یله درروئیاوغریق خاطره تا بانگ ارغوانی خروس بخت خویش شهرملال و شک سقوط هر ستاره را نظاره می‌کند درزمهریرومه هربوم بام بتکده درنای سنگی‌اش تشویش می‌دمد و رنگین کمان روئیای شهر را مخدوش می‌کند

رفیق با من به خاوران بیا در آن جا خواهی دید بسیار اندیشه‌های نو از بطن سیاه خاک می‌روید هیچ وقت مرگ را احساس نکردن در فراسوی زمان بی هیچ بهانه‌ای خاکش کردن نو عروس اوین را با شهد شیرینی نو عروسان

تقدیم به کانال جان‌باختگان فدایی فدائی تا پرچم سرخ راه رهایی است آغشته به خون گشته با نام فدائی هر دیوار اوین خاطره دفتر عشق است سرلوحه این دفتر خون نام فدائی است سیاهکوه

ما کارگران سفره‌های گرسنگی پهن کردیم کف خیابان نان را زندان سخن می‌گوید کار را دستبند آزادی را در دیوارهای اوین نقاشی می‌کنند سرمایه فریاد می‌کشد از امروز سرکار نیایید به جای شما کارگر جدید

به پاها پابند به دستان پینه بسته‌اش دستبند به خاطر چند قطره آب چندین تکه نان سحرگاهان پای طناب دار کشتن چراغ قتل عام نور دخمه‌ها بوی خون فرزندان چه کینه توزانه آنان قهر مانند صدها کارگر کمونیست

من نیمه گلبرگ سیاهکل ام به ضیافت خاک سجده کردم در گودال‌های خاوران با گوله باری از قصه بر دوش برای محکومیت عدالت خواهان چه زود گودال‌ها پر شد از لاشه‌های کبود خاکستران کمونیست با آهنگ‌های فراموش

با پاهای برهنه از دور دست‌ها آمدند انسان یاور انسان شد به رسم میز بانی خاک آب زیتون دادیم آرامش به خانه‌هایشان اما مردان ریشو نیمه‌های شب با مسلسل‌های قزاقان فریاد زدند کوچ از دیار تنها راه است

برخیزید دلشستگان سال‌های سیاه هم‌بندی‌های بند استبداد تشنگان آزادی راهی جز قیام نمانده ننگتان باد قلم‌هایی که می‌دانید درد سفره‌های بی‌نان غل زنجیر خشم سرمایه قهقهه می‌زنید دم فرومی‌بندید

گریه کردم بر تمامی قاب عکس‌های خون آلود گریه کردم بر همه‌ای انانی که بی صدا مردن بر رقص مردانه اشان بر سر دار بر صدای سنگسار زنان میهنم دستانم را ببین پر خواهش و لرزه‌های پیری با دهان و چشمی

برای مادر بهکیش مادران دادخواه خاوران    خاوران گلم بودی؟ کجا رفتی؟ تو که جان دلم بودی عروس خاوران بودی تو پیر خاوران گشتی کجا رفتی؟ چرا رفتی؟ نگفتی ماه من تنهاست؟ نگفتی خاک او عطر