از مدت‌ها پیش آشکار شده است که رشد تضادها و بحران‌های نظم کنونی به آن نقطه رسیده است که دیگر وحشی‌گری و سرکوب کارساز نیست. چرا که هر سرکوب و مقاومت ارتجاع، موج وسیع‌تر و تهدیدکننده‌تری از مبارزه را برای در هم شکستن سد مقاومت ارتجاع به حرکت درمی‌آورد. کافی است اشاره شود که تنها درطول دو سال اخیر، صدها اعتصاب، تظاهرات، راهپیمائی و تجمع اعتراضی کارگران، معلمان، بازنشستگان، دانشجویان، زنان، روشنفکران، شورش‌ها و قیام‌های تهیدستان و جوانان بیکار، ضرباتی مداوم و پی‌درپی بر این نظم پوسیده و رژیم ارتجاعی پاسدار آن وارد آورده است.
ارتجاع طبقاتی- مذهبی حاکم که راه نجاتی از بن‌بست انحطاط و ورشکستگی ندارد، گروه‌گروه مخالفان نظم موجود را دستگیر و به حبس‌های سنگین در اسارتگاه‌های قرون‌وسطایی خود به بند کشیده، یا به جوخه‌های اعدام سپرده است، با این پندار خام که با این وحشی‌گری، موج مبارزه را مهار کند. اما دوران گذشته سپری شده است و روش‌های گذشته جواب نمی‌دهد. به‌رغم این‌که زندان‌های رژیم انباشته از مخالفان نظم موجود است، اما پایانی بر مبارزه توده‌های وسیع مردم ایران نیست. کارگران و فعالان سوسیالیست جنبش طبقاتی کارگران در پیشاپیش این مبارزه قرار دارند. در طول چند سال اخیر صدها تن از کارگران بازداشت‌شده‌اند. گروهی با وثیقه‌های سنگین فعلاً آزادشده، گروهی به حبس و شکنجه قرون‌وسطایی شلاق محکوم‌شده‌اند و گروهی بلاتکلیف ماه‌ها و سال‌ها در زندان به سر می‌برند.
اخبار انتشاریافته حاکی است که ارتجاع هار در تدارک برگزاری بی دادگاهی دیگر در نیمه اول مردادماه برای محاکمه گروهی از کارگران و جوانان دانشجو و روزنامه‌نگارانی است که در مبارزات قهرمانانه سال گذشته کارگران نیشکر هفت‌تپه نقشی فعال بر عهده داشتند و یا با انتشار اخبار و گزارش‌های این مبارزات، از آن حمایت کردند. در میان این گروه دو شخصیت برجسته جنبش کارگری قرار دارند. اسماعیل بخشی کارگر شجاعی که دفاع قهرمانانه او از منافع کارگران لرزه براندام طبقه سرمایه‌دار حاکم بر ایران انداخت و علی نجاتی یکی از بنیان‌گذاران سندیکای کارگران شرکت نیشکر هفت‌تپه.
اسماعیل بخشی روز ۲۷ آبان ماه سال گذشته هم‌زمان با چهاردهمین روز اعتصاب کارگران این شرکت به همراه سپیده قلیان و عسل محمدی از روزنامه‌نگاران حامی کارگران بازداشت شد و تا روز ۲۱ آذرماه که آزاد شد، تحت وحشیانه‌ترین شکنجه‌ها قرار گرفت. در همین حال، علی نجاتی، عضو سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه نیز، ۸ آذرماه ۱۳۹۷ بازداشت شد و ۸ بهمن‌ماه به دلیل وضعیت پزشکی به قید وثیقه تا زمان برگزاری محاکمه آزاد شد. عسل محمدی، یکی دیگر از اعضای تحریریه نشریه “گام”، نیز که از ۱۳ آذر ۱۳۹۷ بازداشت‌شده بود در۱۵ دی به قید وثیقه آزاد شد.
رژیم بر این پندار خام بود که با شوی تلویزیونی “طراحی سوخته” ضربه‌ای را که از جنبش کارگران نیشکر هفت‌تپه خورده است، جبران خواهد کرد و نماینده کارگران را بی‌اعتبار خواهد ساخت. نتیجه اما خلاف آن چیزی بود که دستگاه امنیتی و اطلاعاتی رژیم انتظارش را داشت. شکست طرح رسوای وزارت اطلاعات و افشاگری اسماعیل بخشی در مورد بازجوئی‌های زیر شکنجه، چنان خشم ارتجاع را برانگیخت که دستگاه امنیتی رژیم بار دیگر در ۳۰ دی‌ماه، اسماعیل بخشی را به‌همراه سپیده قلیان، بازداشت کرد. پیش‌ازاین ، امیرامیرقلی، سانازالهیاری، امیرحسین محمدی فرد، از اعضای تحریریه نشریه گام که از مبارزات کارگران حمایت کرده بودند، در اواخر دی‌ماه بازداشت شده بودند.
اکنون شش ماه از اسارت این مبارزان در چنگال ارتجاع حاکم می‌گذرد. در این فاصله دستگاه امنیتی رژیم، فشارهای متعددی را در زندان‌های مختلف به آنها وارد آورده است. سپیده قلیان آنچه را در این شش ماه بر آنها گذشته است چنین نوشت: ” دنیای زندان دنیای بی‌خبری است! اکنون‌که زندانی این تبعیدگاه ضد انسانی هستم، آنچه از روزهای انتهایی آبان سال گذشته تا امروز بر سرم آمده است را مرور می‌کنم. بازداشت غیرانسانی، شکنجه، بهتان، انفرادی، پخش اعترافات اجباری، ضرب و شتم و بازداشت خود و اعضای خانواده، زندان، از زندان به زندان، و از زندانی به زندانی دیگر. ” اما مقاومت و اعتراض در زندان نیز ادامه یافته است. سانازالهیاری و امیرحسین محمدی‌فرد، در اعتراض به اقدامات ضد انسانی جمهوری اسلامی و برای آزادی بازداشت‌شدگان مرتبط با مبارزات کارگران نیشکر هفت‌تپه، از ۱۳ تیرماه، به اعتصاب غذا متوسل شدند. اعتصاب غذای امیرحسین محمدی فرد، هنوز هم ادامه دارد. رژیم به‌منظور تشدید فشار، ارتباط این زوج و خانواده‌های آنها را قطع کرد. به‌رغم این‌که وضعیت جسمانی این دو مبارز، وخیم است، نه‌تنها هیچ پاسخی به آنها نداد، بلکه حتی از پذیرش امکانات داروئی برای آنها سرباز زد. خانواده‌های این زندانیان را نیز تحت‌فشار شدیدی قرار داد. عوامل وزارت اطلاعات حتی پدر ساناز را که برای ملاقات دخترش رفته بود با اتومبیل مورد حمله قراردادند و دست وی را شکستند. اما با تمام این فشارها، خانواده‌های زندانیان از تلاش برای آزادی آنها دست برنداشتند. تجمعات اعتراضی در بیرون زندان و در مقابل زندان اوین برای آزادی تمام زندانیان پرونده هفت‌تپه ادامه یافت. روز ۲۶ تیرماه، جمعی از دوستان و خانواده‌های بازداشت‌شدگان، مقابل زندان اوین تجمع کردند.
شرکت‌کنندگان در این تجمع با در دست گرفتن عکس‌هایی از اسماعیل بخشی، امیرامیرقلی، سانازالهیاری، امیرحسین محمدی‌فرد و سپیده قلیان حمایت خود را از آنها اعلام کردند.
گروه‌های مختلفی از کارگران ، دانشجویان، زنان و روشنفکران با بازداشت شدگان اعلام همبستگی کرده‌اند.
کارگران مجتمع نیشکر به اشکال مختلف حمایت خود را از اسماعیل بخشی اعلام کرده‌اند. تهدید و فراخواندن تعدادی از کارگران به دادگاه، به‌قصد ایجاد جو ترس و هراس، کارساز نبوده است.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس‌رانی تهران و حومه بار دیگر در ۲۷ تیرماه با صدور بیانیه‌ای خواهان آزادی اسماعیل بخشی و حامیان بازداشتی اعتراضات کارگران هفت‌تپه شد. در این بیانیه با اشاره به موج تهدید و احضار کارگران معترض به دادگاه، در پی اعتراضات کارگران شرکت نیشکر هفت‌تپه و بازداشت اسماعیل بخشی و گروهی “از حامیان طبقه کارگر که اخبار اعتصاب را پوشش و در حمایت از کارگران قلم می‌راندند”
آمده است: “همگی بازداشت شدگان باید فوری و بی قید و شرط آزاد گردند و تعقیب قضایی از آنان و علی نجاتی عضو سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه و عسل محمدی که در همین ارتباط به قید ضمانت آزاد هستند، باید متوقف شود.”
جمعی از فعالان کارگری و اجتماعی شهر سنندج از مطالبات برحق زندانیان نیشکر هفت‌تپه و اعضای نشریه گام حمایت کردند و پرونده‌سازی و بازداشت آنها را محکوم می‌کنیم.
گروهی از فعالان کارگری گیلان با صدور بیانیه‌ای اعلام کردند:” هم‌گام و هم‌صدا با رفقایمان در تبریز، سنندج و سایر مناطق ایران، ادامه‌ی بازداشت فعالین کارگری هفت تپه را محکوم کرده و خواهان آزادی بی‌قیدوشرط آنها و همه‌ی فعالین سیاسی و اجتماعی هستیم.” آنها نوشتند:
“چند ماه از دستگیری و شکنجه‌ی اسماعیل بخشی، این نماینده‌ی شجاع و صادق هفت‌تپه می‌گذرد. جرم اسماعیل بخشی چه بود که این‌چنین مدافعان سرمایه را خشمگین ساخته و با حبس و شکنجه در حال انتقام‌گیری از او و سایر فعالین کارگری هستند؟ گناه نابخشودنی‌شان، انعکاس صدای اعتراض کارگران گرسنه و دردمند هفت‌تپه بود. علی نجاتی، سپیده قلیان، امیر امیرقلی، ساناز الهیاری، امیر حسین محمدی‌فرد و عسل محمدی به همین دلیل با واکنش قهری حاکمیت مواجه شده و در اسارت به سرمی‌برند.”
در ۲۲ تیر، چهار تن از دبیران کانون نویسندگان به دیدار خانواده ساناز اللهیاری و امیرحسین محمدی‌فرد رفتند و همبستگی خود را با بازداشت‌شدگان اعلام کردند. کانون نویسندگان با صدور بیانیه‌ای ضمن محکوم کردن بازداشت اعضای تحریریه نشریه گام خواستار آزادی آنها شد.
سازمان عفو بین‌الملل نیز روز پنجشنبه ۱۳ تیرماه ۱۳۹۸، با انتشار بیانیه‌ای خواستار آزادی بی‌قیدوشرط خبرنگارانی شد که صرفاً به دلیل پوشش خبری اعتراضات کارگران هفت‌تپه بازداشت و در زندان هستند.
شبکه‌های اجتماعی نیز به عرصه دیگری از کارزار حمایت از اسماعیل بخشی ، علی نجاتی و اعضای تحریریه نشریه گام تبدیل شده است.
ارتجاع حاکم که از روحیه رزمنده و سازش‌ناپذیر طبقه کارگر به وحشت افتاده است، سیاست سرکوب کارگران و فعالان کارگری را تشدید کرده است. علاوه بر ادامه بازداشت اعضای پرونده هفت‌تپه، تعدادی از شرکت‌کنندگان در تجمع اعتراضی اول ماه مه را نیز، همچنان در بازداشت نگه‌داشته است. دستگاه سرکوب رژیم، در جریان تجمع اعتراضی اول ماه مه حدود ۵۰ تن از کارگران و حامیان جنبش کارگری را بازداشت کرد. اغلب آنها با قرار وثیقه و کفالت به‌طور موقت آزادشده‌اند. اما رژیم از آزادی عاطفه رنگریز، ندا ناجی و مرضیه امیری سرباز زده و تاکنون بدون هرگونه توجیهی مانع آزادی آنها شده است. در اعتراض به این وحشی‌گری رژیم، مرضیه امیری مکرر به اعتصاب غذا متوسل شده است. آنیشا اسدالهی نیز که پس از دستگیری در تجمع اعتراضی روز کارگر بعد از سه روز بازداشت موقت با کفالت ۳۰ میلیون تومانی از زندان آزادشده بود، روز ۲۸ خرداد مجدداً بازداشت شد.
این تلاش‌های مذبوحانه رژیم راه به‌جایی نخواهد برد. به‌جای هر مبارزی که توسط رژیم به اسارت گرفته می‌شود، صدها و هزاران مبارز شجاع به پا می‌خیزند. رژیم ارتجاعی جمهوری اسلامی با اتهامات موهوم و ساختگی از نمونه “اجتماع و تبانی به‌قصد اقدام علیه امنیت ملی” ، “اقدام علیه امنیت ملی از طریق تبلیغ علیه نظام”، “توهین به مقام رهبری”، “نشر اکاذیب به‌قصد تشویش علیه اذهان عمومی”، “اخلال در نظم عمومی از طریق حضور در تجمع‌های غیرقانونی” در تدارک محاکمه اعضای پرونده نیشکرهفت‌تپه در ۱۲ مرداد برآمده است. اما این اتهامات جز اسم رمز برای حراست از نظم پوسیده موجود، پاسداری از استبداد، دفاع از سرمایه‌داران و دستگاه مرتجع و انگل مذهبی چیز دیگری نیست. روشن است که تحت حاکمیت رژیم ارتجاعی جمهوری اسلامی، مبارزه کارگر برای کسب حقوق خود، اخلال در نظم عمومی، اقدامی علیه امنیت سرمایه و ارتجاع حاکم است. دفاع و حمایت از مبارزان و مطالبات کارگران و تبلیغ برای آنها، تبلیغ علیه نظام و سران مرتجع آن و تشویش اذهان عمومی اعلام شود. اما بی‌تردید این محاکمه نیز به یک رسوایی دیگر برای رژیم تبدیل خواهد شد.
باید این محاکمه را به محاکمه‌ای علیه خود رژیم تبدیل کنیم و این دادگاه را بر سر برپا کنندگان آن خراب کنیم. قبل از هر چیز این وظیفه کارگران هفت‌تپه است که همراه با برپائی این دادگاه فرمایشی رژیم استبدادی، به هر شکل ممکن اعتراض خود را به محاکمه اسماعیل بخشی نماینده و مدافع سرسخت منافع کارگران، علی نجاتی عضو مبارز سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه و دانشجویان و روزنامه‌نگارانی که به جرم دفاع از مبارزات و مطالبات کارگران نیشکر به محاکمه کشیده می‌شوند، ابراز دارند. وظیفه هر انسان مبارز آزادیخواه و سوسیالیست است که ضمن ابراز همبستگی با این مبارزان و خانواده‌های آنها، در تجمعات اعتراضی مقابل زندان و دادگاه‌های رژیم، خواستار آزادی بی‌قیدوشرط آنها شود. باید تمام امکانات تبلیغی و شبکه‌های اجتماعی را به سنگری دیگر علیه برپائی این دادگاه و برای آزادی دستگیرشدگان تبدیل کرد.
نظرات شما