در آستانه اول ماه مه روز همبستگی بین‌المللی کارگران سراسر جهان ایستاده‌ایم. اول ماه مه روز اتحاد و مبارزه مشترک کارگران سراسر جهان از راه می‌رسد. بار دیگر میلیون‌ها کارگر در سرتاسر جهان دست از کار می‌کشند، چرخ‌های تولید را متوقف می‌سازند و با برگزاری میتینگ و تظاهرات خیابانی، علیه ستم و استثمار و نابرابری به اعتراض برمی‌خیزند. در اول ماه مه کارگران کشورهای مختلف جهان متحد و یکپارچه وارد خیابان‌ها می‌شوند، با برافراشتن پرچم‌های سرخ کارگری و رژۀ خیابانی، اراده واحد طبقاتی خود را برای نابودی نظام سرمایه‌داری و استقرار سوسیالیسم به نمایش می‌گذارند.
اول ماه مه روز همبستگی بین‌المللی کارگران جهان در شرایطی فرا می‌رسد که سرمایه‌داری جهانی هم‌چنان غرق در بحران است. بحران اقتصادی عمیقی که از یک دهه پیش آغاز شد، به‌رغم تمام تلاش‌ها، نقشه‌ها و وعده‌های سرمایه‌داران و نمایندگان سیاسی آن‌ها ادامه یافته است. سرمایه جهانی با یورش به معیشت و دستاوردهای طبقه کارگر، تمام بار بحران را بر دوش این طبقه افکنده است. اما این یورش‌ها و نقشه‌ها نیز نه فقط راهی برای نجات نظام سرمایه‌داری از چنگال بحران نگشود، بلکه بر شدت تضادها افزود و بار دیگر بر این واقعیت صحه گذاشت که تضادهای شیوۀ تولید سرمایه‌داری به آن درجه‌ای از حدت و ستیز رسیده‌اند که هیچ راه و گریزی جز نابودی نظم گندیدهی سرمایه داری، نظم کهنه و پوسیده‌ای که مدت‌هاست دوران آن به سر آمده و جایگزینی آن با نظم نوین سوسیالیستی وجود ندارد.
رفقای کارگر، کارگران مبارز!
طبقه کارگر ایران جزئی جدایی‌ناپذیر از طبقه کارگر جهانی‌ست و مانند تمام هم طبقه‌ای‌های خود در سرتاسر جهان، برای برچیدن نظام مبتنی بر ستم و استثمار و نابرابری و استقرار سوسیالیسم مبارزه می‌کند. ما امسال در شرایطی به پیشواز اول ماه مه می‌رویم که طبقه سرمایه‌دار و دولت این طبقه، سخت‌ترین شرایط اقتصادی و معیشتی را بر کارگران تحمیل نموده و تعرض همه‌جانبه علیه طبقه کارگر و سطح معیشت کارگری را تشدید نموده است. تلاش‌های مذبوحانه و ترفندهای طبقه حاکم برای انجماد دستمزدها و کاهش باز هم بیشتر دستمزدهای واقعی ادامه دارد. تعیین حداقل دستمزد ۹۳۰ هزار تومانی که حتا به یک چهارم خط فقر نمی‌رسد و درعین حال تعیین حقوق‌های ۲۴ میلیون تومانی برای مدیرانی که دریافتی‌های نجومی آن‌ها از شمار بیرون است، شمه‌ای از نابرابری‌های واقعی و بی‌رحمی طبقه سرمایه‌دار حاکم در استثمار وحشیانه طبقه کارگر و ظلم و ستمی که در حق این طبقه اعمال می‌شود را عریان‌تر ساخت. معضل کارگران ایران فقط این نیست که دستمزد پایه، چند برابر زیر خط فقر است، معضل اکثریت بسیار بزرگی از کارگران درعین حال این است که سرمایه‌داران حتا همین دستمزدهای بسیار ناچیز را نیز به موقع پرداخت نمی‌کنند و از این طریق هم کارگران را به گروگان و اسارت درآورده‌اند که تا آخرین حد ممکن استثمار را تشدید کنند و هم با به کار انداختن میلیاردها تومان دستمزدهای پرداخت نشده، بر سود خود می‌افزایند. سرمایه‌داران ایران به یاری همه جانبه‌ی رژیم سیاسی حاکم، چندین سال است نیروی کار را نه فقط به ارزان‌ترین قیمت ممکن، بلکه به بهائی کم‌تر از ارزش آن می‌خرند و طبقه کارگر را در منتهای فقر و گرسنگی و تنگدستی قرار داده‌اند.
همراه این تعرض بزرگ و بی‌رحمانه به سطح معیشت طبقه کارگر، گسترش بیش‌از پیش و تثبیت قراردادهای موقت، پیمانی و سفیدامضاء، ناامنی شغلی، استرس و خطر اخراج و بیکاری کارگران را بیش ازپیش تشدید نموده است. اخراج‌ها و بیکارسازی‌های وسیع، ورود صدها هزار نیروی کار جوان و فارغ‌التحصیلان به بازار کار، صف میلیونی بیکاران را متراکم‌تر ساخته است. تمام این عوامل بدون استثناء به زیان طبقه کارگر بوده و تاثیرات بازدارندگی بی‌واسطه‌‌ای بر مبارزات این طبقه داشته است.
رفقای کارگر، کارگران مبارز!
همه‌ی شما می‌دانید که یورش طبقه حاکم فقط به عرصه معیشتی و اقتصادی خلاصه نمی‌شود. در زمینه سیاسی و حقوقی نیز یورش سرمایه‌داران و دولت آن‌ها علیه طبقه کارگر ادامه یافته و تشدید شده است. ورود دادگاه‌های جزائی به مسائل و اختلافات میان کارگر و کارفرما به امری عادی و روش رسمی تبدیل شده است. احضار، محاکمه، بازداشت، صدور حکم حبس و شلاق و اخراج کارگران مبارز و فعالان اعتصاب بیش‌از پیش رایج گشته است. سرمایه‌دارن و کارفرمایان در هماهنگی کامل با دستگاه قضائی، امنیتی و نیروی انتظامی، سرکوب سیستماتیک و اعمال قهر مستقیم و عریان علیه طبقه کارگر را تشدید نموده‌اند. تنها در ظرف سال ۹۵، بیش از ۴۰۰ فعال اعتصاب و کارگر معترض، احضار، محاکمه و بازداشت شده، حکم حبس و شلاق گرفته و یا از کار اخراج شده‌اند. افزون بر این‌ها، بگیر و ببند و پرونده‌سازی، احضار و محاکمه مکرر فعالان کارگری و سندیکایی و فشار علیه کارگران زندانی نیز تشدید شده و حقوق اولیه و دموکراتیک کارگران برای ایجاد تشکل و تخرب و فعالیت سندیکایی به خشن‌ترین شکلی نقض و پایمال شده است. در بسیاری از موارد صفوف کارگران معترض و تجمع مسالمت‌آمیز کارگران مورد یورش وحشیانه و ضرب و شتم نیروهای سرکوب و انتظامی قرار گرفته و تعداد کثیری بازداشت و روانۀ زندان شده اند.
تمام این اقدامات سرکوب‌گرانه و تعرضات پی‌درپی علیه طبقه کارگر در خدمت تشدید استثمار طبقه کارگر و سودپرستی و سرمایه اندوزی بیشتر طبقه سرمایه‌دار بوده است. اقداماتی که درعین سازماندهی استثمار بی‌حد و حصر نیروی کار فوق‌العاده ارزان و بی‌سازمان، باید در دل طبقه کارگر رعب و هراس ایجاد کند تا به‌رغم آن‌که به شدت استثمار می‌شود، اما دم فرو بندد و زبان به اعتراض نگشاید.
رفقای کارگر، کارگران مبارز!
به‌رغم یورش‌های همه جانبه طبقه سرمایه‌دار و دولت این طبقه که تمام جوانب زندگی کارگران را در نوردید و آسیب‌های جدی به کارگران و جنبش مبارزاتی طبقه کارگر وارد ساخت، اما طبقه کارگر ایران نه فقط ساکت و خاموش نمانده بلکه پرخروشتر از همیشه در صحنه مبارزه ایستاده است. روزی نیست که کارگران در یک یا چند واحد تولیدی و خدماتی دست به اعتراض و اعتصاب نزنند. از اردیبهشت سال گذشته تاکنون، کارگران در صدها مورد و تقریبا در تمام صنایع و موسسات تولیدی و خدماتی، از صنایع فولاد و ذوب‌آهن و معدن و نفت و گاز و پتروشیمی، نساجی و صنایع غذایی گرفته تا خودروسازی، کاشی‌سازی، ماشین‌سازی، کشتی‌سازی، سیمان، راه‌آهن، برق، مخابرات، راه‌سازی، حمل و نقل شهری، سدسازی، آب و فاضلاب، مترو، کشت و صنعت‌‌ها، فازهای مختلف عسلویه و کارگران شهرداری‌ها، در اشکال متنوعی دست به اعتراض زده‌اند. در این اعتراضات پرشمار، ده‌ها هزار کارگر در شهرها و استان‌های مختلف کشور، در شکل اعتصاب، تجمع در محوطه کارخانه، راه‌پیمایی و تظاهرات، مسدود ساختن جاده، تجمع در مقابل استانداری‌ها، فرمانداری‌ها، شهرداری‌ها، دادگستری، مجلس، دفاتر شرکت‌ها، ادارات کار و سایر مراکز دولتی دست به اعتراض زده‌اند. این اعتصابات و اعتراضات نه فقط به لحاظ کمی روندی رو‌به رشد را طی نمود و در حال گسترش است، بلکه از نظر کیفی نیز وارد مراحل جدید و رشد یافته‌تری شده است. کارگران بیش از پیش با پلاکاردها و پرچم‌های مستقل خود وارد خیابان شده، با تظاهرات و راه‌پیمایی و سردادن شعارهای سیاسی، به مبارزۀ بی‌واسطه علیه دولت روی آورده‌اند. کارگران در اعتراضات مکرر و با شکوه خود با صدای بلند اعلام کرده‌اند که دیگر نمی‌خواهند در فقر و ذلت و بدبختی زندگی کنند، نمی‌خواهند زیر بار ستم و بندگی زندگی کنند، از ظلم و ستم و استثمار و استبداد بیزارند، خواهان کار و نان و آزادی‌اند، خواهان بهبود شرایط زندگی و خواهان تغییر و دگرگونی نظم موجود اند. عموم خانواده‌های کارگری، با کارگران معترض، همدل و هم‌زبانند و در بسیاری از اعتراضات کارگران، همدوش آن‌ها مشارکت فعال داشته اند. افزون بر کارگران شاغل که در محور اعتراضات کارگری قرار دارند و موتور محرکه آن هستند، کارگران بازنشسته و اخراجی نیز در ابعادی که تاکنون سابقه نداشته وارد میدان مبارزه علنی و اعتراض خیابانی و رودررویی با طبقه حاکم شده‌اند. تمامی این روندها و پدیده‌ها نشان‌دهندۀ رشد و تقویت روحیه اعتراضی طبقه کارگر است. نشان‌دهنده بیداری کارگران است. نشان‌دهنده رشد آگاهی سیاسی در صفوف طبقه کارگر و رشد و اعتلاء جنبش طبقه کارگر یگانه نیروی پی‌گیر مبارزه علیه نظم موجود است.
رفقای کارگر، کارگران مبارز!
اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت) روز کارگر است. روز مبارزه و اعتراض یکپارچه، روز نمایش قدرت طبقه کارگر و روز طرح خواست‌ها و شعارهایی‌ست که طبقه سرمایه‌دار حاکم از پذیرش آن سرباز زده است. اول ماه مه روز مقابله با طبقه‌ای‌ست که سطح معیشت و حقوق دموکراتیک طبقه کارگر را مورد یورش قرار داده و خواست‌های مشخص آن را بی پاسخ گذاشته است. در میان انبوهی از خواست‌های تحقق نایافته کارگران که همگی در جای خود بسیار مهم هستند، حول مهم‌ترین و محوری‌ترین خواست‌ها متشکل شویم و علیه تعرض سرمایه به سطح معیشت و حقوق کارگری به اعتراض برخیزیم. علاوه بر تعطیل رسمی اول ماه مه و آزادی برگزاری مراسم‌های مستقل اول ماه مه که خواست همیشگی طبقه کارگر است، دو خواست مهم و مبرم عموم کارگران، حق تشکل ، تحزب،اعتصاب و افزایش حداقل دستمزد به بالای خط فقر را آذین‌بخش پلاکاردها و پرچم‌های خود سازیم.
رفقای کارگر، کارگران مبارز!
اول ماه مه در شرایطی فرا می‌رسد که رژیم ارتجاعی جمهوری اسلامی با بحران‌های متعددی در عرصه مسائل داخلی و خارجی روبروست و درعین حال درگیر بازی‌ها و مضحکه انتخاباتی‌ست. وقت آن است که همه کارگران با خواست‌های مشخص و برای احقاق حقوق خویش وارد خیابان‌ها و جاده ها شوند، پرچم‌های خود را به اهتزاز درآورند و مهر دیگری بر پیشرفت جنبش طبقاتی خویش بکوبند. اول ماه مه روز مبارزه و رزم مشترک کارگران است، روز توقف چرخ‌های تولید و روز اعتراض خیابانی‌ست. ماشین‌های تولید را خاموش کنید، دست از کار بکشید و با پرچم‌ها و شعارهای مستقل خود وارد خیابان‌ها شوید.
ده‌ها تجمع و راه‌پیمایی کارگری در سال گذشته، از جمله تجمعات مکرر و راه‌پیمایی کارگران شرکت‌واحد، راه‌پیمایی کارگران زغال‌شویی زرند، راه‌پیمایی کارگران کارخانه قند فسا، راه‌پیمایی کارگران کارخانه سپیدار ساوه، راه‌پیمایی و تظاهرات مکرر کارگران پلی‌اکریل اصفهان، راه‌پیمایی کارگران روغن‌نباتی جهان، راه‌پیمایی کارگران بلبرینگ‌سازی تبریز، راه‌پیمایی کارگران فولاد اهواز، راه‌پیمایی کارگران روغن نباتی قو، راه‌پیمایی کارگران کنتورسازی ایران، راه‌پیمایی کارگران فرنخ و نازنخ و در راس همه راه پیمایی و تظاهرات مکرر و با شکوه کارگران هپکو، نشان داد که طبقه کارگر می‌تواند راه‌پیمایی و تظاهرات خیابانی را سازمان دهد و از این طریق اتحاد و همبستگی خود را با کارگران سراسر جهان در مبارزه مشترک علیه نظام سرمایه‌داری به نمایش بگذارد. بیایید تا دست در دست هم نهیم همدوش کارگران سراسر جهان با خواست‌ها ، شعارها و پلاکاردهای خود راهی خیابان شویم، فریاد اعتراض و مبارزه برای یک زندگی بهتر را پرطنین‌تر سازیم و پرچم‌های سرخ کارگری را به نشانه پیکار بی‌امان و خونین پرولترها برای منهدم ساختن نظام سرمایه‌داری و استقرار نظام سوسیالیستی به اهتزاز درآوریم.
سازمان فدائیان (اقلیت) ضمن تبریک و شادباش اول ماه مه به تمام کارگران ایران، از کلیه خواست‌ها و اشکال مبارزاتی کارگران از جمله تظاهرات و اعتراضات خیابانی قویاً حمایت می‌کند.
سازمان فدائیان (اقلیت) همه کارگران پیشرو و مبارز، تشکل‌های کارگری و فعالان کارگری و نیز فعالان و هواداران سازمان را به سازماندهی اعتراضات خیابانی در اول ماه مه و شرکت در آن فرا می‌خواند.
زنده با اول ماه مه روز همبستگی و اعتراض خیابانی کارگران
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی – برقرار باد حکومت شورایی
نابود باد نظام سرمایه‌داری – زنده باد سوسیالیسم
سازمان فدائیان (اقلیت)
٢٣ فروردین ١٣٩۶
کار – نان – آزادی – حکومت شورای
نظرات شما