ابتدا این اخبار را با هم مرور کنیم: بیش از۲۰ درصد بنگاه‌های مستقر در استان تهران به ویژه در شهرک‌های صنعتی تعطیل هستند و بیش از ۵۰ درصد بنگاه‌ها با ظرفیت زیر ۵۰ درصد کار می‌کنند. بیش از ۵۰ درصد

روز شنبه، ۲۲ خرداد ۹۳ (۱۱ ژوئن ۲۰۱۶)، خبرگزاری‌ها اعلام کردند هزاران تن از مردم فلوجه از اولین مسیر امن در حال گریز از شهرند. گفته می‌شود پیش از این هم گریزگاه‌هایی وجود داشته است، اما این اولین

خبر تکان‌دهندۀ اجرای حکم شلاق ۱۷ کارگر معدن طلای “آق‌دره”، بار دیگر سبعیت سرمایه‌داری حاکم بر ایران، بی‌حقی مطلق و شرایط برده‌واری را که رژیم جمهوری اسلامی بر کارگران ایران تحمیل نموده است، به

پس از هفته‌ها اعتصاب و اعتراض، فرانسه خود را برای هفته دیگری از اعتصابات آماده می‌کند. کارگران قطارهای شهری پاریس و کارگران راه‌آهن ازهم اکنون وارد اعتصاب شده اند. مطالبات کارگران، افزایش دستمزد،

اخبار و تصاویری که این روزها از عراق منتشر می شوند، آینه شفافی از کشتار مردم بی دفاع در انفجارهای روزانه و تعمیق بی ثباتی سیاسی در این کشور بحران زده است. انفجارهایی انتحاری و بمب گذاری هایی کور

“دایره ی مناسبات بورژوازی بیش از آن تنگ شده است که بتواند ثروتی را که آفریده ی خود اوست در خویش بگنجاند. از چه طریقی بورژوازی بحران را دفع می کند؟ از طرفی به وسیله ی نابودی اجباری انبوهی از

اول ماه مه را در حالی پشت سر می‌گذاریم که صدها هزار کارگر در سرتاسر جهان، خیابان‌ها و میدان‌ها را به اشغال خود درآوردند تا همبستگی و عزم راسخ خود در مبارزه‌علیه نظام سرمایه داری را با سردادن

کارگران ستم‌کشیده و محروم ایران، همراه تشکل‌های کارگری و فعالان کارگری، با انبوهی از خواست‌های تحقق نایافته به استقبال اول ماه مه، روز جهانی کارگر می‌روند. اول ماه مه، روز اتحاد و مبارزه طبقه

روز جهانی کارگر در پیش است. کارگران ایران در حالی به استقبال این روز می‌روند که با مشکلات بسیاری دست به گریبان‌اند. حداقل دستمزدی که حتا به تخمین بسیاری از رسانه‌ها و دست اندرکاران جمهوری اسلامی

به‌رغم وعده‌هایی که قدرت‌های بزرگ جهانی لااقل برای تخفیف بحران و جنگ داخلی از طریق سازش میان رژیم حاکم بر سوریه و بخشی از اپوزیسیون بورژوایی داده‌اند، جنگ داخلی با تمام ابعاد ویرانگر آن ادامه