کارگران ستم‌کشیده و محروم ایران، همراه تشکل‌های کارگری و فعالان کارگری، با انبوهی از خواست‌های تحقق نایافته به استقبال اول ماه مه، روز جهانی کارگر می‌روند. اول ماه مه، روز اتحاد و مبارزه طبقه کارگر علیه نظام سرمایه‌داری و بهره‌کشی است. روز تظاهرات و راه‌پیمایی‌های کارگری است. روز برگزاری میتینگ و اعتراض خیابانی کارگران است.
اول ماه مه روز کارگر درحالی فرا می‌رسد که استثمارگران بی‌رحم و دولت آن‌ها، سخت‌ترین و ظالمانه‌ترین شرایط کاری، معیشتی و سیاسی را بر طبقه کارگر ایران تحمیل نموده‌اند. با تعیین مبلغ ۸۱۲ هزار تومان به عنوان حداقل دستمزد ۹۵، که حدود یک چهارم خط فقر است، کارگران و خانواده‌های کارگری به فقر و فلاکت و گرسنگی بیشتری رانده شدند. طبقه سرمایه‌دار با اختصاص کم‌ترین هزینه به نیروی کار، استثمار طبقه کارگر را تشدید کرد. به‌رغم اعتراضات و اعتصابات شورانگیز و گسترش‌یابنده کارگران در رشته‌ها و صنایع مختلف و به‌رغم مبارزه خستگی‌ناپذیر طبقه کارگر در راه تحقق اهداف، آرمان‌ها و مطالبات مشخص و فوری خود که فشرده آن را هر سال بر پرچمی که در اول ماه مه به اهتزاز درمی‌آورد، نقش می‌زند، اما سرمایه‌داران حاکم و رژیم سیاسی پاسدار منافع آن‌ها، نه فقط از پذیرش این خواست‌ها تن زده‌اند، بلکه تعرضات وحشیانه‌تری را علیه سطح معیشت و حقوق کارگران و برای تشدید استثمار و بی‌حقوقی طبقه کارگر سازمان داده‌اند. خواست‌های کارگران در اول ماه مه که عموماً در بیانیه‌ها و قطع‌نامه‌هایی که از سوی تشکل‌های کارگری به این مناسبت منتشر می‌شوند، انعکاس می‌یابند، جدا از خواست‌هایی که در طول سال‌برای آن‌مبارزه می‌کنند نیست، بلکه ترکیب و مجموعه‌ای از مهم‌ترین آن‌هاست.
اگر از جزئیات یا موارد ویژه که به فرض می‌تواند خواست بخش معینی از کارگران باشد و خواست بخش دیگری نباشد صرف‌نظر کنیم، خواست‌های عمومی کارگران در اساس دربرگیرنده یک رشته خواست‌های سیاسی و اقتصادی به شرح زیر است:
آزادی تشکل‌های مستقل کارگری، آزادی تحزب و تجمع، آزادی بیان و اعتصاب، آزادی‌کارگران زندانی و زندانیان سیاسی، رفع محدودیت‌فعالیت سندیکاها و تشکل‌های کارگری، لغو احکام قضایی علیه فعالان کارگری و سندیکایی، منع پی‌گرد و پرونده‌سازی علیه فعالان اعتصاب و فعالان کارگری، به رسمیت شناختن اول ماه مه بعنوان یک روز تعطیل در تقویم رسمی، آزادی برگزاری مراسم‌های مستقل اول ماه مه، منع اخراج و بازگشت به کار کلیه فعالان اعتصاب و فعالان سندیکایی، لغو قوانین تبعیض‌آمیز و محدودیت اشتغال زنان، پرداخت دستمزد برابر در مقابل کار برابر زن و مرد، لغو مجازات اعدام،منع کارکودکان، برخورداری کلیه کارگران مهاجر از جمله کارگران افغان از حقوق کامل شهروندی، لغو قراردادهای موقت، پیمانی و سفیدامضاء، انعقاد قرارداد مستقیم و استخدام رسمی،برچیدن شرکتهای پیمانکاری، تامین بیمه‌های اجتماعی، امنیت و ضمانت شغلی، پرداخت فوری تمام مطالبات معوقه ، پرداخت بموقع دستمزدها و افزایش حداقل دستمزد به بالای خط فقر!
طبقه کارگر ایران نه فقط برای گرفتن این خواست‌های معوق مانده، اعتراض به وضع موجود و رویارویی با سلب‌کنندگان حقوق خود به استقبال اول ماه مه می‌رود، بلکه همچنین بعنوان گردانی از ارتش پرشمار پرولتاریای جهان، همبستگی خود را با هم‌زنجیران خویش در مقیاس بین‌المللی و اراده واحد این طبقه برای نابودی نظام سرمایه‌داری را به نمایش می‌گذارد.
برخلاف اکثریت کشورهای سرمایه‌داری جهان که در آن، اول ماه می بعنوان یک روز تعطیل رسمی به رسمیت شناخته شده است و کارگران در این روز آزادانه وارد خیابان می‌شوند و به تظاهرات و راه‌پیمایی می‌پردازند، در جمهوری اسلامی، روز جهانی کارگر تعطیل رسمی نیست و جز مراسم‌های نمایشی و نژادپرستانه‌ی عوامل رژیم در شوراهای اسلامی کار و خانه‌کارگر تحت عنوان “هفته کارگر”، برگزاری هرگونه مراسم مستقل به مناسبت اول ماه مه با سرکوب وحشیانه روبرو می‌شود. دستگاه سرکوب و امنیتی، با احضار، بازداشت و تهدید فعالان کارگری و سندیکایی که بیش از یک دهه است به امری معمول و همیشگی تبدیل شده و در آستانه اول ماه مه نیز تشدید می‌شود، سعی می‌کند آنان را از هرگونه فعالیت کارگری از جمله سازماندهی و برگزاری مراسم‌های مستقل اول ماه مه بازدارد. دستگاه قضائی رژیم با محاکمات پی‌درپی کارگران مبارز و پیشرو و فعالان کارگری و صدور حکم حبس‌های طولانی مدت، سعی کرده است این دسته از کارگران را مرعوب و خانه‌نشین سازد. پرونده‌سازی‌های امنیتی علیه این گروه از کارگران به شیوه رایج دستگاه سرکوب تبدیل شده است. پرونده‌هایی که همیشه باز می‌مانند و آگاهانه مختومه اعلام نمی‌شوند تا هر آینه لازم شد و طبقه حاکم اراده نمود، آن را از کشو میز بیرون آورند. دستگاه قضایی و امنیتی رژیم بدین طریق عملا این فعالان را به گروگان گرفته تا راه هرگونه فعالیت را بر آن‌ها مسدود کند.
علی‌رغم تمام این اقدامات سرکوب‌گرانه و چنان‌که به تجربه نیز ثابت شده است، کارگران ایران با شوق و رغبت به پیشواز اول ماه مه، روز جهانی کارگر می‌روند و در اشکال گوناگون وبا شیوه‌های متنوع، این روز را گرامی می‌دارند و همبستگی طبقاتی خود را با کارگران سراسر جهان اعلام می‌دارند. تشکل‌های کارگری و فعالان کارگری وکاگران پیشرو، در تدارک چنین مراسم‌هایی هستند تا بسته به شرایط، در شهرها و استان‌های مختلف، مراسم‌های ویژه‌ای به این مناسبت برگزار نمایند.
اول ماه مه مناسب‌ترین روز و موقعیتی است که باید تجلی‌گاه مهم‌ترین و محوری‌ترین خواست‌های کارگران در مقیاس عمومی و سرتاسری باشد و مطالبات کلی طبقه کارگر ایران را در برابر سرمایه داران و دولت آن‌ها قرار دهد. اول ماه مه مختص این یا آن بخش طبقه کارگر نیست بلکه متعلق به تمام کارگران است.اول ماه مه روز اتحاد و همبستگی کارگری است. از این رو اتحادعمل کارگری در اول ماه مه، در زمرۀ بدیهی‌ترین اقداماتی است که هرکارگرپیشرو، هر تشکل و هر فعال کارگری باید برای آن تلاش و به آن مبادرت ورزد.
اتحاد عمل سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه و شش تشکل دیگر و صدور بیانیه مشترک اول ماه مه سال گذشته (۹۴) همچنین اتحادعمل همین مجموعه و صدور بیانیه مشترک در مورد حداقل دستمزد سال ۹۵، همزمان با صدور بیانیه سندیکای کارگران شرکت‌واحد اتوبوس‌رانی تهران و حومه و بیانیه مشترک پنج تشکل فعالان کارگری در این مورد که همگی بر افزایش حداقل دستمزد به بالای خط فقر و رقم واحدی تاکید کرده بودند، نوید‌بخش اتحاد عمل‌های بیشتراست و راه احیای اتحاد عمل‌های بزرگ سال‌های ۸۸ و ۸۹ را هموارتر ساخته است. در این دو سال که دو تشکل اصلی کارگری یعنی سندیکای کارگران شرکت واحد و سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه کنار هم بودند، سایر تشکل‌ها نیز با این دو همراه شده و اتحاد عمل‌های وسیع‌تری شکل گرفت و فراخوان‌ها، بیانیه‌ها و قطعنامههای مشترک و برگزاری مراسم‌های مشترکی را درپی داشت. اما از سال ۹۰ که این دو تشکل اصلی در اول ماه مه از هم جدا شدند، در میان سایر تشکل‌ها نیز شقاق و جدایی افتاد و اتحاد عمل‌های وسیع‌تر میان تشکل‌ها، به صورت پراکنده و چندگانه درآمد. روند جدایی و انفراد‌گرایی تشکل‌ها در موضوع اول ماه مه که از سال ۹۰ آغاز گشته بود، در سال ۹۲ به اوج خود رسید، به نحوی که در این سال هیچ‌گونه اتحاد عملی در هیچ‌سطحی حتا در حد صدور بیانیه مشترک صورت نگرفت. این روند اما خوشبختانه در سال ۹۳ با چرخشی ترمیم‌شونده همراه شد. سازماندهی مجدد اتحاد عمل‌های چندگانه و صدور بیانیه‌های مشترک گامی به پیش در راستای اتحاد عمل‌های بزرگ‌تر بود و سرانجام با بیانیه مشترک سندیکای کارگران هفت‌تپه و شش تشکل دیگر در اول ماه مه ۹۴، جنبش کارگری گام دیگری در همین جهت به پیش برداشت. صدور بیانیه مشترک در مورد حداقل دستمزد و اتحاد و اتفاق ۱۳ تشکل در این مورد، نشان از این دارد که تشکل‌ها و فعالان کارگری، به مرور دارند اتحاد عمل‌های اول ماه مه در سال‌های گذشته را احیا می‌کنند و مصمم‌اند که از این بابت، جنبش اعتراضی اول ماه مه در سال جاری را، گام دیگری جلو برانند.
پوشیده نیست که کارگران ایران در تمام صنایع و کارخانه و رشته‌های تولیدی و خدماتی آماده اعتراض و تشنه سازماندهی هستند. طبقه کارگر ایران این آمادگی را در اعتراضات مداوم و اعتصابات پرشمار و مکرر خود به اثبات رسانده است.کارگران آگاه و پیشرو که بااستفاده ازتجارب مشخص ودرنظرگرفتن سطح رشد مبارزاتی و آگاهی کارگران و سنت های مبارزاتی هربخش، همچنین باتوجه به اوضاع، موقعیت و توازن ساسی، اول ماه مه را سازمان داده و دراشکال گوناگونی از شکل کاملاً مخفی و نیمه علنی گرفته تا شکل علنی، مراسم های ویژه اول ماه مه را سازمان داده و برگزارنموده اند، امسال در اول ماه مه (۱۲ اردیبهشت) بایستی خواباندن چرخ‌های تولید واعتراضات خیابانی را سازمان دهند. این وظیفه کارگران پیشرو و تشکل‌های کارگری در نقطه تولید است که روز اول ماه مه را به روز اعتراض کارگری تبدیل کنند و این اعتراض را سازمان دهند. جنبش کارگری و دو تشکل اصلی آن سندیکای کارگران شرکت واحد و سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه از این پتانسیل برخوردار است که مبارزات هماهنگی را در اول ماه مه سازمان دهد . پرچمی که اول ماه مه امسال برافراشته می‌شود، پرچم مستقلی است که خواست‌های مبرم و اساسی و یگانهی طبقه کارگر بر آن نقش بسته باشد.
بیایید دست در دست هم نهیم، نیروی خود را یکی کنیم، فراخوان‌های مشترک، بیانیه‌ها و قطعنامههای مشترک و مراسم‌های مستقل و مشترک اول ماه مه را سازمان دهیم و اول ماه مه را به روز خاموش ساختن تمام ماشین‌ها و روز اعتراض خیابانی تبدیل کنیم.
تشکل‌های کارگری و فعالان کارگری با استفاده از تجارب مراسم‌های اول ماه مه در سال‌های گذشته، قادرند تاکتیک‌های بازدارنده طبقه حاکم را خنثا سازند. دشمن طبقاتی چنانچه به خاطر وحشت‌اش از حضور کارگران در خیابان، راه ما را مسدود کند، ما باید این آمادگی را داشته باشیم که در اشکال و شیوه‌های دیگری مراسم‌های مستقل خود را برگزار نماییم.
در خیابان‌ها، پارک‌ها، گردشگاه‌ها، دشت‌ها، کوه‌ها، سالن‌ها و کارخانه‌ها، هر جا که مناسب یافتیم متحد و یکپارچه، در روز اول ماه مه پرچم سرخ کارگری را به نشانه پیکار بی امان پرولتاریا تا انهدام نظام سرمایه‌داری به اهتزاز درآوریم. اول ماه مه، روز مبارزه همبسته و روز اتحاد است. اتحاد، اتحاد، کارگران اتحاد!
نظرات شما