میلیون‌ها تن در سراسر جهان، روز اول ماه مه – روز جهانی مبارزه و همبستگی بین‌المللی کارگری – را با تظاهرات و راه‌پیمایی علیه نظام مبتنی بر استثمار، جنگ و جنایت سرمایه‌داری گرامی داشتند و در خیابان‌ها و مراکز شهرها در اقصی نقاط جهان به تظاهرات و راه‌پیمایی پرداختند.
قدرت‌گیری جریانات راست افراطی و شبه‌فاشیستی در ایالات متحده و در برخی کشورهای اروپایی و تبعات سیاست‌های اقتصادی و سیاسی آن‌ها بر زندگی و معیشت کارگران و زحمتکشان، وجود جنگ‌های خانمان‌سوز، کشتار و قتل‌عام مردم بی‌دفاع غزه، زمینه‌ساز حضور وسیع و گسترده در مراسم‌های اول ماه مه امسال در سراسر جهان بود که در مقایسه با سال‌های اخیر، در برخی کشورها گسترده‌تر و با شعارها و مطالبات رادیکال‌تری همراه بود.
علاوه بر موارد فوق، به رسمیت شناختن و تعطیلی اول ماه مه به عنوان روز جهانی کارگر، یکی از خواست‌هایی است که در برخی کشورها که هنوز این روز به رسمیت شناخته نشده یا روز تعطیل عمومی نیست، مطرح می‌باشد.
با اینکه مبارزات کارگران آمریکائی در شیکاگو در سال ۱۸۸۶ سرمنشأ نام‌گذاری و تعیین این روز به عنوان روز بین‌المللی کارگر است، با این وجود، در ایالات متحده – ایضاً در کانادا – نخستین دوشنبه سپتامبر به عنوان روز کارگر معرفی شده تا اول ماه مه، نماد مبارزه طبقه کارگر علیه سرمایه‌داری و استثمار، به حاشیه رانده شود.
با این‌حال، نیروهای چپ و کمونیست این کشورها، هر ساله متناسب با توان و نیروی خود، همواره همگام با کارگران سراسر جهان، مراسم و برنامه‌های متنوعی را به مناسبت اول ماه مه برگزار کرده‌اند. امسال اما، این روز باشکوه‌تر و گسترده‌تر برگزار شد. گسترش اعتراضات توده‌ای از دوران قدرت‌گیری مجدد ترامپ، زمینه‌ساز تظاهرات و گردهمایی‌های وسیعی در بیش از ۷۲۰ شهر کوچک و بزرگ در ایالات متحده شد.
در فراخوانهای منتشره در شهرهای مختلف، از مردم خواسته شده بود تا با حضور در تجمعات اول ماه مه، علیه سیاست‌های دولت میلیاردرها برخیزند. در یکی از این فراخوان‌ها با عنوان «ما بی‌شمارانیم»، دعوت شده بود تا علیه اقلیت یک‌درصدی حاکم اعتراض کنند. یکی از نکات قابل توجه در برخی فراخوان‌ها – عمدتاً از سوی جریانات رادیکال – تأکید بر به رسمیت شناختن اول ماه مه به عنوان روز جهانی کارگر در ایالات متحده بود. همچنین در واکنش به شعار انتخاباتی ترامپ که گفته بود در پی عظمت دوباره آمریکاست، کارگران آمریکایی در فراخوانهای مربوط به اول ماه مه، خواهان عظمت دوباره اول ماه مه شدند.
در تظاهرات‌های وسیعی که از جمله در شهرهای نیویورک، شیکاگو و لس‌آنجلس برگزار شد، ده‌ها هزار تن برای شرکت در این مراسم، دست از کار کشیدند و اعتصاب کردند. در شیکاگو، در میان انبوه پلاکاردها، شعارهایی علیه دولت ترامپ دیده می‌شد. در سخنرانی‌ها و شعارهای این مراسم، از دولت ترامپ به عنوان الیگارشی صنایع فناوری نام برده شد. مقابله با مهاجرستیزی، نژادپرستی و حمله آشکار به دموکراسی از دیگر مواردی بود که در شعارها، خواست‌ها و پلاکاردها منعکس شده بود. در لس‌آنجلس، ۵۵ هزار تن در این روز دست از کار کشیدند و به راه‌پیمایی پرداختند. در فراخوان این تظاهرات آمده بود: «قدرت کارگران در اعتصاب است». در فیلادلفیا، تظاهرکنندگان پس از راه‌پیمایی در خیابان‌های مرکزی شهر، بست نشستند.
در برزیل، ده‌ها هزار کارگر در شهرهای بزرگ این کشور از جمله برازیلیا، ریو دو ژانیرو و سائو پائولو، به دعوت اتحادیه‌های کارگری به خیابان‌ها آمدند. خواست پایان دادن به شش روز کار در هفته، از مطالبات اصلی این مراسم در این کشور بود. این مراسم و تظاهرات‌های باشکوه از حملات نیروهای سرکوبگر ارتش در امان نبود و در چند نقطه به ضرب و شتم تظاهرکنندگان منجر شد. لازم به ذکر است که میانگین ساعات کار هفتگی در این کشور بین ۴۰ تا ۴۴ ساعت است که مدتهاست مورد اعتراض کارگران و اتحادیه های کارگری است. با این که طرح پایان دادن به ۶ روز کار در هفته، بارها در پارلمان این کشور به بحث گذاشته شده اما همواره از سوی ۷۰ نماینده فراکسیون راست افراطی و شبه فاشیست بلوکه شده است.
در اروپا که هم سایه جنگ اوکراین و روسیه بر زندگی و معیشت کارگران و زحمتکشان گسترده است و هم جریانات راست افراطی و نئوفاشیست در برخی کشورها به قدرت رسیده‌اند، نیز شاهد حضور چشمگیر کارگران و زحمتکشان در اول ماه مه بودیم.
در فرانسه که سنتاً روز اول ماه مه به‌طور وسیع برگزار می‌گردد، امسال با حضور چشمگیرتر طبقه کارگر این کشور و احزاب، سازمان‌ها و تشکل‌های چپ و مترقی برگزار شد. به نوشته روزنامه لوموند، در سراسر فرانسه بیش از ۳۰۰ هزار تن در مراسم اول ماه مه شرکت کردند. بزرگ‌ترین تجمع اول ماه مه در پاریس برگزار شد که بنا بر آمار منتشرشده از سوی اتحادیه‌ها و سازمان‌های فراخوان‌دهنده، بیش از صدهزار تن در آن شرکت کردند. در این تظاهرات که حضور جوانان در آن چشمگیر بود، شعارهایی علیه مهاجرستیزی، جنگ‌طلبی و کشتار مردم غزه داده می‌شد. علاوه بر این خواست‌ها و مطالبات سیاسی، مخالفت با افزایش سن بازنشستگی یکی دیگر از مطالبات مطرح‌شده بود. در این مراسم، نیروهای سرکوب سرمایه با حمله به تظاهرکنندگانی که در دفاع از مردم غزه و در محکومیت جنایات اسرائیل شعار می‌دادند، به ضرب و شتم آنان پرداختند.
در شهرهای مختلف آلمان نیز تظاهرات‌های وسیعی برگزار شد. در فرانکفورت، هامبورگ و هانوفر، هزاران تن دست به تجمع و راه‌پیمایی زدند. در برلین، دریایی انسانی به حرکت درآمد. شرکت‌کنندگان در این مراسم، علاوه بر محکومیت مهاجرستیزی و سیاست‌های اقتصادی و ریاضتی احزاب حاکم، علیه کشتار مردم بی‌دفاع غزه شعار دادند که با حمله وحشیانه نیروهای سرکوب سرمایه مواجه شد. در برلین نیز تظاهرات اول ماه مه با ضرب و شتم تظاهرکنندگان همراه بود.
در هلند و کشورهای اسکاندیناوی نیز طبق روال هر ساله، تظاهرات‌هایی به فراخوان اتحادیه‌های کارگری و احزاب سیاسی برگزار شد. اول ماه مه در کشورهای اسکاندیناوی به عنوان روز تعطیل به رسمیت شناخته شده است، در حالی که در هلند هر ساله یکی از خواست‌ها، تعطیلی اول ماه مه است.
در یونان، امسال نیز با فراخوان و حضور نیروهای کمونیست و چپ، تظاهرات وسیع و گسترده‌ای در آتن برگزار شد که در آن پرچم‌های سرخ و حضور پرشکوه کارگران، دانشجویان و فعالان جنبش‌های اجتماعی نظیر زنان، محیط زیست و جنبش ضد جنگ به چشم می‌خورد. رشد نیروهای رادیکال و ضدسرمایه‌داری در سال‌های گذشته بر ابعاد و دامنه مبارزات ضدسرمایه‌داری افزوده است.
تظاهرات اول ماه مه در ترکیه به‌ویژه در استانبول با حمله وحشیانه پلیس و نیروهای موسوم به ضد شورش این کشور همراه بود. ده‌ها هزار تن در شهرهای مختلف این کشور به راه‌پیمایی پرداختند. در استانبول، نیروهای سرکوب با پرتاب گاز اشک‌آور و بمب‌های رنگ‌زا به‌سوی تظاهرکنندگان، سعی در پراکنده کردن جمعیت داشتند. التهابات سیاسی در ترکیه که اخیراً با دستگیری شهردار استانبول به اوج خود رسیده، موجب کشانده شدن جمعیت وسیع‌تری به صفوف اول ماه مه شد.
در آسیا، که بسیاری از کشورها هم متأثر از تبعات بحران‌های اقتصادی جامعه سرمایه‌داری‌اند و هم با حکومت‌های دیکتاتور دست و پنجه نرم می‌کنند، مراسم اول ماه مه امسال وسیع‌تر از سال‌های قبل برگزار گردید.
به دعوت اتحادیه‌های کارگری در بنگلادش و ویتنام، کارگران صنایع نساجی – که عمدتاً زن هستند – علیه شرایط سخت و طاقت‌فرسای کار به خیابان‌ها آمدند. به‌کارگیری روبات‌ها در برخی صنایع و کارخانه‌ها، شرایط کار کارگران را دشوارتر و شدت کارشان را افزایش داده است. نظارت و قانون‌مند کردن چگونگی استفاده از هوش مصنوعی در صنایع و محیط‌های کار، یکی از مواردی است که در بیانیه پایانی اتحادیه‌های کارگری بنگلادش ذکر شده است. در تظاهراتی که در داکا، پایتخت بنگلادش، برگزار شد، کارگران با خواست افزایش دستمزد، ایمنی محیط کار و امنیت شغلی به خیابان‌ها آمدند. در این راه‌پیمایی، علاوه بر دریایی از پرچم‌های سرخ، زنان کارگر با پوشیدن جامه‌های سرخ‌رنگ جلوه بیشتری به این روز باشکوه بخشیدند.
در اندونزی، ده‌ها هزار تن از کارگران در مراسم اول ماه مه شرکت کرده و به شکوه و وسعت آن افزودند. آن‌ها ضمن محکومیت سیاست‌های نئولیبرالی، دولت اندونزی را دست‌نشانده آمریکا خواندند. شرکت گسترده گروه‌های دانشجویی و زنان در همبستگی با کارگران، برجسته بود و حاکی از اهمیت این پیوند مبارزاتی است.
روز کارگر در فیلیپین نیز با استقبال وسیع کارگران همراه بود که در شهرهای مختلف دست به راه‌پیمایی زدند. در مانیل، پایتخت این کشور، هزاران کارگر به فراخوان اتحادیه‌های کارگری و با خواست افزایش دستمزد و امنیت شغلی به خیابان‌ها آمدند. در فیلیپین نیز نیروهای ارتش و سرکوب با خشونت به کارگران حمله‌ور شدند و به ضرب و شتم آن‌ها پرداختند.
کارگران جهان در اول ماه مه امسال با حضور گسترده‌تر خود، نظام سرمایه‌داری را نشانه گرفتند؛ امری که با هراس حامیان و حافظان نظم سرمایه و نیروهای سرکوب مواجه شد. با این وجود، کارگران با حضور و رژه‌های باشکوه خود، برای فردایی فارغ از ستم، استثمار، جنگ و بیکاری، وسیع‌تر از قبل به میدان آمدند.
متن کامل نشریه کار شماره ۱۱۱۸در فرمت پی دی اف:
نظرات شما