روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان را در پیش داریم. در ۱۷ اکتبر ۱۹۹۹ مجمع عمومی سازمان ملل روز ۲۵ نوامبر (چهارم آذر) را روز جهانی “رفع خشونت علیه زنان” اعلام کرده است. علت نیز، شکنجه و قتل

تهاجمات بی‌وقفه‌ی طبقه سرمایه‌دار و دولت این طبقه علیه کارگران و سطح معیشت کارگری، کارگران و عموم خانواده‌های کارگری را به فقر و سیه‌روزی غیرقابل وصفی سوق داده است. این تعرضات که از دورۀ رفسنجانی

یادداشت سیاسی- افزایش درگیری و تشدید ناآرامی‌ها در فلسطین، بویژه در “بیت‌المقدس” بین جوانان فلسطینی و ارتش متجاوز و مزدور اسرائیل، بار دیگر جان کری وزیر خارجه آمریکا را برای مذاکره به منطقه

با استقرار نظام سرمایه‌داری و شکل‌گیری طبقه کارگر، یعنی طبقه‌ای که برای ارتزاق وادامه حیات مجبور به فروش نیروی کار خویش است، مبارزه طبقاتی میان این طبقه و طبقه سرمایه‌دار نیز آغاز می‌گردد.

جمهوری اسلامی دانشجویان را سرکوب کرد تا جایی که امروز کمتر صدایی از دانشگاه‌ها شنیده می‌شود. اجازه حرکت و شکل‌گیری به جنبش زنان نداد و با بهره‌گیری از اشکال و روش‌های گوناگون زنان آگاه و مبارز را

در قرن بیست‌ویکم، وجود پدیده‌ی نابه‌هنگام تاریخی هم‌چون جمهوری اسلامی به اندازه کافی حیرت‌آور و هولناک است. اما گاهی چنان حوادث دردناکی در ایران روی می‌دهد که هم حیرت و هم خشم و درد هر انسانی را

مقاومت شجاعانه کوبانی در برابر مرتجعین داعش وارد سی‌امین روز خود شده است. به‌رغم کمبود آذوقه، مهمات، اسلحه و محرومیت از سلاح‌های سنگینی که داعش به آن مجهز است، زنان و مردان رزمنده و آزادی‌خواه

یادداشت سیاسی- زمانی که بحث بر سر افزایش حداقل دستمزد کارگران داغ بود، کمونیست‌ها و کارگران پیشرو بارها بر فاصله‌ی عمیق دستمزدها با هزینه‌های یک خانواده‌ی کارگری تاکید کرده و خواستار پُر شدن این

سه ماه و چهار روز پس از سقوط موصل (دومین شهر بزرگ) عراق و تصرف آن توسط “داعش”، ائتلافی با نام “ائتلاف ضد داعش” به رهبری آمریکا و با حضور برخی از دولتهای عربی، اروپایی و استرالیا شکل گرفت. اما هدف

با صدور حکم ۶ ماه حبس و ۵۰ ضربه شلاق برای چهار کارگر مبارز پتروشیمی رازی به اتهام “اخلال در نظم”، طبقه سرمایه‌دار حاکم در راستای تلاش‌ها و تعرضات ادامه‌دار خود علیه طبقه کارگر و برای تحمیل شرایط