اگر تشکیل سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه در خردادماه سال ٨۴ را مرحله‌ی جدیدی در جنبش کارگری ایران و تلاش برای تشکل‌یابی کارگران بدانیم؛ در طول ٧ سال گذشته، نه تنها سرکوب مداوم

صد و يکمين اجلاس سالانه سازمان جهانی کار (I.L.O) در روزهای ۱۰ تا ۲۶ خرداد ۹۱ برابر با ۳۰ مه تا ۱۵ ژوئن ۲۰۱۲ در شهر ژنو سوئيس برگزار شد. اجلاس‌های سازمان جهانی کار، با حضور نمايندگان دولت،

موج جديد اخراج‌های دستجمعی و بيکارسازی وسيع کارگران که از فروردين سال جاری آغاز شده است، بی آنکه کم‌ترين نشانی از کاهش شتاب آن ديده شود، همچنان ادامه دارد و روزانه صدها کارگر را به غرقاب بيکاری

روز اول ماه مه امسال، اردوی بی‌شمار کار، نمایش عظیمی از قدرت بی انتهای خود را در برابر جهان سرمایه و ثروت، برپا داشت. خیابان‌ها زیر گام‌های استوار کارگران به لرزه درآمده بود. پرچم‌های سرخ که سمبل

به رغم تمام اقدامات سرکوبگرانه دستگاه اطلاعاتی و امنيتی رژيم عليه کارگران پيشرو، فعالان و تشکل‌های کارگری، و به رغم احضارهای پی در پی و تهديدات تلفنی يا حضوری به قصد مرعوب ساختن کارگران و بالاخره

يورش‌های پی در پی و فزايندۀ طبقه سرمايه‌دار و دولت اين طبقه عليه طبقه کارگر و سطح معيشت کارگری، کارگران را در معرض شديدترين فشارهای اقتصادی و تنگناهای معيشتی قرار داده است. اين تعرضات که از اواخر

اول ماه مه روز جهانی کارگر، روزی متفاوت از دیگر روزهای سال برای کارگران جهان است. روزی متفاوت برای طبقه‌ای‌ست که رسالت تاریخی‌اش پایان دادن به نظام‌ طبقاتی‌ سرمایه داری‌ست، نظمی که حاصل آن فقر،

در چهارمين اجلاس شورای عالی کار مرکب از نمايندگان سرمايه‌داران و عُمال آن‌ها در شوراهای اسلامی کار و خانه کارگر، که روز ۲۴ اسفند ۹۰ برگزار شد، ميزان حداقل دستمزدهای کارگری برای سال ۹۱ تعيين

درست یک‌سال از اعتصاب یکپارچه کارگران پتروشیمی تبریز که در روز هفتم اسفند ۸۹ آغاز شد و پس از یازده روز قرین پیروزی گردید می‌گذرد. اعتصاب پتروشیمی تبریز که با خواست محوری حذف شرکت‌های پیمانکاری و

یکی از مهم‌ترین موضوعات مبارزات اقتصادی طبقه‌ی کارگر از آغاز پیدایش تا اکنون دستمزد بوده است. آن‌چه کارگر به عنوان مزد دریافت می‌کند، حاصل فروش نیروی کارش به سرمایه‌دار می‌باشد. سرمایه‌دار با