جنبش دانشجویی ایران، با برگزاری شور انگیز مراسم روز تاریخی ١۶ آذر، یک بار دیگر حضور مبارزاتی و ماهیت مترقی، آزادیخواهانه و ضد دیکتاتوری این جنبش را به گوش حاکمان مستبد جمهوری اسلامی رساند. به رغم گسترش بیش از حد سرکوب، اختناق و تشدید فضای امنیتی در جامعه و دانشگاه های کشور، ١۶ آذر امسال نیز، همانند سال گذشته با طنین شعار مرگ بر دیکتاتور در بسیاری از دانشگاه های کشور برگزار شد.
شانزده آذر امسال، در شرایطی برگزار گردید که جو پلیسی بسیار شدیدی بر فضای دانشگاه های ایران حاکم بود.
طی یک سال و نیم گذشته، همزمان با سرکوب بی حد و حصر جنبش اعتراضی توده های بپاخاسته مردم ایران، دانشجویان نیر همانند فعالان دیگر جنبش های اجتماعی مورد اذیت و آزار مضاعف دستگاه قضایی، مزدوران بسیجی و نیروهای اطلاعاتی جمهوری اسلامی قرار گرفتند. دستگیری های گسترده، ممنوعیت از تحصیل، اخراج فعالان جنبش دانشجویی، ضرب و شتم دانشجویان توسط نیروهای امنیتی و حراست دانشگاه، تنبیهات دستجمعی توسط کمیته های انضباطی، جداسازی دانشجویان دختر و پسر و پیشبرد طرح ارتجاعی عفاف، نمونه هایی از تشدید روند سرکوب طی ماه های گذشته در دانشگاه های کشور بوده است.
از نخستین روزهای بازگشایی دانشگاه ها، مزدوران بسیج دانشجویی، نیروهای حراست و دستگاه های امنیتی جمهوری اسلامی، تمام کوشش خود را بر این مبنا گذاشتند تا جنبش دانشجویی را مهار و در صورت امکان از تجمعات اعتراضی و سر دادن هرگونه شعارهای ضد استبدادی و آزادی خواهانه دانشجویان در محیط های دانشجویی جلوگیری به عمل آوردند.
برای سران جمهوری اسلامی و دولت احمدی نژاد، بسیار حائز اهمیت بود تا به هر قیمتی که شده از طنین انداز شدن دوباره شعار “مرگ بر دیکتاتور” در فضای دانشجویی و مراسم ١۶ آذر امسال جلوگیری نمایند. از این رو، صدور نخستین بیانیه مشترک دانشجویان دانشگاه های مختلف تهران و نیز فراخوان عمومی دیگر دانشگاه های کشور جهت هرچه با شکوه تر برگزار کردن مراسم ١۶ آذر، خشم سران رژیم و نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی را دو چندان کرد.
بر بستر چنین فضایی، به موازات اراده و تصمیم نسبتا عمومی دانشجویان جهت برگزاری ١۶ آذر، تحرک سرکوبگرانه نیرو های مزدور رژیم نیز افزایش چشمگیری یافت. تا جایی که در روز ١۶ آذر، تعدادی از دانشگاه های کشور از جمله دانشگاه تهران و دانشگاه مازندران به محاصره مستقیم پلیس و دیگر نیروهای مزدور جمهوری اسلامی در آمدند.
اما، این همه سرکوب، فضای ارعاب و تمهیدات سرکوبگرانه رژیم، نتوانست دانشجویان مبارز را از برگزاری شکوهمند مراسم ١۶ آذر باز دارد. برگزاری همزمان روز دانشجو در بسیاری از دانشگاه ها، از جمله دانشگاه تهران، شریف، پلی تکنیک، علم و صنعت، دانشگاه گیلان، سیستان و بلوچستان، زنجان، کرمانشاه، قزوین و همدان نشان از اراده مصمم جنبش دانشجویی در مقابله با استبداد و ارتجاع حاکم بر ایران است.
برای جنبش دانشجویی ایران، ١۶ آذر امسال فقط یادآور خاطره مبارزاتی شریعت رضوی، محدث قندچی و مصطفی بزرگ نیا نبود که در ١۶ آذر سال ٣٢ توسط نیروهای سرکوب رژیم پهلوی به رگبار بسته شدند. برگزاری مراسم امسال همچنین یادآور خاطره دانشجویان مبارز و جان باخته ای بود که در اعتراضات وسیع بعد از انتخابات ٢٢ خرداد سال ٨٨، توسط عوامل سرکوبگر جمهوری اسلامی به قتل رسیدند. این مسئله یکی از انگیزه های قوی جنبش دانشجویی در برگزاری پر شورمراسم ١۶ آذر امسال بود.
جنبش دانشجویی ایران، در مراسم ١۶ آذر امسال، با شعار “مرگ بر دیکتاتور” و “زندانی سیاسی آزاد باید گردد”، توانست روز دانشجو را که نماد مقاومت و ایستادگی این جنبش در مقابل ستم و استبداد رژیم پهلوی بود، به مبارزه ای در خور تحسین علیه رژیم فاسد جمهوری اسلامی و دولت احمدی نژاد مبدل سازد.
آزادی بی قید و شرط همه فعالان سیاسی- اجتماعی، از جمله مطالبات محوری بیانیه ها و تجمعات اعتراضی دانشجویان در ١۶ آذر امسال بود.
آزادی بی قید و شرط همه زندانیان سیاسی، هم اکنون به یک خواست عمومی جامعه و جنبش اعتراضی توده های مردم ایران مبدل شده است. طرح گسترده و همگانی مطالبه فوق توسط دانشجویان، به ویژه دانشجویان سیستان و بلوچستان، بیانگر بلوغ سیاسی و پیوند جنبش دانشجویی با مبارزات آزادی خواهانه مردم ایران است.
مراسم ١۶ آذر سال ٨٨، با طنین شعار مرگ بر دیکتاتور و مرگ بر خامنه ای، جلوه ای از مبارزات جنبش دانشجویی علیه نظام ارتجاعی جمهوری اسلامی در سال گذشته بود. طی یک سال گذشته، خامنه ای و ارگان های اطلاعاتی رژیم مذهبی حاکم بر ایران، با دستگیری های وسیع و قلع و قمع دانشجویان، بر این باور بودند تا دیگر بار شاهد طنین شعار مرگ بر دیکتاتور در صحن دانشگاه های کشور نباشند. اما، دستگاه قضایی و نیروهای اطلاعاتی رژیم، به رغم این همه سرکوب و بگیر و ببند، نه تنها موفق نشدند جنبش دانشجویی را متوقف کنند بلکه، دانشجویان با انگیزه و شور مبارزاتی بیشتری در روز دانشجو وارد میدان کارزار مبارزاتی شدند. تا جاییکه با طنین شعار “مرگ بر دیکتاتور” یک بار دیگر خواب خامنه ای و دیگر سران مرتجع جمهوری اسلامی را آشفته کردند.
برگزاری با شکوه مراسم روز دانشجو و تبدیل آن به مبارزه علیه ستم و استبداد حاکم بر ایران، اثبات این مدعاست، که جنبش دانشجویی همچنان در سنگر مبارزاتی خود استوار و پا برجا ایستاده است. بگیر و ببند و سرکوب های گسترده رژیم، اگرچه ممکن است در کوتاه مدت وقفه ای در پیشروی حرکت مبارزاتی دانشجویان ایجاد کند اما، قدر مسلم، قادر نخواهد بود در دراز مدت روند رو به تعالی جنبش دانشجویی را متوقف سازد.
آنچه مسلم است، جنبش دانشجویی ایران تا تحقق مطالبات آزادی خواهانه اش مسیر دراز و پر تلاطمی را پیش رو دارد. جمهوری اسلامی و ارگان های سرکوبگرش، هم اکنون خشمگین از برگزاری شکوهمند روز دانشجو، همچون گرگی زخمی در کمین نشسته اند تا دانشجویان مبارز را شکار کنند. چنانچه شاهدش هستیم از بامداد روز ١۶ آذر، یورش به فعالان جنبش دانشجویی شدت بیشتری یافته و چه بسا تا هفته ها نیز ادامه داشته باشد. دستگیری ده ها دانشجو در دانشگاه های امیرکبیر، کرمانشاه، شیراز، دانشگاه تهران، مازندران و یورش شبانه به دانشگاه سیستان و بلوچستان طی برگزاری مراسم روز دانشجو و روزهای بعد از آن، تائیدی بر این مدعاست.
در چنین وضعیتی، تداوم مبارزه جنبش دانشجویی در گرو حفظ فعالان و عناصر پیشرو این جنبش است. چنانکه خود فعالان جنبش دانشجویی به درستی به درک این ضرورت تاریخی رسیده اند که اتخاذ تاکتیک و سازماندهی علنی سال های گذشته دیگر پاسخگوی نیاز کنونی مبارزات جنبش دانشجویی نیست. ضرورت اتخاذ شکل سازماندهی مخفی و یا تلفیقی از فعالیت های مخفی – علنی، نه تنها هزینه های فعالیت جنبش دانشجویی را کاهش خواهد داد بلکه، بقا و استمرار فعالیت دراز مدت پیشگامان جنبش دانشجویی را نیز نسبتا تضمین می کند.
هرچه اشکال سازماندهی و روابط مبارزاتی فعالان جنبش دانشجویی از چشم عوامل رژیم و نیروهای پلیسی آن پنهان باشد، به همان نسبت ضربه پذیری جنبش دانشجویی نیز کمتر خواهد شد. حال که جنبش دانشجویی با برگزاری موفقیت آمیز مراسم ١۶ آذر، شور مبارزاتی غیر قابل انکاری را بر دانشگاه های کشور گسترانده است، لازم است با تیز هوشی و اتخاذ تاکتیک های مبارزاتی همگون با جو پلیسی حاکم بر جامعه و دانشگاه های کشور، نه فقط هزینه های فعالیت جنبش دانشجویی را کاهش دهیم، بلکه شور و امید مبارزاتی ایجاد شده در محیط دانشجویی را نیز استمرار بخشیم.
نظرات شما