یک ماه پس از شروع اعتصاب و قتل‌عام فجیع کارگران گرسنۀ معدن پلاتین “لونمین” ماریکانا در روز پنجشنبه ۱۶ اوت ۲۰۱۲ برابر با ۲۶ مرداد ۹۱ و ریخته شدن خون ۳۴ معدنچی بر خاک و شن بیابان‌های آفریقای جنوبی،

بیکاری، دستمزدهای معوقه و  حتا خواست افزایش دستمزد از جمله علل اعتراضات کارگری است که هر هفته اخبار آن منتشر می‌شود. از بستن خیابان و سپس تجمع در برابر وزارت صنایع توسط کارگران صنایع فلزی در

جمهوری اسلامی دامنه‌ی سیاست فاشیستی تبعیض جنسیتی علیه زنان را با محروم ساختن آن‌ها از ادامه تحصیل در بسیاری از رشته‌های دانشگاهی در سال جدید وسعت داده است. آن‌چه که در مطبوعات رژیم از آن به عنوان

طبقه‌ی کارگر ایران شرایط دشواری را تجربه می‌کند، شرایطی که از نظر اقتصادی و سطح معیشت کارگران، باید آن را اسفناک نامید. اما این تنها به وضعیت معیشت آن‌ها خلاصه نمی‌شود. ابتدایی‌ترین حقوق سیاسی و

تحولات سوریه که از ماه مارس ۲٠۱۱ با یک رشته اعتراضات و تظاهرات توده ای علیه رژیم دیکتاتوی حاکم بر این کشور خاورمیانه آغاز شد، اکنون به جنگ داخلی انجامیده‌ است که در یک سوی آن نیروهای مسلح وفادار

کشورهای گوناگون اروپا و به ویژه اتحادیه ای به همین نام، مانند تمام کشورهای دیگر جهان سرمایه داری در بحران به سر می برند و این دیگر رازی پوشیده نیست. سرمایه داران و دولت هایشان، رسانه ها و نظریه

سوانح ناشی از کار بار دیگر در ایران فاجعه آفرید. انفجار مهیب در کارخانه آلیاژ گستر قشم، ١٥ نفر از کارگران این شرکت را به شدت مجروح و راهی بیمارستان کرد. خبر این انفجار، توسط اغلب خبرگزاری های

یکی از طنزهای تلخ زمانه‌ی ما، بلندکردن پرچم حمایت از زنان در جهان با برگزاری “اجلاس بین‌المللی زنان و بیداری اسلامی”!! آن‌هم در یکی از ضد زن‌ترین حکومت‌های تاریخ است. در حالی که صدها زن با صرف

اگر تشکیل سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه در خردادماه سال ٨۴ را مرحله‌ی جدیدی در جنبش کارگری ایران و تلاش برای تشکل‌یابی کارگران بدانیم؛ در طول ٧ سال گذشته، نه تنها سرکوب مداوم

در روزها و هفته‌های اخیر بار دیگر شاهد تشدید سرکوب زنان توسط نیروهای مزدور انتظامی تحت عنوان طرح “تشدید مبارزه با بدحجابی” هستیم. نزدیک به دو ماه پیش، همراه با گرم شدن هوا، نیروی انتظامی جمهوری