از سال ۱۹۹۹ که سازمان ملل روز ۲۵ نوامبر را به پاس مبارزات خواهران میرابل در دومینکن، به عنوان روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان نامگذاری کرد، هرساله در کشورهایی که به کنوانسیون منع خشونت علیه

جنبش انقلابی که در شهریور ۱۴۰۱ با پیشتازی زنان و در پی قتل دولتی مهسا امینی آغاز شد، تنها به روسری سوزان، برداشتن حجاب اجباری و تغییر چهره خیابان‌ها و شهرهای ایران منجر نگشت بلکه نقش برجسته جنبش

بعد از فروکش امواج بلند مبارزه و جنبش انقلابی سال ۱۴۰۱ اعمال قهر و سرکوب و خشونت و تبعیض جنسیتی علیه زنان، در اشکال گوناگون ادامه یافته و بیش‌ازپیش تشدید شده است. محدودیت‌ها، محرومیت‌ها و انواع

دولت دینی سرمایه‌داری جمهوری اسلامی در طی چهل‌وچهار سال گذشته خشونتی سبعانه  را در همه عرصه‌های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بر زنان تحمیل کرده است. در سراسر دوران موجودیت جمهوری اسلامی در

حکومت کردن با توسل به قهر عریان روزمره، آخرین تلاش مذبوحانه ارتجاع حاکم بر ایران برای مقابله با بحرانی است که تمام ارکان آن را به لرزه درآورده است. همان‌گونه که دیگر برای چنین حکومتی راهی جز این

مبارزات دلاورانه زنان ایران برای نفی حجاب اجباری همانند آبی که بر خوابگه مورچگان ریخته باشند، جمهوری اسلامی و کل هیأت حاکمه را به شدت وحشت زده کرده است. وحشت زدگی سران حاکمیت از روند روبه رشد

این روزها، جدال حاکمیت با زنان و به تعبیر دقیق تر، نبرد زنان دلاور ایران با جمهوری اسلامی در نفی کامل حجاب اجباری وارد مرحله تعیین کننده ای شده است. جنبش مبارزاتی زنان که پس از قتل حکومتی ژینا

در دوران بحران‌های سیاسی عمیق  که توده‌های مردم به مبارزه‌ای علنی و مستقیم علیه نظم حاکم روی می‌آورند، این مبارزات در درون طبقه حاکم نیز انعکاس می‌یابد و به ناگزیر، تضادها و شکاف‌های درونی طبقه

از روزی که احمد رضا رادان، فرمانده جلاد نیروی انتظامی، زنان را تهدید کرد که: “از شنبه آینده افرادی که در معابر عمومی، خودرو و یا در اماکن تجاری اقدام به کشف حجاب کنند با اسناد و مدارک به

این روزها، جدال حاکمیت با زنان و به تعبیر درست تر، جدال زنان با جمهوری اسلامی برای نفی حجاب اجباری و برخورداری آنان از حق آزادی انتخاب پوشش وارد مرحله تازه ای شده است. جنبش “حجاب بی