی، مبارزه در انتظار ماست روزگار درازی است در معدن سنگ کارگرم روزگار سیاهی است با سرود من تن سرمایه می‌لرزد زیرا سرود من سرود رهاییست سرود

قهرمان طبقه کارگر شهامت داشته باش ثروتمندان متحد شده‌اند زمین‌ها و کوه‌ها را غصب و خصوصی کارگران را استثمار بهشت به گرسنگان می‌فروشند جهنم به وارثین خود انان همه چیز به کام خود می‌خواهند انان

طنین افکنید کارگران زحمتکشان بیکاران خشم  قلبتان را بیرون بریزید یک روز کارگران شیکاگو بپا خواستند بسان صاعقه ای ناگهان خواب از پلک سرمایه داران پرید آن روز جشن پر شکوه درخشان بود ناقوس مرگ

آهای  بهمن  مه الود جنگل بلوط شاخه های زیتون شاهد باشید غرش مسلسل من نشان هزاران آفتاب خندان است نشان صلح این جنگ است ۱۹ بهمن سوگوار ۱۵ دهان سرخ ۱۵  گوزن جوان پیمانی  خونین به  خاطر  نان مشترک به

اول ماه می است زمین پر از  شادی و هیاهو است کارگران  آواز  می خوانند پرچم های سرخ در دستان پا برهنه ها لاقباها در اهتزازند فریاد  می زند کارگر بیایید در صف کار بیایید در صف نان بیایید در صف آزادی

کارگری  از تبار  رنج  کار در کوره های فلز گلوله میسازد برای سفره ای  بی نان فرزندان گرسنه پایان روز گرسنه تر از هر روز در شانه های تاریخ اعتراض  به گرسنگی اتحاد   کارگری جرم  است جواب ! گلوله ای 

تاکی تابوت فروش شهر  فریاد زند پابه پای باد گلوله روی دیوار بر شبنم  صبحگاهان صبح خیر گوید فرزندان سیاه پوشند دست مادران بوسند مردانه بی هیچ اضطرابی بعد از تو هیچ  استبدادی مرا تایید نخواهد کرد