یادداشت سیاسی- جمهوری اسلامی هرچه بیشتر در پاسخگویی به نیازها و مطالبات اجتماعی توده ها ناکام تر می شود، به همان نسبت بر تار و پود پوسته مذهبی تنیده بر روبنای سیاسی اش رنگ و لعاب بیشتری می زند . رواج گسترده خرافات، دامن زدن به توهمات مذهبی توده ها و دایر کردن زیارتگاه های متعدد برای جذب لایه های عقب مانده جامعه اگرچه بخشی از دورنمای ایدئولوژیک هیئت حاکمه ایران است اما، کاربرد این سیاست در دوره احمدی نژاد ابعاد وسیعتری به خود گرفت. اوج فریبکاری و پوپولیسم احمدی نژاد با راه اندازی تبلیغات وسیع در مورد سجایای چاه جمکران و وسیعتر از آن اعلام حشر و نشر او با یک موجود خیالی به نام “مهدی موعود” و وعده ظهور زود هنگام اش رقم خورد. پیشبرد عمومی این سیاست در سال های پایانی دوره احمدی نژاد با راه اندازی موج جدیدی از تبلیغات مذهبی در مورد گسیل نیروهای بسیج و بخش هایی از توده های مذهبی ایران به عراق در ایام “اربعین حسینی” سر باز کرد. سیاستی که در دوره حسن روحانی نیز با حدت و شدت بیشتری تا کنون دنبال شده است. لذا، امسال نیز هیئت حاکمه ایران و به تَبَع آن کابینه روحانی با همه امکانات و ابزارهای دولتی و غیر دولتی جهت تبلیغ و بسیج گسترده نیروهای وابسته به رژیم و گروه هایی از توده های مذهبی ایران جهت گسیل به عراق و حضور آنان در “بزرگترین راهپیمائی شیعیان جهان” وارد میدان شدند.
اعلام رقم کذائی حضور ۲۵ میلیون از مسلمانان شیعه و سنی سراسر جهان در مراسم “اربعین حسینی” توسط روزنامه کیهان و اعلام حضور بیش از ۲ میلیون شیعه ایرانی (سایت شیعه نیوز) در این مراسم به همراه گسیل کاروان های متعدد خدماتی و سرویس دهی مجانی هلال احمر و دیگر نهادهای دولتی به عراق در ایام مراسم اربعین کربلا و نیز اظهار نظر خامنه ای در سوم آذر ماه امسال، مبنی بر اینکه “اربعین هم جزو روزهایی است که دست خداوند روشنتر از هر جایی در آن دیده می شود” جملگی نشانه اهمیت تبلیغاتی و ایدئولوژیک این روز برای هیئت حاکمه ایران است.
پوشیده نیست که جمهوری اسلامی به عنوان یک رژیم مذهبی که در آن دستگاه دین و دولت به نحو آشکاری در هم تنیده شده اند، مذهب و تبلیغ و ترویج گسترده خرافات اسلامی و گسترش بنیان های مذهبی یکی از موثرترین ابزارهای تحمیق عمومی توده ها توسط هیئت حاکمه ایران است. ابزاری برای در انقیاد نگه داشتن توده ها و نماد به ظاهر غیرعلنی سرکوب که در همگامی و همدستی با دیگر ابزارهای عریان و آشکار سرکوب از قبیل دستگاه قضایی، ارتش، سپاه و زندان پایه های ستم و سلطه طبقاتی جمهوری اسلامی را بر کارگران و توده های زحمتکش جامعه استمرار و قوام می بخشد.
لذا، در وضعیت کنونی که هیئت حاکمه ایران در پاسخگویی به خواست های روزمره و مطالبات اقتصادی، اجتماعی توده مردم ورشکستگی سیاسی و ایدئولوژیک خود را بیش از هر زمان دیگری به نمایش گذاشته است، طبیعی است که در مواجهه با انبوه معضلات جامعه و بحران ایدئولوژیکی که بدان گرفتار است، بیش از گذشته به ترویج خرافات و دامن زدن به توهمات مذهبی توده ها اقدام کند. خصوصا در شرایط کنونی که بخش وسیعی از توده های مذهبی به رغم سرخوردن از جمهوری اسلامی، از آنجایی که چشم انداز امید بخشی در تغییر وضعیت ندارند و در کنار این بی افقی، دچار یاس، سرخوردگی و به طریق اولی در انفعال سیاسی به سر می برند، بسیج این بخش از توده ها در مسیر تجمعات مذهبی، هیئت های عزاداری و راه پیمایی های عمومی سوگواری از قبیل “اربعین حسینی” در عراق می تواند بخشی از سیاست کلان جمهوری اسلامی برای فائق آمدن بر ناتوانی و بحران ایدئولوژیک خود در میان توده های مذهبی جامعه باشد.
با این همه، گسیل چند صد هزار نفری نیروهای وابسته به رژیم و قشرهایی از توده های مذهبی ایران به عراق جهت حضور در مراسم “اربعین حسینی” و نتایج حاصل از آن برای هیئت حاکمه ایران صرفا در عرصه داخلی خلاصه نمی شود. جدای از ورشکستگی اقتصادی و ناکامی های جمهوری اسلامی در عرصه اجتماعی که این رژیم را هرچه بیشتر به سمت متوسل شدن به باورهای خرافاتی، سوگواری و برگزاری ایام مذهبی برای در انقیاد نگه داشتن توده های شکست خورده و مایوس سوق داده است، عوامل دیگری هم وجود دارند که هیئت حاکمه ایران در امر حضور در “بزرگترین راهپیمائی شیعیان جهان” در عراق تا بدین حد از خود اشتیاق نشان می دهد. اشتیاقی که با صرف هزینه ها و سرمایه گذاری های مادی، معنوی و تبلیغاتی کلان و حتا به بهای کشته شدن تعداد زیادی از همین مشتاقان “اربعین حسینی” در ناامنی های عراق باز هم هر ساله در راه اندازی اینگونه اقدامات مذهبی تلاش بیشتری از خود نشان می دهد.
بر کسی پوشیده نیست که پیشبرد اهداف ایدئولوژیک و قطب سازی مذهب شیعه جهت بهره برداری از اعتقادات مذهبی توده های مردم ایران و منطقه همواره یکی از اهداف ذاتی جمهوری اسلامی است. استراتژی و سیاستی که هیئت حاکمه ایران در مسیر اثبات وجودی خود به عنوان یک رژیم دینی و ایدئولوژیک همواره و در هر شرایطی به آن اقدام کرده و خواهد کرد.
علاوه بر این خصلت ذاتی جمهوری اسلامی، با تیره تر شدن روابط سیاسی هیئت حاکمه ایران و حکومت آل سعود که رژیم سعودی با تکیه بر وجود کعبه – خانه خدای مسلمانان- در این کشور، خود را مدعی رهبری جهان اسلام می داند، حضور در مراسم “اربعین حسینی” برای جمهوری اسلامی که از آن به عنوان “بزرگترین راهپیمائی شیعیان جهان” یاد می کند، از اهمیت بیشتری برخوردار شده است. خصوصا که با قطع مناسبات سیاسی و روابط دیپلماتیک دو رژیم ایران و عربستان و ممنوعیت ورود مسلمانان ایران در مراسم حج امسال، حضور در مراسم “اربعین حسینی” برای جمهوری اسلامی به امری حیاتی تر از گذشته تبدیل شده است. خصوصا که رژیم ایران و دستگاه های تبلیغاتی آن با ادعای حضور مسلمانان سنی مذهب کشورهای منطقه در مراسم اربعین امسال سعی کرده اند دایره “اربعین حسینی” را از محدوده مسلمانان شیعه خارج و برگزاری این مراسم را همانند مراسم حج به دایره وسیعتری با وجود مسلمانان شیعه و سنی رسمیت بخشند.
در واقع جمهوری اسلامی با گسیل نیروهای بسیج، عوامل دولتی و مزدوران خود به عراق که طبیعتا بخشی از توده های مذهبی و بعضا روستایی نیز در آن حضور یافته اند و پیامد آن اعلام حضور ۲۵ میلیون مسلمان شیعه و سنی در مراسم “اربعین حسینی” در صدد محور کردن قطب شیعه و اجتماع راه پیمایی “اربعین حسینی” در مقابل قطب اجتماع مسلمانان در عربستان است.
هیئت حاکمه ایران با چنین اقداماتی از یک طرف تلاش می کند تا در عرصه داخلی بر ناتوانی خود در پاسخگویی به نیازهای اولیه مردم و پیامد آن بر بحران ایدئولوژیکی که بدان گرفتار است سرپوش بگذارد و از سوی دیگر با معرفی خود به عنوان یک رژیم شیعه و مدافع همه مسلمانان جهان که اکنون علاوه بر شیعیان منطقه قدرت بسیج مسلمانان سنی مذهب را هم دارد، می خواهد قدر قدرتی خود را در وهله اول به عربستان سعودی و سپس به قدرت های جهان نشان دهد.
نظرات شما