با آغاز سال ٨٩، ناقوس بیکاری بلندتر از همیشه به صدا درآمد. هر قدر دلقکی به نام احمدی‌نژاد در بوق و کرنای‌اش دمید که “آی آدم‌ها بیکاری کم شده و کم تر خواهد شد به پنج درصد خواهم‌اش رساند”، بروسعت
بعد از مدت‌ها مُعطلی، بلاتکلیفی و ناروشنی وضعیت دستمزدهای کارگری، سرانجام “شورایعالی کار” در تاریخ ۲۲/۱۲/۸۸ میزان حداقل دستمزدهای کارگری برای سال ۸۹ را تعیین نمود و مزد ماهانه، از ۲۶۳۵۲۰ تومان،
تصویب بودجه ٨٩ اگر چه منجر به گسترش درگیری بین دو نهاد قدرتمند حکومت اسلامی یعنی دولت و مجلس شد، و اگر چه کار بدانجا رسید که این دو نهاد حکومتی به تهدید یکدیگر روی آوردند؛ اما از نگاه و منافع
در حالیکه در آخرین روزهای بهمن ماه بسر می بریم و بیش از یک ماه به پایان سال ۸۸ باقی نمانده است، اما وضعیت تعیین حداقل دستمزدهای کارگری برای سال ۸۹، همچنان نامشخص و نامعلوم است. تأخیر در تعیین
جامعه سرمایه‌داری، هر کارفرما و سرمایه‌داری، تنها در فکر سود و افزایش سود خویش است. کارفرما و کل طبقه سرمایه‌دار پیوسته نقشه می‌کشد که از چه راه‌هایی، طبقه کارگر را بیش‌تر استثمار کند. تولیداتش
نظام سرمایه‌داری حاکم بر ایران، با یکی از شدیدترین و عمیق‌ترین بحران‌های اقتصادی تاریخ حیات خویش روبرو شده است. این بحران، که در اساس زائیده تضادهای لاینحل شیوۀ تولید سرمایه‌داری‌ست، در طی چند
شماره ۵۵۷ – سال سی و یکم – نیمه دوم شهریور ۸۸ دوران جدیدی که با پایان انتخابات ریاست جمهوری، در زندگی سیاسی توده‌های مردم آغاز شد، وارد سومین ماه خود گردید. جنبش توده‌ای و اعتراضات وسیع مردم
شماره ۵۵۴ – سال سی و یکم – نیمه اول مرداد ۸۸ دوران جدیدی در زندگی سیاسی و مبارزاتی توده‌های مردم آغاز شده است. انفجار خشم و نارضایتی تراکم یافته‌ی توده‌های مردمی که ۳۰ سال، تحت شدیدترین فشارهای
ه بهانه ی برگزاری مراسم اول ماه مه در پارک لاله تهران شماره ۵۵۱- سال سی و یکم – نیمه دوم خرداد ۸۸ * مقدمه: نزديک به چهل روز از برگزاری مراسم اول ماه مه، در روز جمعه يازده ارديبهشت ۸۸ در پارک لاله
گفتگوی نشریه کار با حسین مقدم فعال سیاسی و فعال جنبش کارگری ایران شماره ۵۵۰- سال سی و یکم – نیمه اول خرداد ۸۸ متن زیر گفتگوی نوشتاری نشریه کار حسین مقدم فعال سیاسی و فعال جنبش کارگری ایران،
نظرات شما