قریب به دو دهه از قیام بهمن ۵۷ و حاکمیت یکی از ارتجاعی‌ترین رژیم‌های معاصر می‌گذرد. طی این دوران جمهوری اسلامی با توسل به قوانین و احکام قرون وسطایی، حق حیات اجتماعی و سیاسی را از زنان سلب نموده

فرا رسیدن ۸ مارس را که تجلی خشم و اعتراض زنان در سراسر جهان به نابرابری و تبعیض، ستم و بی‌حقوقی است و حاکی از عزم زنان به مبارزه برای رهایی و کسب حقوق اجتماعی و سیاسی برابر با مردان می‌باشد، به

شماره ۵۵۰- سال سی و یکم – نیمه اول خرداد ۸۸ با نزدیک شدن ٢٢ خرداد، روز انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری رژیم، گرایشی در درون جنبش زنان بنا به ماهیت طبقاتی خود، وارد بازی سیاسی درجناح بندی های

(نگاهی به برگزاری مراسم روز جهانی زن در ایران) شماره ۵۴۶- سال سی و یکم – نیمه اول فروردین ۸۸ هر چند زنان در ایران از حق برگزاری آزادانه مراسم روز جهانی زن برخوردار نیستند، هر چند صدای اعتراضات

روزنامه “ایران” از قول خبرگزاری “ایرنا” چنین اعلام نمود که جمهوری اسلامی پس از هجده سال، روز پنج‌شنبه هفتم ژوئن در نشست “کنفرانس بین‌المللی کار” در ژنو، از سوی “کمیته استانداردهای کار” از فهرست

در فاصله یک سالی که گذشت، از مه ۱۳۸۰ تا به امروز، طبقه کارگر ایران درگیر حادترین مبارزه طبقاتی بود. در این یک سال، کم‌تر روزی را می‌توان سراغ گرفت که کارگران در یک یا چند کارخانه و مؤسسه به یکی

مراکز صنعتی و تولیدی در سراسر کشور، چندین سال است که با بحران و رکود روبرو هستند. تعطیل و توقف کارخانه‌ها، صدها هزار کارگر را به خیابان پرتاب کرده است. سرمایه‌داران و دولت حامی آن‌ها، مدت‌هاست

فشارهای اقتصادی و سیاسی طاقت‌فرسا بر دوش طبقه کارگر در حال افزایش است. تعطیل و توقف پی در پی کارخانه‌ها و مؤسسات تولیدی، ادامه اخراج‌ها و بیکارسازی‌ها، عدم تضمین شغلی و در کنار این‌ها محدودیت‌ها

تعویق در پرداخت حقوق و مزایای کارگران دارد به یک پدیده رایج و عمومی تبدیل می‌شود. دغدغه از دست دادن کار و بلاتکلیفی، همچون کابوس، جسم و جان کارگران را شب و روز آزار می‌دهد. سرمایه‌داران و

بحران همه ارکان نظام جمهوری اسلامی را فرا گرفته است. بحران سیاسی به یک واقعیت غیر قابل انکار تبدیل شده است. دامنه اعتراض و مبارزه مردم پیوسته گسترش می‌یابد. توده مردم دیگر نمی‌خواهند با وضع گذشته