در آستانه روز دانشجو قرار داریم. از ۱۶ آذر ۱۳۳۲ تا به امروز، بیش از ۶ دهه می گذرد. ۶۱ سال پیش در چنین روزی دانشجویان دانشگاه تهران در اعتراض به سفر نیکسون معاون اول رئیس جمهوری وقت آمریکا به
انتشار بیانیه مربوط به برگزاری سومین نشست “ایجاد تشکل سراسری کارگری” بحث‌ها و واکنش‌های متفاوت و بعضا تند و شدیدی را در جنبش کارگری و در میان فعالان سیاسی و کارگری درپی داشت. پیش‌از آن، دو نشست
کارگران جهان در مبارزات طولانی خود علیه نظم سرمایه‌داری، توانستند برخی از خواست‌های خود را به نظام سیاسی – اقتصادی حاکم تحمیل نمایند. تامین اجتماعی به‌عنوان یک حق حیاتی یکی از این موارد است که
یادداشت سیاسی- قتل “مایکل براون”، نوجوان ۱۸ ساله سیاه‌پوست (آفرو آمریکایی) در ماه اوت به دست یک پلیس سفیدپوست به نام “دارن ویلسون”، در شهر فرگوسن واقع در ایالت میسوری خشم بسیاری را در کشورهای
روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان را در پیش داریم. در ۱۷ اکتبر ۱۹۹۹ مجمع عمومی سازمان ملل روز ۲۵ نوامبر (چهارم آذر) را روز جهانی “رفع خشونت علیه زنان” اعلام کرده است. علت نیز، شکنجه و قتل
تهاجمات بی‌وقفه‌ی طبقه سرمایه‌دار و دولت این طبقه علیه کارگران و سطح معیشت کارگری، کارگران و عموم خانواده‌های کارگری را به فقر و سیه‌روزی غیرقابل وصفی سوق داده است. این تعرضات که از دورۀ رفسنجانی
یادداشت سیاسی- افزایش درگیری و تشدید ناآرامی‌ها در فلسطین، بویژه در “بیت‌المقدس” بین جوانان فلسطینی و ارتش متجاوز و مزدور اسرائیل، بار دیگر جان کری وزیر خارجه آمریکا را برای مذاکره به منطقه
با استقرار نظام سرمایه‌داری و شکل‌گیری طبقه کارگر، یعنی طبقه‌ای که برای ارتزاق وادامه حیات مجبور به فروش نیروی کار خویش است، مبارزه طبقاتی میان این طبقه و طبقه سرمایه‌دار نیز آغاز می‌گردد.
جمهوری اسلامی دانشجویان را سرکوب کرد تا جایی که امروز کمتر صدایی از دانشگاه‌ها شنیده می‌شود. اجازه حرکت و شکل‌گیری به جنبش زنان نداد و با بهره‌گیری از اشکال و روش‌های گوناگون زنان آگاه و مبارز را
در قرن بیست‌ویکم، وجود پدیده‌ی نابه‌هنگام تاریخی هم‌چون جمهوری اسلامی به اندازه کافی حیرت‌آور و هولناک است. اما گاهی چنان حوادث دردناکی در ایران روی می‌دهد که هم حیرت و هم خشم و درد هر انسانی را
نظرات شما