گروه کثیری از دانشجویان دانشگاه‌های سراسر کشور در طول چند ماه اخیر توسط ارگان‌های امنیتی و نظامی رژیم دستگیر و به بند کشیده شده‌اند. این موج بازداشت دانشجویان، اعتراضاتی را در دانشگاه‌ها در پی

با قتل‌عام دهه شصت و شکست کامل انقلاب ۵۷، ضد انقلاب تثبیت گشت. در سال‌های پس از آن، با وجود استمرار اعتصابات و اعتراضات، به ویژه اعتراضات کارگری، یک دوران رکود سیاسی فرارسید. دورانی که در آن از

دانشگاه تهران به سال ۱۳۱۳ به دستور رضا شاه تأسیس شد، اما تا پیش از ۱۳۲۰، به علت تعداد کم دانشجویان و اختناق رضا خانی حرکات دانشجویی گسترده‌ای شکل نگرفت. هرچند در همان زمان هم اندیشه‌های کمونیستی،

  “اگر ما از اول به طور انقلابی عمل کرده بودیم و قلم تمام مطبوعات را شکسته بودیم و تمام مجلات فاسد و مطبوعات فاسد را تعطیل کرده بودیم و روسای آن ها را به محاکمه کشیده بودیم و حزب های فاسد

از بدو پیدایش جامعه طبقاتی، طبقه حاکم همواره برای تثبیت سلطه‌ی خود، در کنار داغ و درفش از ابزارهای دیگری هم‌‌چون تحمیق و تطمیع، نشر آگاهی کاذب، دروغ‌پردازی و تحریف نیز برای تثبیت

شصت ودومین سالگرد ۱۶ آذر، روز دانشجو را در شرایطی گرامی میداریم که دانشگاهها در سکوتی مرگبار فرو رفتهاند. امروز نمیتوان حتا از وجود یک جنبش اعتراضی دانشجویی با ماهیت لیبرالی و غیر رادیکال سخن

در آستانه روز دانشجو قرار داریم. از ۱۶ آذر ۱۳۳۲ تا به امروز، بیش از ۶ دهه می گذرد. ۶۱ سال پیش در چنین روزی دانشجویان دانشگاه تهران در اعتراض به سفر نیکسون معاون اول رئیس جمهوری وقت آمریکا به

جنبش دانشجویی ایران طی چند سال گذشته در سکوت و رخوتی سئوال برانگیز فرو رفته است. این جنبش به رغم تجربه و پیشینه مبارزاتی قابل اتکایی که از دوران رژیم دیکتاتوری شاه به همراه داشت، متاسفانه با

در آستانه شستمین سالگرد ۱۶ آذر، روز دانشجو قرار داریم.  ۱۶ آذر، که به پاس گرامی داشت خاطره سه دانشجوی مبارز پلی تکنیک تهران، احمد قندچی، شریعت رضوی و مصطفی بزرگ نیا به عنوان روز دانشجو نام گذاری

١۶ آذر روز دانشجو، ما را بر آن داشت تا به پاسداشت این روز، نگاهی به وضعیت کنونی جنبش دانشجویی بیاندازیم.  فرصتی که می‌توان با نگاهی به گذشته و تجارب ده‌ها ساله‌ی آن، به بررسی و تحلیل چرایی وضعیت