به ابتکار و پیشنهاد اتحادیه‌های کارگر انگلستان و همراهی بزرگ‌ترین اتحادیه‌های کارگری در اروپا و کانادا، روز ۸ فوریه (۱۹ بهمن) به‌عنوان روز اقدام حمایت فراملی اتحادیه‌های کارگری از مردم ایران اعلام شد. اتحادیه‌های بزرگ کارگری در ۱۰ کشور ازجمله؛ فرانسه،آلمان، انگلیس، هلند، سوئد، نروژ،دانمارک و کانادا در بیانیه‌هایی که به این مناسبت انتشار دادند، همبستگی خود با مردم ایران و حمایت خویش از جنبش انقلابی مردم ایران را اعلام نمودند. مضمون و خواست‌های اتحادیه‌های کارگری، هماهنگی و یگانگی این خواست‌ها با مطالبات توده‌های مردم در این بیانیه‌ها کم‌نظیر بود.ده‌ها میلیون عضو این اتحادیه‌ها به‌طور هماهنگ و در مقیاسی بزرگ و بین‌المللی اقدامات سرکوبگرانه جمهوری اسلامی مانند بازداشت،شکنجه،کشتار و اعدام مبارزان و مردم معترض را محکوم کردند. خواهان پایان کامل اعدام‌ها، آزادی بی‌قیدوشرط بازداشت‌شدگان ماه‌های اخیر و تمام زندانیان سیاسی شدند. اتحادیه‌های کارگری همچنین خواهان لغو اتهامات واهی علیه فعالان کارگری ، معلمان و دانشجویان نویسندگان و مترجمان و دانش آموزان و دیگر زندانیان سیاسی شدند.از حق کارگران و معلمان و دیگر اقشار جامعه برای ایجاد تشکل مستقل، آزادی بیان و تجمع دفاع کردند. برخی از سندیکاهای فرانسوی در حمایت از مردم و به تأسی از شعار “مرگ بر ستمگر- چه شاه باشه چه رهبر، آشکارا علیه اپوزیسیون بورژوایی سلطنت‌طلب موضع‌گیری کردند.در این مورد می توان به “سولیدر” یکی از اتحادیه‌های کارگری فرانسه اشاره نمود که همراه با ۴ سندیکای بزرگ دیگر در این کشور، کلکتیوی در همبستگی با کارگران ایران تشکیل داده‌اند. نماینده این سندیکا در مصاحبه خود ضمن حمات از کارگران و تشکل‌های مستقل کارگری به‌ویژه تحسین شجاعت و عزم و اراده مردم ایران، به جریان‌هایی در اپوزیسیون اشاره می‌کند که سعی می‌کنند به‌اصطلاح راه‌حل‌هایی را از خارج کشور به داخل تحمیل کنند که اغلب شامل بازگرداندن فرزند شاه سابق به قدرت می‌شود. در ادامه، نماینده سندیکای سولیدر می‌گوید:” در مواجهه با این مانورها، شعار کلکتیو ما همان شعاری است که معترضین ایران سر می‌دهند نه شیخ و نه شاه یا به‌عبارت دیگر همان مطالبه‌ای که در شعار “مرگ بر ستمگر- چه شاه باشه چه رهبر” تجلی‌یافته است. در بیانیه کلکتیو سندیکاهای فرانسوی شامل کنفدراسیون فرانسوی دموکراتیکِ کار (س اف دِ تِ)، کنفدراسیون عمومی کار (س ژِ تِ)، فدراسیون سندیکائی متحد (اِف اِس او – فرهنگیان)، اتحادیه سندیکائی برای همبستگی (سولیدر)، اتحادیه ملی سندیکاهای مستقل (اونسا) که به مناسبت این روز منتشر نمود ازجمله چنین آمده است:
از زمان مرگ ژینا مهسا امینی، امواج خشم دانشجویان، زنان (که اینک بدون حجاب درملأعام ظاهر می‌شوند)، مزدبگیران و… که از حمایت اکثریت قریب به‌اتفاق مردم برخوردارند، کل کشور را فراگرفته است.
سرکوب تظاهرکنندگان توأم با خون‌ریزی است. در ایران خواست تشکیل اتحادیه‌های کارگری، تظاهرات، اعتصاب و یا ابراز عقاید و باورهایی که موجب نارضایتی حکومت باشد، جرم و جنایت تلقی می‌شوند و حکومت آن‌ها را با اِعمال همه‌جانبه ضرب و شتم، شکنجه، حبس‌های بسیار سنگین و اعدام‌های خودسرانه، مجازات می‌کند. این روش‌های سرکوبگرانه غیرقابل‌قبول‌اند.
هدف حکومت از تشدید سرکوب ایجاد جو رعب و وحشت به‌منظور ترساندن همه زنان و مردانی است که برای خواسته‌های عادلانه مبارزه می‌کنند. اما سرکوب‌ها عزم راسخ مردم ایران را تضعیف نمی‌کند، آنان تا سقوط رژیم به مبارزات خود ادامه می‌دهند و درعین‌حال مخالفت خود از بازگشت احتمالی سلطنت را هم ابراز می‌دارند.”
در سوئد سازمان مرکزی کارگران سوئد (ال.او) که نماینده ۱۴ اتحادیه کارگری و دارای ۱.۴ میلیون عضو است حمایت خود را از این اقدام اعلام و با همه‌کسانی که سوگوار کشته شدن صدها جوان معترض توسط رژیم جمهوری اسلامی در اعتراضات اخیر می‌باشند، ابراز همبستگی کرده است.
در اطلاعیه‌ی ال. او آمده است: روز هشت فوریه همه اتحادیه‌های کارگری در جهان همبستگی خود را با کارگران ایران در مبارزه برای شرایط انسانی کار و آزادی تشکل به نمایش می‌گذارند.
دفاع آشکار و بی‌پرده و شجاعانه از جنبش انقلابی مردم و کارگران ایران در طول یک قرن اخیر فعالیت‌های سندیکایی کم‌نظیر است. اتحادیه‌های کارگری در سطح بین‌المللی البته پیش‌ازاین نیز مکرر اما جداجدا با کارگران ایران اعلام همبستگی نموده و از فعالان کارگری نیز حمایت کرده بودند. اما اقدام متحدانه اتحادیه‌ها، فدراسیون‌ها و کنفدراسیون‌های کارگری باده‌ها میلیون عضو و حمایت و همبستگی با جنبش کارگری و جنبش انقلابی ایران، رویدادی کم‌سابقه اما مبارکی است که باید آن را به فال نیک گرفت.مهم‌تر اینکه اتحادیه‌های کارگری کشورهای مختلف در تاریخ هشت فوریه که از قبل تعیین‌شده بود، تجمعات و مراسم‌های گوناگون و متعددی را نیز در برابر سفارت رژیم جمهوری اسلامی، یا میادین شهرهای بزرگ به نشانه اعتراض نسبت به کشتار و اعدام و سرکوب رژیم و در حمایت از کارگران و جنبش انقلابی مردم معترض ایران برگزار کردند و از چهارچوب محدود حمایت‌های لفظی و نوشتاری عبور نموده و به اقدامات عملی روی آوردند.
علاوه بر اتحادیه‌های کارگری، فدراسیون جهانی معلمان و کارگران آموزش‌وپرورش ( آموزش بین‌الملل) با انتشار بیانیه‌ای، به‌روز جهانی اقدام و حمایت فراملی سندیکاهای کارگری جهان از مردم ایران پیوست. آموزش بین‌المللی بار دیگر از مقامات ایران خواست فوراً و بدون قید و شرط تمامی کارگران و فعالان صنفی، دانشجویان، معلمان و سایر شهروندان بازداشت‌شده را آزاد کنند.
آموزش بین‌الملل ( EI ) در بیانیه خود پس از اشاره به قتل مهسا امینی که از شهریورماه موجب اعتراضات سراسری در کشور شده است می‌نویسد:” پاسخ رژیم اسلامی به آرمان‌های مردم ایران برای آزادی و دموکراسی وحشیانه بود. صدها نفر ازجمله ۷۰ کودک کشته‌شده‌اند. بیش از ۱۸۰۰۰ نفر دستگیر و تحت شکنجه قرارگرفته‌اند. چهار معترض پس از محاکمه‌های ساختگی اعدام‌شده‌اند و بسیاری دیگر در معرض خطر اعدام قرار دارند.” آموزش بین‌الملل در پایان این بیانیه چنین می‌نویسد: ” به‌عنوان صدای معلمان و کارکنان آموزش‌وپرورش در سراسر جهان، آموزش بین‌المللی در همبستگی با معلمان و مردم ایران می‌ایستد و به حمایت از مبارزه آن‌ها برای حقوق و دموکراسی ادامه خواهد داد. ما صدای آن‌ها هستیم!”
افزون براین و در ادامه حمایت‌های بین‌المللی از کارگران و جنبش انقلابی مردم ایران، سندیکای کارگران حمل‌ونقل ترکیه با برپایی تجمع در مقابل کنسول گری جمهوری اسلامی در استانبول، از رضا شهابی و سایر اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس‌رانی تهران و حومه حمایت کرد. گروه‌های گوناگون دیگری از مبارزان به‌ویژه زنان در بنگلادش، افغانستان، لبنان، سوریه و سودان و کشورهای اروپایی از جنبش انقلابی مردم ایران و مبارزه برای کسب آزادی های سیاسی حمایت کرده‌اند. این حمایت‌ها کماکان ادامه دارد.
اقدام و ابتکار عمل اتحادیه‌های کارگری و تعیین روز اقدام و حمایت فراملی بزرگ‌ترین اتحادیه‌های کارگری در اروپا از جنبش انقلابی ایران، جلب‌توجه افکار عمومی و حمایت‌های وسیع و گسترده از اعتراضات و نبردهای خیابانی چند ماه اخیر، حقانیت توده‌های مردم ایران و جنبش انقلابی جاری علیه رژیم جمهوری اسلامی برای براندازی نظم موجود و استقرار یک دولت شورایی را به اثبات رساند. این اقدام بین‌المللی به‌ویژه در شرایطی که دولت‌های اروپایی عموماً دربند و بست با دولت ارتجاعی جمهوری اسلامی ید طولایی دارند و با هزار و یک‌رشته مرئی و نامرئی با آن مرتبط‌‌اند و همواره آماده بوده‌اند بر سر هر موضوع ریزودرشتی با ارتجاع اسلامی کنار آیند و همچنین با توجه به اینکه اپوزیسیون راست بورژوایی آلت دست دولت‌های ارتجاعی و امپریالیستی سعی دارد افکار عمومی خارج و داخل کشور را با استفاده از ابزار تبلیغاتی و مدیای گسترده اعطایی همین دولت‌ها، بفریبد ،بسیار مهم است. اقدام و ابتکار عمل کارگری و حمایت از جنبش انقلابی و همبستگی میلیون‌ها کارگر عضو این اتحادیه‌ها با جنبش انقلابی و کارگران ایران ،به نحو آشکاری فرق روش‌های توطئه آمیز بورژوا امپریالیستی و بندوبست در بالا، با جنبشی واقعی و کارگری و از پایین را نیز نشان می‌دهد.در چنین شرایطی که تلاش و تکاپوی بورژوازی برای زدوبند در بالا به اتکای دولت‌های امپریالیستی به پشتوانه نیروهای خارج کشوری از جنس و قماش خودشان برای جلوگیری از انقلاب و نجات نظم طبقاتی حاکم بر ایران به‌شدت ادامه دارد، اهمیت گشوده شدن یک جبهه مبارزه کارگری و انتر ناسیونالیستی در حمایت از جنبش انقلابی و کارگران ایران برای سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی و تعیین تکلیف بانظم حاکم دوچندان می‌شود.
بی‌تردید این همبستگی عظیم بین‌المللی کارگری و حمایت آشکار ده‌ها میلیون کارگر متشکل در اتحادیه‌های کارگری از جنبش انقلابی و مبارزه مردم برای به زیر کشیدن رژیم جمهوری اسلامی، نه‌فقط این جنبش را تقویت می‌کند بلکه می‌تواند حضور مستقل کارگران و ثقل کارگری این جنبش را نیز تقویت کند. بنابراین تلاش برای سازمان‌دهی چنین ابتکار عمل‌هایی و جلب هرچه بیشتر حمایت اتحادیه‌ها و سندیکاهای کارگری، جلب افکار عمومی و سازمان‌ها و تشکل‌های معلمان، زنان و غیره، تأثیرات مثبتی بر روند رو به رشد مبارزات کارگران و سایر زحمتکشان و نیز تداوم و گسترش جنبش انقلابی خواهد داشت. افزون بر اتحادیه‌های کارگری کشورهایی که به این ابتکار عمل کارگری دست زدند، صدها سندیکا و اتحادیه کارگری در سایر کشورها مثلاً در یونان، ترکیه ، تونس، کشورهای آمریکای لاتین، هندوستان، پاکستان، بنگلادش، کره جنوبی و نظیران باده‌ها میلیون عضو وجود دارد. بنابراین گسترش و تعمیم این ابتکار عمل که درواقع نوعی اتحاد عمل کارگری نیز محسوب می‌شود به ۲۰ یا ۳۰ کشور می‌تواند نه‌فقط جنبش انقلابی را بیش‌ازپیش تقویت کند بلکه بدون تردید می‌تواند سیلی از انرژی را به درون جنبش طبقه کارگر جاری کند و تأثیرات مثبتی بر جنبش کارگری بگذارد. پیش به‌سوی اتحاد و همبستگی بین‌المللی گسترده کارگری. پیش به‌سوی جلب هرچه بیشتر حمایت کارگران متشکل در اتحادیه‌های کارگری.
نظرات شما