رفقا!
پنجاه‌وچهار سال پیش در چنین ایامی، گروهی از انقلابیون کمونیست برای مبارزه با رژیم سلطنتی شاه، به نبرد مسلحانه با این رژیم روی آوردند. این شیوهٔ مبارزه در آن زمان، شیوه مسلط مبارزه انقلابیون کمونیست در سراسر جهان علیه حکومت‌های سرمایه‌داری و به منظور استقرار نظمی سوسیالیستی بود. در آن زمان در ایران، نسلی از کمونیست‌های جوان، برخلاف سیاست‌های سازشکارانهٔ پیشینیان خود، جان برکف، پای به عرصهٔ مبارزهٔ طبقاتی گذاشتند که ابتدا می‌باید دیکتاتوری شاه و “جزیره ثبات” او را به چالش می‌کشیدند. این چنین شد که دو گروه از مارکسیت‌های انقلابی، نبرد مسلحانه در سیاهکل را نقطه شروع این مبارزه قرار دادند و از وحدت آنها سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران تشکیل گردید. سازمانی که در جریان انقلاب و بعد از آن به محبوب‌ترین سازمان سیاسی چپ در ایران و بزرگترین سازمان چپ در خاورمیانه تبدیل شد.
اما دیری نپائید که عناصر راست بر این سازمان غالب شدند و مبارزات درون تشکیلاتی برای حفظ مواضع رادیکال و انقلابی آن به چائی نرسید و به‌تدریج در این سازمان چند انشعاب روی داد که بزرگترین آنها انشعاب اقلیت و اکثریت بود. اقلیت بخش انقلابی و مارکسیستی سازمان را تشکیل می‌داد و بعد از انشعاب نیز، بزرگترین سازمان کمونیستی در ایران بود.
فدائیان اکثریت، به حمایت از جمهوری اسلامی برخاست و فدائیان اقلیت به مبارزه علیه آن ادامه داد. اقلیت در ادامه مبارزات‌اش علیه رژیم سرمایه‌داری-دینی جمهوری اسلامی، در جریان ضرباتی که این رژیم سفاک در سال‌های نخستین دههٔ شصت به سازمان‌های انقلابی وارد کرد، شدیداً صدمه دید و در پی‌آمد این صدمات، دچار کشمکش‌ها و انشعابات زیادی شد. بااین‌حال، بخش اصلی این سازمان، بعدها نام خود را از سازمان چریک‌های فدائی خلق ایران (اقلیت) به سازمان فداییان (اقلیت) تغییر و به‌رغم صدماتی که به آن در چهل‌وپنج سال اخیر وارد شد، همچنان به رزم و فعالیت‌های انقلابی خود ادامه می‌دهد.
کانون زندانیان سیاسی ایران (در تبعید) پنجاه‌وچهار مین سالروز تولد سیاهکل را به سازمان فدائیان اقلیت تبریک می‌گوید و در این دوران سخت و پرفرازونشیب مبارزه، برایشان آرزوی موفقیت می‌کند.
کانون زندانیان سیاسی ایران (در تبعید)
بهمن ۱۴۰۳ برابر با فوریه ۲۰۲۵
نظرات شما