بحران همه ارکان نظام جمهوری اسلامی را فرا گرفته است. بحران سیاسی به یک واقعیت غیر قابل انکار تبدیل شده است. دامنه اعتراض و مبارزه مردم پیوسته گسترش می‌یابد. توده مردم دیگر نمی‌خواهند با وضع گذشته

در هر جامعه طبقاتی که قدرت سیاسی در دست بورژوازی باشد، قوانین، مبانی و معیارهای حقوقی این جامعه نیز بر پایه منافع طبقاتی همین طبقه که در ضمن از لحاظ اقتصادی هم بر جامعه مسلط است، تنظیم می‌گردد و

روند بیکارسازی کارگران هم‌چنان در ابعاد وسیعی ادامه دارد. مسئولین و روزنامه‌های رژیم، هر روزه از توقف کارخانه‌ها و تعطیلی مراکز تولیدی و صنعتی خبر می‌دهند. این خبرها حاکی از آن است که در همین

فشارهای ناشی از افزایش روزافزون قیمت‌ها و رشد افسار گسیخته نرخ تورم، بر گرده مزدبگیران، از حد فزون و غیر قابل توصیف است. سیاست‌های ضد کارگری جمهوری سرمایه‌داران اسلام پناه، روز به روز بر مشکلات

روزهای ۲۸ و ۲۹ آذر ماه ۱۳۷۵، اعتصاب، پالایشگاه‌های شیراز، اصفهان، تبریز و تهران را فراگرفت این اعتصاب سراسری هشداری بود به مسئولین وزارت نفت. کارگران ضمن سازماندهی این اعتصابات سراسری دو روزه،

ستم و فشاری که امروز بر طبقه کارگر ایران اعمال می‌شود، در نوع خود کم سابقه است. نظام سرمایه‌داری حاکم بر ایران کارگران را در معرض بی‌رحمانه ترین ستم و استثمار قرار داده است. استثمار کارگران توسط

جنبش دانشجویی و دانشجویان دانشگاه های مختلف ایران، هم اکنون شرایط حساس و سرنوشت سازی را پیش رو دارند. تحولات سه ماهه اخیر در ایران، به ویژه خیزش انقلابی جوانان، دانشجویان و توده های میلیونی مردم،

عقب‌ماندگی یک کشور از جهات مختلف معضل‌آفرین است. رنجی که مردم ایران از این عقب‌ماندگی در زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی می‌کشند بی حد و حصر است. به علت همین عقب‌ماندگی‌هاست که در نیمه دوم قرن

طبقه کارگر ایران در نامساعدترین و دشوارترین شرایط درگیر یک مبارزه با سرمایه‌داران و دولت پاسدار منافع آن‌هاست. بحران اقتصادی بیش‌ترین فشار و لطمه را به طبقه کارگر وارد آورده است. تعداد کثیری از

در پی انشعاب در “حزب کمونیست ایران” سازمان جدیدی به نام “حزب کمونیست کارگری ایران” اعلام موجودیت نمود. این سازمان در اسفند ماه ۷۵ در ارگان خود را به نام “انترناسیونال” منتشر ساخت. در نخستین شماره