آیا برای رژیم جانیان چپاولگر جمهوری اسلامی، مردم فلسطین بر مردم ایران ارجحیت دارند؟ اصلاً آیا برای این رژیمی که توده‌های کارگر و زحمتکش و زنان و ملیت‌های تحت ستم خودی را به خاک سیاه نشانده است، آزادی مردم فلسطین از چنگال اشغال‌گران می‌تواند جایگاهی داشته باشد؟ آیا سیاست جمهوری اسلامی در راستای منافع خلق سوریه بوده است؟ آیا سیاست رژیم در قبال حماس و جهاد اسلامی و حزب‌الله، در جهت منافع توده ستمدیده ایران ومردم فلسطین بوده است؟ آیا تاکنون این سیاست‌ها برای امپریالیسم آمریکا و اروپا و سگ هار آنان در منطقه یعنی رژیم صهیونیستی اسرائیل که سالها از جانب مبارزان ضد استعماری و ضد اشغالگری توده‌های ستمدیده در جهان دشمن اشغالگر شناخته می‌شده و می‌شود و به افشای جنایاتش می‌پرداخته‌اند، آبرو نخریده و به سود آن‌ها نبوده است؟ اگر جوابی شرافتمندانه و از جایگاه مردم ستمدیده ایران و منطقه به این سئوال داده شود، نتیجه این خواهد شد که این رژیم را بدون هیچ شک وشبهه دشمن درجه یک مردم ایران و دشمن غدار مردم سوریه، عراق، فلسطین و یمن بدانیم. همان کشورها و مناطقی که از درد و رنج مردم آن توسط رژیم خون آشام و فاشیست جمهوری اسلامی سوء استفاده شده است که رنج کشتار و ستمگری را بر آنان افزون و طولانی‌تر نمایند. چه کسی می‌تواند ادعا کند که حماس وجهاد اسلامی، حزب‌الله لبنان، حوثی‌های یمن و بشاراسد جنایتکار جزء افراد و سازمان‌های آزادیبخش هستند که کمک‌های چندین میلیاردی از جیب مردم ستمدیده و از چپاول دسترنج کارگران ایران توسط جمهوری اسلامی، کمک‌های مشروع و در جهت رهایی و آزادی از ستم واستثمار آنان و رفع اشغال و در جهت انسانی و شرافتمندانه بوده است؟ چه کسی شک دارد که این سیاستهای شرورانه، توسعه طلبانه و جنایتکارانه فقط و فقط در جهت حفظ رژیم و تثبیت ارتجاع اسلامی بوده است ولاغیر. آیا لازم است که ۴۵ سال جنایات این رژیم از کشتار وتجاوز و زندان و شکنجه که تنها در جهت حفظ نظام و منافع سرمایه داران و تداوم استثمار و چپاولگری و رانت‌خواری گروه‌های چپاولگر وتهیه ابزار سرکوب وستم بوده است را باز گوییم؟ کارنامه سیاه و جنایتکارانه رژیم جمهوری اسلامی چنان واضح و روشن است که نیازی به توضیح واضحات نمی‌گذارد. وظیفه ما در این شرایط چیست جز تلاش در جهت اتحاد ستمدیدگان و استثمار شوندگان برای سرنگونی این حکومت ورهایی توده‌های کارگر و زحمتکش در ایران ومنطقه ای که تحت تأثیر سیاست این رژیم در بند گرفتار شده‌اند؟
کارگران و زحمتکشان و ستم دیدگان ایران!
رژیم سرمایه داری ارتجاعی ومذهبی اسلامی، به خاطر سیاستهای پان اسلامیستی و مداخله جویانه و ارزیابی غلط از نتیجه اعمال گروه‌های نیابتی خود، دچار وضعیت بسیار شکننده‌ای شده و با تداوم درگیریهای منطقه‌ای در بن بستی گرفتار آمده است که رهایی از آن تقریباً برایش محال می‌نماید. نتیجه این اعمال و سیاستهای شرورانه و جنگ افروزانه که در تضاد آشکار با منافع ما کارگران و زحمتکشان و همه ستمدیدگان منطقه است آنچنانکه همیشه بوده، فقر و فلاکت بیشتر و بیشتر است که آوار آن فقط بر سر ما ریخته خواهد شد. اگر از غارت ۴۵ ساله سرمایه داران و عوامل ریز و درشت آنان بگذریم، هزینه‌های گزاف نگهداری و تقویت و تسلیح ارتجاع منطقه‌ای وجهانی و هزینه‌های تحریم‌های کمرشکن جهانی، همه از سفره ما به فقر و فلاکت کشیده شدگان پرداخت شده و می‌شود. آیا باید باز هم این وضعیت اسفناک را تحمل کنیم و یا برای به زیر کشیدن این نظم ستمگرانه به میدان بیائیم و از شر این رژیم رها شویم. آیا هنوز گمان می‌کنیم که اصلاح این رژیم ممکن است؟ آیا در انتظار معجزه‌ای آسمانی هستیم یا رهایی از سوی ” نجات بخشی” مانند قدرت‌های امپریالیستی آمریکا و اروپا که نشان داده‌اند جز به حاکمیت امثال خمینی‌ها و طالبان و شیعیان در عراق و ضد انقلاب در اقصا نقاط جهان که منافع آنان را تضمین می‌نمایند نمی‌اندیشند.؟
رفقای کارگر و زحمتکش!
ما میدانیم که توسل به جنگ از جانب استثمارگران و جنایتکاران حاکم جز برای حفظ و تحکیم وضعیت موجود و استثمار بیشتر ما صورت نمی‌گیرد. آنان جنگ را نعمت می‌دانند، اما ما مخالف جنگ هستیم و جنگ میان دولت‌های ارتجاعی را محکوم می‌کنیم. کارگران و زحمتکشان خواهان جنگ نیستند. مردم خواهان کار، نان، آزادی، خواهان آسایش و رفاه و خواهان حکومت شورایی هستند. اما باید بدانیم که تنها ما کارگران و زحمتکشان می‌توانیم جامعه را از خطر جنگ برهانیم و صلح واقعی را به مردم خود و ملت‌های ستمدیده منطقه عرضه نماییم. صلح و آسایشی که با تشدید مبارزات خود و سرنگونی رژیم سرمایه داران و مرتجعین مذهبی حاکم بدست خواهد آمد.
با تمام توان برای ایجاد تشکل‌های توده‌ای، مخفی، علنی و نیه علنی بکوشیم و علیه جنگ و کشتار بایستیم!
برای سرنگونی رژیم توسعه طلب و ماجراجوی جمهوری اسلامی و ایجاد حکومت شورایی که صدها بار از هر حکومت بورژوایی دمکرات‌تر است متحد شویم.
نه به جنگ و کشتار!
زنده باد آزادی، برقرار باد حکومت شورایی کارگران و زحمتکشان
هسته کار، نان، آزادی، هوادار سازمان فدائیان اقلیت
۲۵ مهرماه ۱۴۰۳
نظرات شما