روز دوشنبه ۱۱ بهمن، ۳۰۰۰ کارگر مجتمع نیشکر هفت‌تپه که در بخش‌های صنعتی و کشاورزی مشغول کارند، در ادامه اعتراضات خود دست به اعتصاب زدند. کارگران نیشکر هفت‌تپه خواستار پرداخت دستمزدهای عقب‌افتاده، بیمه بیکاری و پاداش و بهره‌وری سال‌های ۹۴ و ۹۵ هستند. کارگران هم‌چنین خواستار تغییر تعدادی از مدیران کارخانه هستند. آن‌ها همواره با خصوصی‌شدن این مجتمع مخالف بوده و به آن اعتراض داشته اند.
۲۵۰ کارگر بازنشسته مجتمع نیشکر هفت‌تپه نیز که هنوز مطالبات خود را از کارفرما نگرفته‌اند، در روزهای اخیر در اعتراضات کارگران مشارکت داشته‌اند.
این تنها کارگران نیشکر هفت‌تپه نیستند که برای دریافت دستمزد و دیگر حقوق عقب‌افتاده‌ی خود دست به اعتصاب می‌زنند. اغلب کارگران ایران با این مشکل روبرو بوده و هر روزه شاهد اعتراض و اعتصاب کارگران در اقصا نقاط کشور هستیم. هم اکنون ۲۴ روز از اعتصاب ۴۸۰ کارگر کارخانه سیمان مسجد سلیمان در اعتراض به عدم پرداخت ۵ ماه دستمزد می‌گذرد. هیچ کشوری در جهان وجود ندارد که کارگران در چنین ابعادی با معضل دستمزدهای عقب‌افتاده دست به گریبان باشند، دستمزدهایی که هر بار با بهانه‌هایی پوچ و بیهوده پرداخت‌شان به تعویق می‌افتد.
اما در حقیقت، سرمایه‌داران با سرمایه‌گذاری دستمزدهای عقب‌افتاده‌ی کارگران، در بانک‌ها و دیگر موسسات مالی، سود کلانی به جیب می‌زنند. آن‌ها با این‌کار در حالی بر سود خود افزوده و در آسایش و رفاه کامل زندگی می‌کنند که کارگران آن‌ها، باید روزانه به جنگ با فقر و نداری بپردازند.
سرمایه‌داران هم‌چنین با تعویق دستمزد کارگران، آن‌ها را به گروگان می‌گیرند. در حالی که بیش از ده میلیون بیکار در کشور وجود دارد، کارگران از ترس از دست دادن کار، مجبور به تحمل بسیاری از شرایط کارفرما می‌شوند. آن‌ها در حالی که چندین ماه دستمزد خود را از کارفرمایان طلبکار هستند، به امید دریافت دستمزدهای عقب‌افتاده، به شرایط غیر انسانی که به طبقه کارگر ایران تحمیل شده تن می‌دهند. هم‌اکنون از اغلب کارخانه‌ها و دیگر مراکز کار، اخباری از افزایش فشار کاری بر کارگران توسط سرمایه‌داران منتشر می‌شود که یکی از نتایج آن بروز حوادث ناشی از کار است که هر ساله در حال افزایش است.
طبقه‌ی کارگر ایران نمی‌تواند خود را از زیر بار فقر و شرایط خفت‌باری که سرمایه‌داران و دولت حامی آن‌ها با سرکوب خشن و نقض بدیهی‌ترین حقوق کارگران از جمله حق تشکل، بوجود آورده‌اند، رها گرداند؛ مگر آن‌که با اتحاد سراسری خود و به عنوان یک طبقه به نبردی قطعی برای برانداختن نظام سرمایه‌داری روی آورد.
از همین رو ایجاد تشکل کارگری به منظور اتحاد طبقه‌ی کارگر اهمیتی تام دارد.
کارگران حتا اگر بخواهند در چارچوب نظم موجود نیز سرمایه‌داران و دولت را به عقب‌نشینی وادارند، مجبور به اتحاد هستند. برای این امر اما اتحاد کارگران باید از سطح یک کارخانه فراتر رفته و حداقل بخش مهمی از کارگران یک رشته‌ی صنعتی یا یک منطقه را دربرگیرد. وقتی کارگران کارخانه‌های یک رشته متحد شوند، آن‌گاه می‌توانند سرمایه‌داران را مجبور به پذیرش خواست‌های خود کنند.
سازمان فدائیان (اقلیت) ضمن دفاع از خواست‌ها و مبارزات کارگران ایران برای پرداخت کامل دستمزدهای عقب‌افتاده، کارگران را به اتحاد و ایجاد تشکل فرا می‌خواند.
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی – برقرار باد حکومت شورایی
زنده باد آزادی – زنده باد سوسیالیسم
سازمان فدائیان (اقلیت)
۱۱ بهمن ۱۳۹۵
کار – نان – آزادی – حکومت شورایی
نظرات شما