بحران ژرف نظام سرمایه داری بیش ازآنچه که طبقه سرمایه‌دار می‌پنداشت، طولانی شده است. نظریه پردازان و پاسداران این نظم اکنون پس از پنج سال رکود و نرخ‌های رشد منفی، بیش از پیش نگران اند و به هر دری
یک ماه پس از شروع اعتصاب و قتل‌عام فجیع کارگران گرسنۀ معدن پلاتین “لونمین” ماریکانا در روز پنجشنبه ۱۶ اوت ۲۰۱۲ برابر با ۲۶ مرداد ۹۱ و ریخته شدن خون ۳۴ معدنچی بر خاک و شن بیابان‌های آفریقای جنوبی،
بیکاری، دستمزدهای معوقه و حتا خواست افزایش دستمزد از جمله علل اعتراضات کارگری است که هر هفته اخبار آن منتشر می‌شود. از بستن خیابان و سپس تجمع در برابر وزارت صنایع توسط کارگران صنایع فلزی در
طبقه‌ی کارگر ایران شرایط دشواری را تجربه می‌کند، شرایطی که از نظر اقتصادی و سطح معیشت کارگران، باید آن را اسفناک نامید. اما این تنها به وضعیت معیشت آن‌ها خلاصه نمی‌شود. ابتدایی‌ترین حقوق سیاسی و
کشورهای گوناگون اروپا و به ویژه اتحادیه ای به همین نام، مانند تمام کشورهای دیگر جهان سرمایه داری در بحران به سر می برند و این دیگر رازی پوشیده نیست. سرمایه داران و دولت هایشان، رسانه ها و نظریه
سوانح ناشی از کار بار دیگر در ایران فاجعه آفرید. انفجار مهیب در کارخانه آلیاژ گستر قشم، ١٥ نفر از کارگران این شرکت را به شدت مجروح و راهی بیمارستان کرد. خبر این انفجار، توسط اغلب خبرگزاری های
اگر تشکیل سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه در خردادماه سال ٨۴ را مرحله‌ی جدیدی در جنبش کارگری ایران و تلاش برای تشکل‌یابی کارگران بدانیم؛ در طول ٧ سال گذشته، نه تنها سرکوب مداوم
صد و يکمين اجلاس سالانه سازمان جهانی کار (I.L.O) در روزهای ۱۰ تا ۲۶ خرداد ۹۱ برابر با ۳۰ مه تا ۱۵ ژوئن ۲۰۱۲ در شهر ژنو سوئيس برگزار شد. اجلاس‌های سازمان جهانی کار، با حضور نمايندگان دولت،
موج جديد اخراج‌های دستجمعی و بيکارسازی وسيع کارگران که از فروردين سال جاری آغاز شده است، بی آنکه کم‌ترين نشانی از کاهش شتاب آن ديده شود، همچنان ادامه دارد و روزانه صدها کارگر را به غرقاب بيکاری
روز اول ماه مه امسال، اردوی بی‌شمار کار، نمایش عظیمی از قدرت بی انتهای خود را در برابر جهان سرمایه و ثروت، برپا داشت. خیابان‌ها زیر گام‌های استوار کارگران به لرزه درآمده بود. پرچم‌های سرخ که سمبل
نظرات شما