روز دوشنبه بیست و دوم آذرماه معلمین کشور که دربیش از صد شهر و استان، پس از دو روز اعتصاب و تحصن در روزهای شنبه بیستم و یکشنبه بیست و یکم آذرماه در مدارس و تعطیل کردن کلاس‌های درس، در پی فراخوان شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان برای رسیدن به مطالبات و رسیدگی به خواسته‌های برحقشان در سراسر کشور به خیابان آمدند. چراکه عملاً در طی این دو روز دولت مانند قبل هیچ‌گونه پاسخ درخوری به خواسته‌های معلمین و فرهنگیان نداد. معلمین زحمتکش به‌خوبی دریافته‌اند که با ادامه اعتراضات در خیابان باید خواسته‌ها و مطالباتشان را فریاد بزنند. آنان خواستار رتبه‌بندی بر اساس هشتاد درصدی حقوق هیئت‌علمی برای شاغلین و همسان‌سازی حقوق برای بازنشستگان فرهنگی می‌باشند. این مطالبات از چند سال پیش مطرح بوده و از آغاز سال تحصیلی جدید به‌طور پیگیر بر سر خواسته‌هایشان قاطعانه ایستاده‌اند. در تمامی کشور خیابان‌ها مملو از حضور پرشور فرهنگیان و به‌ویژه حضور فعال و گسترده‌تر زنان معلم و بازنشستگان بود. روز دوشنبه بیست و دوم آذرماه در تهران از ساعت ده صبح معلمین در مقابل مجلس تجمع کردند. هرلحظه تعداد بیشتری به صفوف معلمین می‌پیوستند و مطالباتشان را رساتر از همیشه فریاد می‌زدند. در لحظه‌ای که شعار معلم زندانی آزاد باید گردد در خیایان بلند شد نیروهای امنیتی و بیش از آنان لباس شخصی‌های حکومتی که از قبل شاید حتی قبل از شروع تجمع معلمین در محل آماده خدمتگزاری به اربابان خود بوده و به شناسایی فعالین فرهنگی پرداخته بودند، تاب این شعار را نیاوردند و به سمت تجمع‌کنندگان یورش بردند و به ضرب و شتم معلمان پرداختند. معلمین نیز هم‌صدا فریاد بی‌شرف، بی‌شرف را نثارشان کردند و علی‌رغم تلاش نیروهای امنیتی اجازه ندادند معلمی را از جمع جدا کرده و با خودشان ببرند. معلمین به ادامه اعتراضات خود پرداختند و مصمم‌تر ازهرزمان ایستادند. آن‌ها به زندگی در زیرخط فقر اعتراض دارند. می‌خواهند شأن و منزلت فرهنگیان زحمتکش حفظ شود. آموزش رایگان و باکیفیت را برای تمامی دانش آموزان خواهانند. معلمان مبارز و زحمتکش، در پایان تجمع اعتراضی خویش با خواندن قطعنامه‌ای مبنی بر ادامه اعتصاب و تحصن و همچنین تجمعات خیابانی، اراده خود را برای رسیدن به مطالباتشان اعلام کردند. به‌جرئت می‌توان گفت که روز دوشنبه یکی از پرشورترین و بزرگ‌ترین تجمعات معلمین درسراسرکشورشکل گرفت وباعث افتخارجامعه فرهنگیان ایران شد.
اما هرگزواقعیتی به این تلخی دیده نشده است درجایی که معلمین با مشکلات معیشتی بسیار ودرزیرفقرخط زندگی سختی را می‌گذرانند، جهت ابرازخواسته هایشان زندانی شوند ومورد بی حرمتی وضرب وشتم قرارگیرند. زنجیربرپای معلمین بستن ذره‌ای از اندیشه آزادی خواهی معلمین کم نخواهد کرد. دردی از این بیشتر و بزرگ‌تر نیست که هم زمان با بازداشت وسرکوب معلمین آزادی‌خواه، سران رژیم ارتجاعی جمهوری اسلامی ازاستفاده طلبه‌ها درمدارس بعنوان معلم سخن می گویند و می‌خواهند دروسی را حذف کنند که ازنطر حاکمان کوته بین بی فایده هستند وفقه و شرعیات و خرافات دینی بیشتری را جایگزین کنند. شاید به نوعی نیازبه معلم فرهیخته وبا کمال را نمی‌بینند ومی خواهند با مکتب دینی‌شان، دانش آموزان مذهبی وذوب درولایت پرورش دهند. مرتجعین حاکم به دودلیل کاملاً مشخص روبه طلبه‌ها آورده‌اند.
اولی این است؛ معلمینی که درخیابان فریاد رهایی می‌زنند دیگرنمی خواهند ونمی توانند درکلاس ساکت بمانند. نمی‌توانند درس بابا نان داد را روی تخته سیاه بنویسند درحالی که بابا نمی‌تواند نان را تأمین کند. برای بابایی که روزگارش سیاه شده، نانی باقی نمانده است. تردیدی نیست که اگر همه گیری کرونا و موانع آن نبود، ازدوسال قبل که فقرتا استخوان مردم رخنه کرده است، سکوت درکلاس درس، در ابعاد گسترده‌ای شکسته می‌شد.
دومین دلیل این است که معلمین مانند جماعت انگل آخوندها نیستند که دستشان را دراز کنند وصدقه بگیرند. معلمین کلید رهایی ازجهل وتاریکی اند وشایسته بالاترین امتیازها وارزشهای مادی ومعنوی هستند. تاریک اندیشان حاکم، معلم بیدار وراهنما نمی‌خواهند. چه مقایسه وجایگزینی دردناک وپلیدی. رژِیم حاکم درتلاش تقویت موقعیت متزلزل خویش است که آخوندها و مؤسسات مذهبی و کل دستگاه روحانیت بخش مهمی از آن هستند. هیچ نشانه وعلامتی هم دربودجه سال آینده برای بهبود وضعیت معیشت فرهنگیان دیده نمی‌شود برعکس شاهد سرریز شدن بودجه سال آینده به دامان ارگانهای دینی وامنیتی وسپاهی هستیم که خود نشان دهنده، خالی ترشدن سفره معلمین، کارگران ومردم زحمت کش است. همان گونه که شاهد بوده‌ایم با انتخاب وزرای کابینه رئیسی از جمله وزیرآموزش وپروش، آموزش وپرورش کشوربیش از پیش با خطرجدی روبه روشده و به قهقرا خواهد رفت. معلمین چهل وسه سال است درزیرچادر سیاه اختناق وسانسور رژیم دیکتاتوری و ارتجاعی جمهوری اسلامی نتوانسته‌اند با دانش آموزانشان به راحتی صحبت کنند یا آزادانه از موضوعات اجتماعی و مطالبی غیرازکتاب‌های درسی درکلاس سخن بگویند. هرکلامی ازدهان معلم بدون اذن مقامات عواقبی درپی داشته است. اما معلمان نه فقط هرگز از این فشارها نهراسیده و درمقابل دیکتاتور سرخم نکرده‌اند بلکه اکنون قامت راست کرده و رژیم ارتجاعی حاکم را در ابعاد سراسری به مصاف طلبیده‌اند.
با امید به اتحاد هرچه بیشترکارگران ومعلمین ودانشجویان وتمامی اقشارزحمت کش وستم دیده مردم، وبا امید به گسترش اعتراضات واعتصابات درروزها و ماه‌های آینده.
زنده باد اتحاد کارگران و معلمان و سایر زحمتکشان
زنده باد مبارزات و اعتصابات سراسری
۲۲ آذر ۱۴۰۰
یک بازنشسته
نظرات شما