بحران اقتصادی و تضادهای درون حکومتی تشدید شده است. ناتوانی رژیم در پاسخگویی و برخورد به معضلات جامعه، بر همگان آشکار شده به نحوی که از درون نظام حاکم نیز این نداها به گوش می‌رسد که رژیم جمهوری اسلامی به معنای واقعی به بن‌بست رسیده است. از سوی دیگر وضعیت معیشتی اکثریت توده‌های مردم مدام وخیم‌تر شده است. فشار بر توده‌های زحمتکش و نارضایتی در میان آن‌ها فوق‌العاده تشدید شده است. فقر و بیکاری و تنگدستی امان مردم را بریده و کارد را به استخوان رسانده است. دستمزدهای کارگری به هیچ‌وجه پاسخگوی هزینه‌ها نیست. استثمار حداکثری و دستمزدهای ناچیزی که به موقع پرداخت نمی‌شود، خانواده‌های کارگر را به تنگدستی و گرسنگی و زندگی در زیر خط فقر رانده و آن‌ها را مستاصل نموده است. بعد از خودسوزی و فروش کلیه در شرکت نیشکر هفت‌تپه، باردیگر شاهد خودکشی در این شرکت هستیم. علی نقدی کارگر نی‌بر هفت‌تپه با ۲۵ سال سابقه کار و سه فرزند که کارفرما چندین ماه دستمزد وی را نپرداخته بود، وقتی که تلاش‌اش برای گرفتن مساعده از حسابداری در روز هشتم اسفند بی‌نتیجه ماند، خود را به نهر آب پرتاب کرد و به زندگی خود پایان داد.
شرایط حاکم و تلاطمی که در اعماق جامعه وجود دارد، این‌جا و آن‌جا و در اشکال مختلفی از مبارزه، سر باز می‌کند. کارگران و زحمتکشان، معلمان، بازنشستگان، پرستاران، کشاورزان، بیکاران و جوانان جویای کار، فارع‌التحصیلان دانشگاه‌ها، ساکنین شهرها و روستاها، همه و همه، ناراضی و خواهان دگرگونی‌اند و اعتراض و نارضایتی خود را در اشکال متنوعی، بویژه در شکل تجمع و راهپیمایی بیان می‌دارند.
کارگران پرچم‌دار بی‌چون و چرای این مبارزه هستند. اعتصاب، تجمع و سپس تظاهرات و راهپیمایی خیابانی با پرچم‌ها و پلاکاردهایی که خواست کارگران بر آن نقش بسته است. این کار هر روزه کارگران است و دارد به روال عمومی مبارزات کارگری در سرتاسر کشور تبدیل می‌شود. روزی نیست که بدون چند اعتصاب و اعتراض کارگری سپری شود. اعتراضاتی که نه فقط از لحاظ کمی در حال افزایش و گسترش است، بلکه از نظر کیفی نیز وارد مراحل پیشرفته‌تری می‌شود.
در یک هفته اخیر، کارگران در ده‌ها مورد دست به اعتصاب و تجمع و یا راهپیمایی زدند.تجمعات پرشور کارگران گروه ملی صنعتی فولاد ایران، اعتراضات خیابانی کارگران شرکت واحد،اعتصاب و تجمع همزمان کارگران فولاد قزوین و کارگران آرمان شفق در مقابل استانداری تاکستان، اعتصاب و تجمع شبانه کارگران فریکو سیرجان تولید‌کننده روغن خوراکی و ممانعت از بارگیری روغن، تجمع سراسری ۲۰۰ نفر از کارگران برق فشار قوی به نمایندگی از ۴۰۰۰ کارگر در مقابل وزارت نیرو، تجمع کارگران پتروشیمی های بندرماهشهردرمقابل فرمانداری،اعتصاب کارگران روغن نباتی نرگس شیراز، صدرای بوشهر، انبار نفت ارومیه، قطار شهری شیراز، لوله‌سازی بندر ماهشهر، پتروشیمی گچساران، پالایشگاه گاز ایلام، فولاد ارومیه، نساجی بروجرد، تجمع کارگران بازنشسته در مقابل مجلس و چند اعتصاب و تجمع و راهپیمایی در هفت‌تپه ، از جمله اعتراضات کارگری‌ست که خبر آن انتشار یافته است. تک‌تک این اعتراضات مهم‌اند که در جای خود باید مورد بررسی قرار گیرند. از میان مهم‌‌ترین اعتراضات کارگری هفته گذشته، دو نمونه ای که می تواند مختصات عمومی جنبش کارگری را درلحظه فعلی بهتربازتاب دهد کمی مشروح‌تر مورد بررسی قرار می‌دهیم.
گروه ملی صنعتی فولاد ایران: نزدیک به ۵۰۰ تن از کارگران گروه ملی فولاد اهواز به نمایندگی از ۴۰۰۰ کارگر گروه ملی صنعتی فولاد ایران (شامل کارخانه فولاد‌سازی، نورد کوثر، نورد تیرآهن، کارخانه لوله‌سازی و کارخانه ماشین‌سازی) از روز چهارشنبه دوم اسفند ماه تجمعات اعتراضی پرشوری را در برابر استانداری خوزستان آغاز کردند. تجمعاتی که در روزهای بعد با راهپیمایی در خیابان‌های شهر اهواز همراه شد. در این اعتراضات کارگران شعارهای متنوعی سردادند مانند: “سفره ما خالیه – ظلم و ستم کافیه”، “موسوی حیا کن – گروه ملی را رها کن”، “استاندار بی‌عرضه نمی‌خوایم نمی‌خوایم” ، “این همه بی‌عدالتی هرگز ندیده ملتی”، “حسین حسین شعارشون، دزدی افتخارشون” کارگران همچنین با دو شعار طنزآمیز “درود بر سمتگر، مرگ بر کارگر” و “حقوق به ما نمیدن – مرگ بر آمریکا”، رژیم مستبد حاکم را به سخره گرفتند. در تمام این اعتراضات مسالمت‌آمیز، کارگران فقط خواستار پرداخت مطالبات معوقه خود بودند. دستمزد آذر، دی و بهمن و همچنین حق سنوات، پاداش و عیدی پایان سال به کارگران پرداخت نشده است. در اثر پیگیری و اعتراض مستمر کارگران، تنها حقوق آذر ماه آن‌ها پرداخت شد. اما همزمان با آن نیروهای امنیتی و سرکوب، شبانه به منازل کارگران یورش بردند و حدود ده‌تن از فعالان اعتصاب را بازداشت و به زندان مرکزی اهواز منتقل کردند. دوازدهم اسفند، “فرهاد افشارنیا” رئیس‌کل دادگستری خوزستان که از تجمعات و شعارهای کارگران به شدت برافروخته بود، تجمعات کارگران را غیرقانونی خواند و تهدید کرد که “تجمع کردن و شعار دادن سبب بروز مشکلات بیشتری برای کارگران خواهد شد.”
دستگاه سرکوب قضایی و امنیتی و جیره‌خواران رژیم، بر این خیال باطل بودند که با این دستگیری‌ها و تهدیدها می‌توانند کارگران را مرعوب سازند. اما تجمعات اعتراضی و راهپیمایی کارگران، با شور و حرارات بیشتری، این بار با شعارهای جدیدتری ادامه یافت. کارگران شجاع و آگاه صنایع فولاد اهواز در تجمعات روز ۱۲ اسفند و در دفاع از رفقای خود که در شبیخون شبانه بازداشت شده‌بودند، شعار می‌دادند “کارگر زندانی، حمایت‌ات می‌کنیم”. کارگران که پلاکاردهای متعددی را همراه داشتند و هنگام راهپیمایی، شماری از خانواده‌ها نیز آن‌ها را همراهی می‌کردند، یکپارچه شعار می‌دادند “کارگر زندانی آزاد باید گردد”. “دزدا بیرونند – کارگران زندونند”، “ما کارگریم نون می‌خوایم – دوا و درمون می‌خوایم” از جمله شعارهای دیگر کارگران بود و بالاخره با شعارهای هشدارگونه “مرگ بر موسوی”، “نیروی انتظامی به هوش باش، ما کارگریم نه اوباش”، “می‌ایستیم می‌میریم، حق مونو می‌گیریم”! نشان دادند که نه فقط مرعوب بازداشت و تهدید و پی‌گرد دستگاه سرکوب نمی‌شوند، بلکه هر روز و هر لحظه گام‌های جدیدی در مسیر اعتلاء مبارزه، اتحاد و تعمیق و تکمیل شناخت خود از مناسبات موجود بر‌می‌دارند. اعتصاب و تجمع و راهپیمایی کارگران صنایع فولاد اهواز به روشنی نشان داد که هیچ نیرویی نمی‌تواند، در برابر جنبش پویا و تکامل یابنده طبقاتی کارگران سد و مانعی ایجاد کند. بر بستر دوران انقلابی که غرش زحمتکشان و تهیدستان شهری در آسمان کشور طنین‌انداز شد و نخستین جرقه انقلابی، برق از چشم طبقه حاکم پراند، هر اقدام سرکوب‌گرانه دستگاه حاکم، مقاومت مستحکم‌تر و اعتراضات شدید‌تر و گسترده‌تری در پی خواهد داشت. اعتراض در صنایع فولاد اهواز ادامه خواهد یافت.
شرکت واحد اتوبوسرانی تهران: کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه روز ۱۲ اسفند، بیستمین روز اعتراض خیابانی و تجمع در برابر شهرداری و شورای شهر تهران را برگزار کردند. بیست روز پی‌درپی است که شماری از کارگران شرکت واحد برای پیگیری خواست مسکن حدود ۲۷۰ تن از کارگران این شرکت، در مقابل شهرداری و شورای شهر تهران دست به تجمع و گاه راهپیمایی زده و خواستار رسیدگی به خواست خود شده‌اند.
در پلاکارد بزرگی که کارگران با خود حمل می‌کنند نوشته شده “شهرداری و شورای شهر تهران باید پاسخگو باشند. ۵ سال است از موعد تحویل مسکن کارگران عضو پروژه سپیدار ۲ و ۳ تعاونی مسکن کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی گذشته، اما هم‌چنان بی‌خانمان هستیم. این تعاونی تحت کنترل مدیرعامل شرکت که منصوب شهردار است می‌باشد”.
نهم اسفند که هجدهمین روز تجمع و اعتراض خیابانی کارگران شرکت واحد بود، یکی از کارگران که بلندگویی نیز در دست داشت خطاب به شهردار و شورای شهر تهران گفت: “آقایان شهرداری، آقایان شورای شهری‌ها، واقعا خجالت بکشید! الان هجده روزه این کارگران شرکت واحد که بعضی‌شان هم بازنشسته‌ن، ما همه حقوق‌مان را داریم می‌دیم اجاره خونه، چرا خجالت نمی‌کشین؟ چراهیچ‌کس پاسخگو نیست؟ مگه شما مدیرعامل شرکت واحد را انتخاب نمی‌کنید؟ حتا نمی‌تونید مدیری رو که انتخاب می‌کنید ازش سوال کنید. خجالت بکشید. ما باید به کی بگیم دردمونو؟ ما زیر مجموعه شهرداری هستیم. چرا هیچ توجهی نمی‌کنید؟ چرا این قدر تبعیض قائل می‌شید؟ پول ما را گرفتین، پنج ساله باید خونه را تحویل می‌دادین، ندادین. ۴ ساله داریم پیگیری می‌کنیم، نامه‌نگاری کردیم، با نماینده‌‌های شهرداری ملاقات کردیم، با معاونین شما ملاقات کردیم….”
کارگران شرکت واحد در حین راهپیمایی شعار می‌دادند: “شورای شهر حیاکن، چاره کار ما کن”، “شهردار حیا کن، چاره کار ما کن”. با وجود آن‌که ۵ سال از موعد تحویل مسکن به کارگران عضو پروژه سپیدار ۲ و ۳ می‌گذرد و به‌رغم اعتراضات مکرر کارگران، اما هنوز مسکنی تحویل آن‌ها داده نشده و ساخت خانه‌ها از سال ۹۰ نیمه کاره رها شده است.
ماجرا از این قرار است که سال ۸۷ با موافقت شهردار تهران، دو قطعه زمین متعلق به شرکت واحد به مبلغ ۷۵ میلیارد تومان به شهرداری منطقه ۴ واگذار گردید، مشروط بر آن‌که با برنامه‌ریزی مدیریت شرکت واحد، این مبلغ صرف هزینه مسکن کارگران شرکت واحد شود. مدیریت شرکت تصمیم گرفت از محل این پول، تسهیلات بلاعوض مسکن که شهرداری مقرر کرده بود، در اختیار کارگران قرار دهد. در عین‌حال برای دریافت تسهیلات، بنابه تصمیم مدیریت کلیه کارگران می‌بایستی حتما به عنوان عضو در تعاونی مسکن شرکت واحد ثبت‌نام می‌کردند. کارگران شرکت واحد در تعاونی مسکن کارگران به عنوان اعضای تعاونی در تعیین هیات مدیره و تصمیمات آن نقشی ندارند و در عوض ۳۰ تن از مدیران در تعیین این هیات، صاحب رای هستند. تعاونی مسکن، هنگام آغاز پروژه مسکن سپیدار ۲ و ۳، هر متر مربع آپارتمان‌هایی که قرار بود ساخته شود را به ۶۵۰ هزار تومان به کارگران فروخت. در حالی‌که قیمت‌ها در منطقه فوق ۴۵۰ هزار تومان بوده است. علاوه بر این کلاهبرداری، اکنون درصدد است بیش از دو برابر مبلغ تعیین شده اولیه از کارگران بگیرد که البته به هیچ‌وجه مورد قبول کارگران نیست. در هر حال روشن است که با توجه به این‌که شرکت واحد جزو شرکت‌های تابعه شهرداری تهران است، بنابراین شهرداری و شورای شهر در قبال مشکلات بوجود آمده برای کارگران مسئول هستند. در حالی‌که روز شنبه اعتراض خیابانی کارگران شرکت واحد وارد بیستمین روز خود شد، اما هنوز هیچ مقامی در شرکت واحد، یا شهرداری و شورای شهر تهران به خواست کارگران رسیدگی نکرده است. البته این نخستین بار نیست که سندیکای کارگران شرکت واحد، در رابطه با مسکن کارگران این شرکت اعتراضاتی را سازمان می‌دهد. سندیکا با شعار “یک مسکن مناسب حق مسلم ماست” که خواست عموم کارگران این شرکت است، ده‌ها تجمع و راهپیمایی بزرگ را سازمان داده و یا در شکل سمبلیک با روشن‌کردن چراغ اتوبوس‌ها و رانندگی با سرعت کم، اعتراضات متعددی را برگزار نموده است. پس از یک رشته فعالیت‌ها و پیگیری مستمرکارگران و سندیکای آن‌ها، در شهریور سال ۹۴، ستاد ساماندهی مسکن کارکنان شهرداری تهران مصوبه‌ای را به تصویب رساند که مطابق آن بیش از ۶ هزار تن از رانندگان و کارگران شرکت واحد، از تسهیلات بلاعوض مسکن بهره‌مند گردند. اما با گذشت بیش از سه سال، این مصوبه نیز اجرایی نشده است.
تجمعات و راهپیمایی بزرگ کارگران شرک واحد در ۱۴ آذر ۹۵ در برابر شهرداری و شورای شهر تهران نیز که در آن صدها تن از کارگران شرکت کرده بودند، مورد حمله شدید و وحشیانه‌ی نیروهای سرکوب قرار گرفت که تعدادی از کارگران بازداشت و شمار زیادی نیز مصدوم و روانه بیمارستان شدند. اما سندیکای کارگران اتوبوس رانی تهران و حومه که پیگیر مطالبات کارگران این شرکت است، برای تحقق این خواست، به مبارزه ادامه داده و خواستار حل مشکل مسکن تمام کارگران این شرکت است.
در حال حاضر علاوه بر کارگران عضو پروژه مسکن سپیدار ۲ و ۳، کارگران عضو “پروژه سهیل” و مسکن مهر (پروژه شقایق) نیز با مشکلاتی از همین دست روبرو هستند. برخی خانه‌ها با مصالح نامرغوب ساخته شده است. مبالغی اضافه از کارگان اخذ شده است و یا به انحاء دیگری حقوق کارگران را تضییع کرده‌اند. هم اکنون نزدیک به ۱۵۰۰ تن از کارگران شرکت واحد در رابطه با مطالبه مسکن درگیر پروژه‌های نیمه کاره هستند! یک مسکن مناسب حق مسلم کارگران شرکت واحد است و کسانی که در این رابطه مسئول‌اند و باید پاسخگو باشند، شهردار، شورای شهر تهران و مدیرعامل شرکت واحد می‌باشند.
به‌رغم بی‌اعتنایی شهردار و شورای شهر و مدیرعامل شرکت به خواست کارگران و به‌رغم ارعاب و تهدید ومحاکمه و زندان اعضای هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد، بی‌تردید مبارزه کارگران شرکت واحد و سندیکای آن‌ها برای خواست مسکن و سایر مطالبات این شرکت ادامه خواهد یافت.
روحیه اعتراضی و همبستگی در میان کارگران پیوسته در حال افزایش است. جنبش کارگری باشتاب کم سابقه ای درحال پیشرویست .اگر در اردوی کار شاهد تقویت همبستگی و روحیه اعتراضی کارگران و گسترش اعتصاب و اعتراض و راهپیمایی هستیم، اردوی مقابل اما که در هراس از گسترش و عواقب این اعتراضات بهسرمی برد، در بن‌بستی لاعلاج گرفتار آمده، دچار سرگیجه است و روحیه‌اش را تا حدی از دست داده است.
واقعیت این است که دوران انقلابی جدیدی که با خیزش‌های توده‌ای و اعتراضات گسترده بیکاران و فقیرترین زحمتکشان شهری در سرتاسر کشور نمود علنی یافت، ناقوس مرگ رژیم را نیز به صدا درآورد!
متن کامل نشریه کار شماره ۷۶۴ در فرمت پی دی اف
نظرات شما