هجده تیر ماه امسال، مصادف بود با  دهمین سالگرد قیام دانشجوئی تهران در سال ٧٨. قیام و خیزشی  که از  ١٨ تیر شروع و تا ٢٣ تیر ماه به مدت شش روز ادامه یافت. این حرکت اعتراضی که در آغاز توسط دانشجویان

شانزده آذر که به پاس گرامی داشت یاد سه دانشجوی مبارز دانشگاه تهران، احمد قندچی، شریعت رضوی و  مصطفی بزرگ نیا، به عنوان روز دانشجو نام گذاری شده است، در جامعه و در اذهان توده های مردم، همواره

جمع‌بندی از مبارزات دانشجوئی و ذکر چند نکتۀ ضروری در اين مسئله ترديدی وجود ندارد که با تشديد سرکوب و خفقان و با توسل به بازداشت و حبس و حتا قلع و قمع دانشجويان آگاه و سوسياليست، جمهوری اسلامی

نقش دانشجویان و دانشگاه در مبارزه علیه استبداد و دیکتاتوری و برای تحقق مطالبات آزادی‌خواهانه و سوسیالیستی، بر کسی پوشیده نیست. دانشگاه از زمانی که در ایران موجودیت یافت، تاکنون همواره یکی از

در چند ماه گذشته شاهد گسترش اعتراضات دانشجویی در دانشگاه‌های شهرستان‌های کشور بوده‌ایم. اگر چه این اعتراضات در گذشته نیز به صورت پراکنده در دانشگاه‌های، مازندران، همدان، تبریز، اهواز و… وجود

رشد روزافزون گرایش های مختلف چپ در درون جنبش دانشجویی، شفاف شدن صف بندی های مبارزه در دانشگاه ها، گسترش حرکت های اعتراضی دانشجویان از دانشگاه پلی تکنیک به سایر دانشگاه های تهران و سپس ادامه روند

سال گذشته‌ی تحصیلی برای جمهوری اسلامی خوش یُمن نبود. جنبش دانشجویی به رغم همه‌ی سرکوب‌ها، گام‌هایی در عمق به پیش برداشت و جنبش معلمان که از اسفند ۸۵ اوجی دوباره یافته و در فروردین و اردیبهشت با

روز چهارشنبه ۱۵ آذر ماه، تجمع بزرگ دانشجویی به مناسبت گرامیداشت ۱۶ آذر روز دانشجو با عنوان «دانشگاه زنده است» در میان تدابیر شدید نیروهای امنیتی در دانشگاه تهران بر گزار گردید. متجاوز از سه هزار

با آغاز سال تحصیلی جدید، اعتراضات دانشجویی بار دیگر شدت یافت. در میان انبوه اعتراضات اخیر دانشجویی، به ویژه می توان به اعتراضات دانشجویان دانشکده فنی دانشگاه مازندران و دانشجویان پلی تکنیک تهران

س- سئوال شده است، حداقل اصولی که فعالین کمونیست، می‌توانند برای پیشبرد مبارزه در جنبش دانشجوئی بر مبنای آن‌ها متحد شوند وبه یک هسته منسجم شکل دهند، به نظر سازمان فدائیان (اقلیت) چیست؟ آیا سرنگونی