بحران نظام سرمایه داری جهانی مقوله ی تازه ای نیست. نهاد و فردی نمانده است که بخواهد و بتواند آن را ندیده بگیرد یا انکار بکند. این بحران که در ساختار اقتصادی این نظم کهنه ریشه دارد در برخی از

در چهارمين اجلاس شورای عالی کار مرکب از نمايندگان سرمايه‌داران و عُمال آن‌ها در شوراهای اسلامی کار و خانه کارگر، که روز ۲۴ اسفند ۹۰ برگزار شد، ميزان حداقل دستمزدهای کارگری برای سال ۹۱ تعيين

اکنون بیش از ده سال است که امپریالیست های غربی افغانستان را در اشغال خود دارند، اما خبرهایی که هر روز از این “گورستان امپراتوری ها” انتشار می‌یابد، نشانگر این واقعیت است که به قول فریدریش انگلس،

درست یک‌سال از اعتصاب یکپارچه کارگران پتروشیمی تبریز که در روز هفتم اسفند ۸۹ آغاز شد و پس از یازده روز قرین پیروزی گردید می‌گذرد. اعتصاب پتروشیمی تبریز که با خواست محوری حذف شرکت‌های پیمانکاری و

سوریه یکمین سال تلاطمات سیاسی را پشت سر گذاشت. به این ترتیب سیر تحولات این کشور که اندکی پس از جنبش های توده ای در دیگر کشورهای عربی مانند تونس، مصر، لیبی و غیره آغاز شدند، فوراً به سرنگونی رژیم

یونان در یک تب و تاب انقلابی به سر می‌برد. نارضایتی و اعتراض سراسر این کشور را فرا گرفته است. در نمیه دوم بهمن ماه بزرگ‌ترین جنبش اعتراضی توده‌ای با تظاهرات ۲۳ بهمن ماه شکل گرفت و خشم انباشته

روز جهانی زن، بر تمامی زنان ستمدیده‌ی ایران و جهان مبارک باد. روز جهانی زن نه تنها روز زنان کارگر و زحمت‌کش که روزی‌ست برای تمامی کارگران و دیگر مدافعان برابری زن و مرد، تمام کسانی که برای

یکی از مهم‌ترین موضوعات مبارزات اقتصادی طبقه‌ی کارگر از آغاز پیدایش تا اکنون دستمزد بوده است. آن‌چه کارگر به عنوان مزد دریافت می‌کند، حاصل فروش نیروی کارش به سرمایه‌دار می‌باشد. سرمایه‌دار با

یک سال پس از آن چه “بهار عرب” نامیده می شود چند انتخابات در کشورهایی که با جنبش های توده ای دیکتاتورها را برکنار کردند و برخی دیگر از کشورهای عرب که رژیم های حاکم را حفظ کردند – مانند مراکش –

نیجریه پرجمعیت ترین کشور آفریقایی ست که ۱۶۳ میلیون نفر در آن زندگی می کنند. این کشور که ۹٢۴۰۰۰ کیلومتر مربع وسعت دارد هشتمین صادرکننده جهانی نفت است. نود درصد درآمدهای ارزی نیجریه از فروش نفت و