روزنامه “ایران” از قول خبرگزاری “ایرنا” چنین اعلام نمود که جمهوری اسلامی پس از هجده سال، روز پنج‌شنبه هفتم ژوئن در نشست “کنفرانس بین‌المللی کار” در ژنو، از سوی “کمیته استانداردهای کار” از فهرست

در فاصله یک سالی که گذشت، از مه ۱۳۸۰ تا به امروز، طبقه کارگر ایران درگیر حادترین مبارزه طبقاتی بود. در این یک سال، کم‌تر روزی را می‌توان سراغ گرفت که کارگران در یک یا چند کارخانه و مؤسسه به یکی

مراکز صنعتی و تولیدی در سراسر کشور، چندین سال است که با بحران و رکود روبرو هستند. تعطیل و توقف کارخانه‌ها، صدها هزار کارگر را به خیابان پرتاب کرده است. سرمایه‌داران و دولت حامی آن‌ها، مدت‌هاست

فشارهای اقتصادی و سیاسی طاقت‌فرسا بر دوش طبقه کارگر در حال افزایش است. تعطیل و توقف پی در پی کارخانه‌ها و مؤسسات تولیدی، ادامه اخراج‌ها و بیکارسازی‌ها، عدم تضمین شغلی و در کنار این‌ها محدودیت‌ها

تعویق در پرداخت حقوق و مزایای کارگران دارد به یک پدیده رایج و عمومی تبدیل می‌شود. دغدغه از دست دادن کار و بلاتکلیفی، همچون کابوس، جسم و جان کارگران را شب و روز آزار می‌دهد. سرمایه‌داران و

بحران همه ارکان نظام جمهوری اسلامی را فرا گرفته است. بحران سیاسی به یک واقعیت غیر قابل انکار تبدیل شده است. دامنه اعتراض و مبارزه مردم پیوسته گسترش می‌یابد. توده مردم دیگر نمی‌خواهند با وضع گذشته

در هر جامعه طبقاتی که قدرت سیاسی در دست بورژوازی باشد، قوانین، مبانی و معیارهای حقوقی این جامعه نیز بر پایه منافع طبقاتی همین طبقه که در ضمن از لحاظ اقتصادی هم بر جامعه مسلط است، تنظیم می‌گردد و

روند بیکارسازی کارگران هم‌چنان در ابعاد وسیعی ادامه دارد. مسئولین و روزنامه‌های رژیم، هر روزه از توقف کارخانه‌ها و تعطیلی مراکز تولیدی و صنعتی خبر می‌دهند. این خبرها حاکی از آن است که در همین

فشارهای ناشی از افزایش روزافزون قیمت‌ها و رشد افسار گسیخته نرخ تورم، بر گرده مزدبگیران، از حد فزون و غیر قابل توصیف است. سیاست‌های ضد کارگری جمهوری سرمایه‌داران اسلام پناه، روز به روز بر مشکلات

روزهای ۲۸ و ۲۹ آذر ماه ۱۳۷۵، اعتصاب، پالایشگاه‌های شیراز، اصفهان، تبریز و تهران را فراگرفت این اعتصاب سراسری هشداری بود به مسئولین وزارت نفت. کارگران ضمن سازماندهی این اعتصابات سراسری دو روزه،