توده های مردم ایران علی العموم و طبقه کارگر به طور اخص، تاکنون از فقدان آزادی های سیاسی و حقوق دمکراتیک در ایران صدمات بسیار جدی دیده اند. وجود اقشار و طبقات گوناگون در جامعه از یکطرف و میزان درک

“اگه فکر میکنین که با دار زدن ما می‌تونین جنبش کارگری رو پایمال بکنین، یعنی همان جنبشی که میلیون‌ها آدم لگدمال شده، میلیون‌ها آدم که از نداری و فقر رنج می‌برن، از اون توقع آزادی دارن – خب

در سال ۹۵، یورش‌های طبقه سرمایه‌دار و دولت این طبقه علیه طبقه کارگر ادامه و گسترش یافت. یورش‌ها و تعرضات همه‌ جانبه‌ای که تمام جوانب زندگی کارگران را در نوردید و آسیب‌های جدی بر کارگران و جنبش

در اسفند ماه بود که با اجرای نمایشی کمدی – تراژیک، حداقل دستمزد ۹۳۰ هزار تومانی برای سال ۱۳۹۶ تعیین شد. بازیگران اصلی این نمایش موسوم به “رایزنی سه‌ جانبه”، یعنی اعضای “شورای

بار دیگر بازی تکراری حکومتی و شورای‌عالی کار آن برای تعیین حداقل دستمزد کارگران آغاز شده است. برای نگاه داشتن معیشت کارگری درحد گرسنگی دائمی و فلاکت‌بار و تعیین حداقل دستمزد ۹۶، به نحوی که طبقه

٢١ بهمن ١٣٩۵- اعتراضات پرشور و مستمر بیش از ۱۳۰۰ کارگر هپکو در شکل اعتصاب، راه‌پیمایی و اجتماعات اعتراضی که از اوائل دی‌ماه آغاز شد و تا امروز (۱۹ بهمن) ادامه یافته است، نمونه‌ی درخشان دیگری از

اکبر رفسنجانی یکی از مرتجعین بنام و از نخستین یاران خمینی جلاد، روز یکشنبه ۱۹ دی به درک واصل شد. رفسنجانی یکی از چهره‌های منفوری‌ست که در پایه‌گذاری رژیم ارتجاعی و استبدادی جمهوری اسلامی و تحکیم

 یادداشت سیاسی-سوانح کاری و تعداد مصدومین و کشته شدگان ناشی از آن به یک پدیده رایج در ایران اتبدیل شده است. آمار قربانیان حوادث ناشی از کار آنچنان بالا است که کمتر روز را می توان یافت که در صفحات

کمتر روزی را می‌توان در ایران سراغ گرفت که کارگران یک یا چند واحد تولیدی و خدماتی به معوق ‌ماندن پرداخت دستمزد و حقوق خود اعتراض نکنند. هم‌اکنون ده‌ها هزار و شاید صدها هزار کارگر در سراسر ایران

یورش وحشیانه مزدوران سرکوب‌گر به صفوف کارگران شرکت واحد در ۱۴ آذر و برخورد قهرآمیز دستگاه حکومتی با یک تجمع ساده کارگری، بار دیگر ماهیت ضدکارگری رژیم سرکوب‌گر سرمایه‌داری حاکم بر ایران را به