طبقه کارگر ایران از تشکل‌های مستقل و طبقاتی خود محروم است. جنبش کارگری و کارگران ایران به‌رغم آن‌که در یک دهه گذشته گام‌های مهمی در جهت تشکل‌یابی خود برداشته‌اند، اما از ناحیه همین محرومیت،

طبقه کارگر ایران در شرایط اقتصادی و معیشتی به‌غایت دشواری به‌سر می‌برد. فشارهای اقتصادی بر دوش کارگران، سال به سال افزایش یافته است. به‌رغم تشدید فشار کار و استثمار و به‌رغم تولید انواع کالاها،

یادداشت سیاسی- حسن روحانی در ۲۴ خرداد ۹۲ با یک سری وعده های انتخاباتی در راس دستگاه اجرایی جمهوری اسلامی قرار گرفت. بهبود شرایط معیشتی کارگران و نیز برخورداری کارگران از حق تشکل، از جمله وعده­های

بر سر هر چهارراه، در مترو و ایستگاه‌های مترو، در پیاده‌روها، در میان زباله‌ها، همه جا می‌بینی‌شان. گاهی نیز از دست سماجت‌شان عصبانی می‌شوی. اما به چهره‌شان که نگاه می‌کنی، درد در جان‌ات می‌پیچد.

دستمزدهای کارگری و نحوه افزایش یا عدم افزایش آن به یکی از موضوعات چالش‌برانگیز دولت روحانی تبدیل شده است. طبقه کارگر به حکم وضعیت اقتصادی و معیشتی خود، خواستار افزایش دستمزد به نحوی‌ست که بتواند

اعتراضات و اعتصابات کارگری پیوسته در حال افزایش است. به رغم تشدید فشارهای امنیتی و توسل بیش از پیش طبقه حاکم به سرکوب خشن و عریان کارگران و فعالان کارگری، اما اعتصابات کارگری هم به لحاظ کمی و هم

یادداشت سیاسی- همگام با گسترش اعتراضات کارگری در هفته‌های اخیر، خواست‌های کارگران در این اعتراضات نیز حاکی از گام‌هایی به‌پیش در جنبش کارگری است. پیش از این بویژه در رابطه با خواست افزایش دستمزد

اعتصابات و اعتراضات کارگری نسبت به شرایط کار و وضعیت معیشتیِ به‌غایت دشواری که طبقه سرمایه‌دار بر کارگران ایران تحمیل نموده است به‌نحو آشکاری در حال افزایش و گسترش است. مبارزه برای افزایش دستمزد

نمائی عمومی از وضعیت کارگران ساختمانی در اهواز طبقه کارگر ایران در نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی و در اواخر دوره قاجاریه شکل می‌گیرد. عبدالله یف تاریخ نگار آسیائی، طبقه کارگر ایران را دارای دو منشاء

یادداشت سیاسی- اعتصابات سراسری کارگران پوشاک کامبوج که خواستارافزایش حداقل دستمزد بالاتر هستند، طی روزها و هفته های اخیر بزرگ‌ترین صنعت تولیدی این کشور را فلج کرد. کارگران بیش از ۱۲۰ کارخانه