مراسم اول ماه مه امسال در شرایطی متفاوت و به شکل متفاوتی نسبت به آنچه در سال گذشته شاهد بودیم برگزار شد. اول ماه مه امسال در برخی زمینه‌ها با پیشرفت‌ها و رویدادهای بی‌سابقه‌ای همراه بود و در برخی

در حاکمیت جمهوری اسلامی، واژه مرگ و آسیب دیدگی های ناشی از سیل، زلزله، تصادف، اعدام و کشتار از جمله واژه های نهادینه شده ای هستند که نه تنها در بازه زمانی سال و ماه و هفته، که عموما به صورت

از مدت‌ها قبل زمزمه اعتصاب سراسری کارگران غیررسمی خصوصاً کارگران پروژه‌ای و پیمانی شاغل در صنعت نفت و گاز و پتروشیمی وجود داشت. فشارهای معیشتی آوار شده بردوش این بخش از کارگران به‌شدت بالاست.

جنبش کارگری از همان نخستین روزها و هفته‌های آغازین سال ۱۴۰۱ با یورش طبقه حاکم و همزمان با موجی از اعتصابات و اعترضات کارگری همراه شد. یورش‌های پی‌درپی طبقه سرمایه‌دار حاکم به سطح معیشت کارگران

بعد از اعلام کارزار مبارزاتی کارگران شرکت نیشکر هفت‌تپه در تجمع ۵ فروردین کارگران این شرکت و تأکید مجدد بر آن در تجمع اعتراضی ۹ فروردین و همچنین سخنان ابراهیم عباسی و یوسف بهمنی دو تن از

تصمیم نهاد دولتی “شورای عالی کار” در مورد میزان افزایش (اسمی) دستمزد کارگران برای سال‌جاری، زمینه‌ گسترش اعتراضات وسیع کارگری را فراهم کرده است. فقر آن‌چنان بر زندگی کارگران و

در هفت‌تپه دور جدیدی از مبارزه آغازشده است.مبارزه در هفت‌تپه فقط محلی نیست بلکه اساساً “فرا هفت‌تپه‌ای” است. پرچم اعتراض نسبت به مزد مصوب ” شورای عالی کار” و پرچم اعتراض علیه وضع موجود در دست

موج اعتصابات و تظاهرات کارگری به‌ویژه کشورهای پیشرفته سرمایه‌داری را فراگرفته است. در طول یک ماه گذشته میلیون‌ها کارگر در اروپا، آمریکا و افریقا به اعتصاب و اغلب تظاهرات و راهپیمائی‌های گسترده

موج جدیدی از اعتصابات کارگری و اعتراضات توده‌ای سایر اقشار زحمتکش آغازشده است. این موج اعتراض برخاسته از اعماق جامعه گرچه درحال حاضر آرام است و به‌آرامی درحال پیشروی، اما دیری نخواهد پایید که شکل

به ابتکار و پیشنهاد اتحادیه‌های کارگر انگلستان و همراهی بزرگ‌ترین اتحادیه‌های کارگری در اروپا و کانادا، روز ۸ فوریه (۱۹ بهمن) به‌عنوان روز اقدام حمایت فراملی اتحادیه‌های کارگری از مردم ایران