جنبش دانشجویی در دو سال و نیم اخیر و به‌ویژه در چند ماه گذشته قدم‌های بزرگی به جلو برداشت و امروز بعد از گذشت ۴۰ سال از سرکوب دانشگاه‌ها در اردیبهشت سال ۵۹، می‌توان به درستی از بازگشت قدرتمندانه

هجده دی ۹۸ با شلیک دو موشک پدافند هوائی سپاه پاسداران به هواپیمای مسافربری بوئینگ ۷۳۷ شرکت هواپیمائی اوکراین، این هواپیما سقوط کرد و ۱۷۶ سرنشین آن که بخش اعظم آن ها تبعه ایران بودند همگی کشته

نمی‌شود رادیکال بود و دست به ریشه برد، اما با واکنش مخالفان و دشمنان از هر سو مواجه نبود. نمی‌شود مدافع انقلاب اجتماعی، و سرنگونی نظام سرمایه‌داری بود، اما انتظار دشمنی ارتجاع طبقاتی را نداشت.

شنبه آینده ۶۶مین سالگرد ۱۶ آذر سال ۱۳۳۲ است، روزی که خون سرخ سه دانشجو با نام‌های مصطفی بزرگ‌نیا، احمد قندچی و مهدی (آذر) شریعت رضوی در محوطه دانشکده فنی دانشگاه تهران بر زمین ریخت. روزی که عوامل

انشگاه در همین آعاز سال تحصیلی دانشجویی با شعارها و خواست‌های بی‌واسطه سیاسی و با روحیه‌ای سرشار از اعتراض و مبارزه ظاهر شد. به‌رغم جو سرکوب و خفقان حاکم بر دانشگاه و ایجاد فضای شدید امنیتی بویژه

جرقه اعتراضات دانشجویی ۱۸ تیر ۷۸ با توقیف روزنامه “سلام”، وابسته به اصلاح‌طلبان، در ۱۵ تیر زده شد. روز ۱۷ تیر، دفتر تحکیم وحدت در اعتراض به توقیف این روزنامه فراخوان برگزاری تجمعی را

روز دوشنبه ۲۳ اردیبهشت ۹۸، دانشگاه تهران، بار دیگر به عرصه اعتراضات دانشجویان بدل گشت. رویدادی که چند روز پس از حضور مأموران “گشت ارشاد دانشجویی” در محوطه دانشگاه تهران و برخورد و

امسال، ۱۶ آذر، “روز دانشجو”، در حالی فرارسید که هوایی تازه در دانشگاه‌های ایران وزیدن گرفته است؛ هوایی که می‌رود تا بوی رخوت و ماندگی سالیان را از تن جنبش دانشجویی بروبد و بزداید و

شانزده آذر، روز دانشجو امسال در شرایطی فرامی‌رسد که جوانه‌های یک جنبش نوین دانشجویی در حال شکفتن است. این جنبش نوین که از درون خشم و اعتراض توده‌های فقیر و تهیدست دی‌ماه سال ۹۶ سر برآورد،

بنا به گزارش‌های متعدد، هم‌زمان با آغاز سال تحصیلی، دانشجویان بسیاری احضار و بازجویی شده‌اند. خبرگزاری دولتی ایرنا از “موج” احضار دانشجویان گزارشی منتشر کرده و حتا اذعان کرده است که