“ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم” این فریاد زنانی بود که در ۱۷ اسفند ۱۳۵۷ (۸ مارس ۱۹۷۹)، روز جهانی زن، به خیابان‌ها ریختند تا به فرمان حجاب اسلامی خمینی اعتراض کنند. اگر آن زمان خمینی نتوانست

تعیین حداقل دستمزد کارگران برای سال ۹۴ اگر نگوییم مهم‌ترین، حداقل یکی از مهم‌ترین مسائل این روزهای طبقه کارگر ایران است. در گذشته‌ی نه‌چندان دور این موضوع اهمیت‌امروزی خود را نداشت. به دو دلیل:

“اگر حوزه پولی یورو از هم بپاشد – و به نظر می‌آید که باید بیش‌تر درباره آن فکر کنیم – معتقدم دلیلش این نخواهد بود که یونان نامعقول بوده است.” این کلمات یانیس فاروفاکیس، در مصاحبه با بی بی سی در ۵

با نزدیک‌تر شدن پایان سال ۹۳، اعتراضات و اعتصابات کارگری نیز از گسترش بیشتری برخوردار شده و تقریبا تمام بخش‌های کارگری را در بر گرفته است. روند فزاینده و پرشتاب اعتصابات و اجتماعات اعتراضی کارگری

یادداشت سیاسی- مردمانی که چهار ماه سخت را پشت سر گذاشته بودند، سلاح بر دوش، قطار فشنگ بر کمر، پای‌کوبان، دست‌در دست، آواز خوانان پایان محاصره‌ی کوبانی و شکست وحشیان داعشی را به همه‌ی دوستداران

یادداشت سیاسی- برخلاف آنچه که مقامات جمهوری اسلامی میگویند “افزایش تعداد زنان سرپرست خانوار” معضل نیست، آنچه که معضل است “فقر زنان سرپرست خانوار است”، فقری که جمهوری اسلامی و نظام سرمایهداری به

یکشنبه ۲۸ دی خبرگزاری‌ها اعلام کردند در حمله یک هلی‌کوپتر اسرائیلی به خودروهای حامل اعضا حزب‌الله لبنان در منطقه قنیطره‌ی سوریه، ۶ تن از اعضای حزب‌الله و یکی از فرماندهان سپاه پاسداران به نام

یادداشت سیاسی- “فعلا خبری از دستگیری عامل یا عاملان اسیدپاشی اصفهان نیست”. این جمله ای بود که حسین اشتری جانشین فرمانده نیروی انتظامی  جمهوری اسلامی روز چهارشنبه اول بهمن ماه ۹۳ در حاشیه همایش

کشتار وحشیانه و بی‌رحمانه اعضای تحریریه نشریه فکاهی شارلی ابدو، توسط دو تن از تروریست‌های اسلام‌گرا و گروگان‌گیری دریکی از سوپرمارکت‌های پاریس که مجموعاً به مرگ ۱۵ تن از مردم فرانسه و تعدادی هم

اعتصابات و اعتراضات کارگری پیوسته در حال گسترش است. روزی نیست که کارگران در این یا آن کارخانه دست به اعتراض و اعتصاب نزنند. فشارهای معیشتی بر گرده کارگران و خانواده‌های کارگری فوق‌العاده افزایش