ستم و فشاری که امروز بر طبقه کارگر ایران اعمال می‌شود، در نوع خود کم سابقه است. نظام سرمایه‌داری حاکم بر ایران کارگران را در معرض بی‌رحمانه ترین ستم و استثمار قرار داده است. استثمار کارگران توسط

عقب‌ماندگی یک کشور از جهات مختلف معضل‌آفرین است. رنجی که مردم ایران از این عقب‌ماندگی در زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی می‌کشند بی حد و حصر است. به علت همین عقب‌ماندگی‌هاست که در نیمه دوم قرن

طبقه کارگر ایران در نامساعدترین و دشوارترین شرایط درگیر یک مبارزه با سرمایه‌داران و دولت پاسدار منافع آن‌هاست. بحران اقتصادی بیش‌ترین فشار و لطمه را به طبقه کارگر وارد آورده است. تعداد کثیری از

در پی انشعاب در “حزب کمونیست ایران” سازمان جدیدی به نام “حزب کمونیست کارگری ایران” اعلام موجودیت نمود. این سازمان در اسفند ماه ۷۵ در ارگان خود را به نام “انترناسیونال” منتشر ساخت. در نخستین شماره

مارکسیسم – لنینیسم به ما آموخته است که ملاک قضاوت خود را در مورد هر سازمان سیاسی نه بر مبنای شعارها، ادعاها و عناوینی که به آن عناوین خود را ملقب می‌سازند، بلکه بر اساس برنامه و عملکرد آن سازمان

چندین سؤال در مورد مصوبه کنفرانس دوم سازمان پیرامون ضرورت فعالیت در تشکل‌های علنی و قانونی به نشریه کار رسیده است که خواستار توضیحات بیش‌تری در مورد نحوه فعالیت در این تشکل‌ها شده‌اند. در عین حال

در سازماندهی هسته‌های سرخ يا حوزه‌های محله و کارخانه به‌نحوی که اين سازماندهی راهگشای فعاليت ما در امر تشکل کارگران، سازماندهی مبارزه طبقاتی آنان و رهبری اين مبارزه باشد، قبل از پرداختن به مسائل

اکنون مدت‌هاست که تقابل میان دو خط مشی انقلابی و اپورتونیستی – رفرمیستی در جنبش کارگری ایران در عرصه‌های مختلف آشکارا بروز نموده است. این تقابل و رو در رویی آشکار بنا به سرشت و جوهر اساسا متفاوت