مطابق فراخوانی که سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس‌رانی تهران و حومه برای اعتراض رانندگان در روز ۱۸ دی ۱۴۰۰ در شکل روشن کردن چراغ و حرکت با سرعت‌پایین(۳۰ کیلومتر) و همچنین تجمع کارگران تعمیرگاه و توقف گاه در مقابل دفاتر مدیریت در سامانه‌ها صادر کرده بود، شمار قابل‌توجهی از رانندگان خطوط اتوبوس‌های بی آر تی از این فراخوان استقبال نموده و در این روز با چراغ روشن و سرعت‌پایین حرکت نمودند. این حرکت اعتراضی اگرچه به دلیل شدت دامنه تهدید و سرکوب، گستردگی نمونه‌های پیشین را نداشت، اما درهرحال از موانع و محدودیت‌های گوناگون دولت سرکوبگر حاکم عبور کرد و توانست بار دیگر صدای اعتراض کارگران شرکت واحد را به گوش مردم تهران برساند.
دولت ارتجاعی و سرکوبگر حاکم و دستگاه امنیتی آن تمام هم خود را به کاربست تا به‌کلی مانع این اقدام اعتراضی شود. بلافاصله پس از انتشار فراخوان سندیکای کارگران شرکت واحد،مزدوران اطلاعاتی و امنیتی رژیم نیز به تکاپو افتادند و مدیریت و حراست شرکت نیز در همدستی با این نیروها وارد عمل شدند. ده‌ها تن از کارگران شرکت واحد به‌صورت تلفنی به مرکز پلیس امنیت تهران احضار شدند. مطابق اطلاعیه سندیکا مورخ ۱۵ دی، کارگران شرکت واحد مورد تهدید پلیس قرارگرفته و به آن‌ها گفته شد: ” نباید در اعتراض شنبه ۱۸ دی، روشن کردن چراغ اتوبوس و حرکت با سرعت ۳۰ کیلومتر و تجمع کارگران تعمیرگاه و توقفگاه در مقابل دفاتر مدیریت در سامانه‌ها شرکت کنند”. البته شماری از کارگران، درجا به این تهدیدات اعتراض و به پلیس یادآوری کردند که پلیس قانوناً نمی‌تواند کسی را احضار نماید بلکه دستگاه قضایی می‌بایستی احضاریه مکتوب ارسال کند. البته تعداد معدودی نیز که به این مرکز مراجعه کرده بودند، مورد ارعاب و تهدید بیشتری قرار گرفتند.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس‌رانی تهران و حومه با صدور به‌موقع بیانیه‌ای، اقدام هماهنگ شده پلیس و حراست و مدیریت شرکت واحد را به‌شدت محکوم نمود و از کارگران خواست از مراجعه به مرکز پلیس امتناع ورزند. سندیکا اعتراض و اعتصاب را از حقوق مسلم و اولیه برای رسیدن به خواست‌های کارگران دانست. سندیکای کارگران شرکت واحد بر اجرای فوری طرح طبقه‌بندی مشاغل تأکید نمود و بار دیگر خواهان بازگشت به کار کارگرانی شد که به خاطر دفاع از حقوق کارگران اخراج شده‌اند. درعین‌حال کارگران شرکت واحد در پیام‌های متعددی خطاب به سندیکای کارگران شرکت واحد که بخشاً در کانال تلگرامی سندیکا نیز انتشار یافت، بر حمایت از سندیکا و ادامه مبارزه تأکید نموده و از اعتراض در شکل اعلام‌شده حمایت کردند. در این پیام‌ها بارها بر ضرورت اجرای طرح طبقه‌بندی مشاغل که از خواست‌های مهم کارگران شرکت واحد است و بیشتر از ۱۰ سال اجرای آن عقب‌افتاده و همچنین براین واقعیت که” حق گرفتنی است به هر قیمتی که می‌خواهد باشد” تأکید شده بود.
دولت سرکوبگر حاکم و دستگاه امنیتی آن برای مقابله با کارگران شرکت واحد و ابتکار و اقدام اعتراضی سندیکای کارگران این شرکت، به احضار و تهدید کارگران در روزهای قبل از ۱۸ دی اکتفا نکرد. روز شنبه ۱۸ دی، حراست و مدیریت شرکت واحد در همدستی تنگاتنگ با دستگاه امنیتی رژیم، از خروج اتوبوس رانندگان BRT که در اعتراضات نقش محوری داشتند، به‌کلی ممانعت به عمل آورد و نگذاشت این اتوبوس‌ها از توقفگاه خارج شوند. تمام شواهد حاکی از آن بود که دولت حاکم که با هزار و یک معضل روبروست، از اقدام اعتراضی کارگران شرکت واحد در تهران به وحشت افتاده بود، لذا تلاش کرد به هر قیمت مانع اجرای آن شود. نگرانی و وحشت دولت البته بر زمینه‌های عینی و واقعی استوار است. شرایط انفجاری جامعه، نارضایتی شدید و عمیق مردم و ابعاد گسترده این نارضایتی، آن‌هم در دورانی که هر حرکت و انفجار اجتماعی کوچکی می‌تواند انفجار اجتماعی بزرگی را رقم زند، موضوعی نبود که از چشم طبقه حاکم و دستگاه اطلاعاتی و سرکوب آن پنهان مانده باشد. ازاین‌رو تلاش کرد پیش از آنکه اعتراض بزرگ‌تری سر برآورد، مانع این اقدام اعتراضی شود. بااین‌همه، اعتراض در شکل روشن کردن چراغ و حرکت با سرعت‌پایین در اغلب اتوبوس‌های خطوط BRT ازجمله در خیابان ولیعصر، بزرگ‌راه آیت‌الله سعیدی، بزرگ‌راه رسالت، پایانه معین(راه‌آهن)، خیابان آزادی، نواب، دماوند، بزرگ‌راه چمران، پایانه جنت‌آباد و بسیاری از مسیرها و خیابان‌های دیگر تهران به اجرا درآمد.
طرح طبقه‌بندی مشاغل یکی از خواست‌های مهم کارگران شرکت واحد است که اجرای آن بیش از ده سال به تعویق افتاده است. علی‌رغم اعتراضات مکرر کارگران این شرکت طی چند سال گذشته و سال جاری، این خواست هنوز عملی نشده است. در دو ماه اخیر نیز کارگران شرکت واحد، این خواست و دیگر مطالبات خود را بارها مطرح نموده و برای دست‌یابی به آن در اشکال متنوعی از تهیه طومار اعتراضی گرفته تا تجمع خیابانی دست به اعتراض زده‌اند. روز ۱۶ آذر تعدادی از اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد، جهت پیگیری مطالبات کارگران که قبلاً در طومار اعتراضی تهیه و تنظیم‌شده و به اداره مرکزی شرکت تحویل داده‌شده بود، به این اداره مراجعه کردند. به علت عدم حضور مدیرعامل شرکت و معاون وی، اکبری مدیر منابع انسانی، با کارگران وارد گفتگو شد. در این ملاقات شش تن از اعضای سندیکا ( شهابی، اصلاغی، کمساری، بابا خانی، کریمی و پور علیمردانی) به نمایندگی از کارگران شرکت واحد حضور داشتند. طومار اعتراضی کارگران شرکت واحد در ۷۲ صفحه با ۷۰۰ امضا و ۱۰ خواست و مورد مشخص در ۳۰ آبان ۱۴۰۰ به اداره مرکزی شرکت و شورای شهر و شهرداری تهران تحویل داده‌شده بود. در این ملاقات اکبری ادعا کرد در مورد تک‌تک خواست‌های کارگران شرکت واحد مکاتباتی با شهرداری انجام‌شده است. وی گفت:” منتظر هستیم ردیف بودجه به شرکت واحد اختصاص دهند” در مورد طرح طبقه‌بندی مشاغل نیز وعده‌هایی داده شد. اما به‌جز حرف و وعده توخالی چیزی نصیب کارگران شرکت واحد نشد. برعکس در این ملاقات به‌خوبی روشن شد که مدیریت شرکت واحد هیچ‌گونه اقدامی در جهت برآورده نمودن مطالبات کارگران انجام نداده است. به دنبال آن سندیکای کارگران شرکت واحد تأکید کرد جمع‌آوری امضا و طومار اعتراضی کارگران تنها یکی از شیوه‌های اعتراض کارگران بوده و سندیکا بدون آنکه ” توهمی ” نسبت به کار آیی این روش اعتراضی داشته باشد از آن استفاده نموده اما در صورت عدم رسیدگی به خواست‌ها از اشکال دیگر اعتراضی استفاده خواهد نمود. سندیکا همزمان با تهیه طومار اعلام کرد:”در صورت بی‌توجهی مدیریت شرکت واحد و مسئولان شهرداری، اعتراضات پیوسته جمعی نظیر روشن کردن چراغ اتوبوس در روز، تجمع در محل کار و مقابل سازمان‌های مربوطه، عدم کار کردن در روزهای تعطیل و اعتصاب را در دستور کار خود قرار می‌دهیم.”
نامه‌نگاری‌های مکرر کارگران شرکت واحد، طومار اعتراضی با ۷۰۰ امضا در خصوص عدم اجرای طرح طبقه‌بندی مشاغل، هیچ‌کدام تأثیر تعیین‌کننده‌ای در پذیرش خواست‌ها نداشته است. پس از هر اعتراض، مدیریت شرکت در بهترین حالت وعده‌هایی پیرامون بازنگری طرح طبقه‌بندی مشاغل به کارگران داده است اما هر بار با فروکش اعتراض، وعده‌ها نیز به‌کلی به فراموشی سپرده‌شده‌اند. با توجه به بی‌اعتنایی مدیریت شرکت واحد و شهرداری تهران به خواست‌های کارگران و بی‌اثر ماندن طومار اعتراضی، سندیکای کارگران شرکت واحد می‌بایستی تاکتیک اعتراضی مؤثرتری را اتخاذ می‌کرد. فراخوان به تجمع اعتراضی در ۲۸ آذر ۱۴۰۰مقابل شهرداری تهران پاسخ این بی‌اعتنایی بود. این بار نیز با ترفندها و نیرنگ‌های گوناگون سعی شد از این تجمع جلوگیری شود. شورای اسلامی که هیچ کارگری در شرکت واحد نسبت به ضد کارگر بودن و همدستی آن با کارفرما و مدیریت شرکت و پرونده‌سازی علیه کارگران ذره‌ای تردید ندارد، وارد میدان شد و سعی کرد با سنگ‌اندازی در مقابل این حرکت، آن را به شکست بکشاند. شورای اسلامی با یک اقدام رذیلانه و انتشار اطلاعیه‌ای تجمع کارگران را “غیرقانونی” خواند و از کارگران خواست در این تجمع شرکت نکنند. شورای اسلامی درست به سبک و سیاق دستگاه اطلاعاتی رژیم و کیهان شریعتمداری، فراخوان انتشاریافته از سوی سندیکای کارگران شرکت واحد را به افرادی که با “عوامل خارجی” در ارتباط هستند نسبت داد تا با این اقدام موذیانه، برادران اطلاعاتی و سرکوبگر خود را علیه کارگران و سندیکای کارگران شرکت واحد و اعضا و فعالان آن برانگیخته و بسیج کند و درعین‌حال کارگران را از حضور در این تجمع بترساند و از شرکت در آن بازدارد. اما صدها تن از کارگران شرکت واحد، سندیکا و اعضا و فعالان سندیکا، مصمم‌تر و پرشورتر از گذشته به استقبال این فراخوان شتافتند و با تجمعی گسترده‌تر از گذشته در روز ۲۸ آذر، تودهنی محکمی به تشکل جاسوسی و دولتی زدند. کارگران شرکت واحد با در دست داشتن پلاکاردها و کاغذ نوشته‌های متعددی که خواست‌های خود را بر آن‌ها نگاشته بودند و سردادن شعارهایی چون” طبقه‌بندی مشاغل اجرا باید گردد”، “کارگر اخراجی شاغل باید گردد” ، ” کارگر بپا خیز برای رفع تبعیض” ، ” مرگ بر ستمگر درود بر کارگر” در حدفاصل ساختمان شورای شهر و شهرداری تهران دست به راه‌پیمایی زدند. “تورم، گرانی، بلای جان مردم”، “ازبس دروغ شنیدیم از مسئولان بریدیم”، “کارگر، معلم، کشاورز بپا خیز برای رفع تبعیض”، “تا حق خود نگیریم، از پا نمی‌نشینیم” و “حق مارو که ندید، اعتصاب آغازمی شه” ازجمله شعارهای دیگر کارگران بود.
کارگر شرکت واحد که نشان داده است تا حق خود نگیرد از پا نمی‌نشیند، در ادامه همین تجمع است که به تاکتیک حرکت اتوبوس با چراغ روشن و سرعت‌پایین گذر می‌کند. این تاکتیک چنانچه در ابعاد گسترده‌ای در شهر تهران به مرحله اجرا گذاشته شود تأثیرات مفید شوق آمیز و امیدوارکننده‌ای روی سایر اقشار زحمتکش خواهد گذاشت. نه‌فقط این، بلکه حمایت این اقشار را نیز در پی خواهد داشت. افزون براین، مجموعه‌ای از تضادها، معضلات، فشارها و گرفتاری‌های متعدد ساکنین شهر و حواشی آن ، تهران را به انبار باروتی تبدیل نموده که با شعله هر کبریتی می‌تواند به انفجار کشیده شود. از همین روست که دستگاه امنیتی رژیم نسبت به اقدام کارگران شرکت واحد از خود حساسیت نشان می‌دهد و سعی می‌کند، شعله را، قبل از آنکه آتش بزرگی برپا کند در همان آغاز خاموش سازد. چراکه از آمادگی و ظرفیت شعله‌ور شدن آتش خشم فروخفته سایر زحمتکشان ازجمله رانندگان مینی‌بوس‌ها، سواری‌ها و مسافرکش‌های شخصی و اتوبوس‌های دیگر نیز به‌خوبی مطلع است. در همین اقدام اعتراضی روز شنبه ۱۸ دی، بسیاری از اتومبیل‌های شخصی و تاکسی‌ها نیز در همبستگی با کارگران شرکت واحد و به نشانه حمایت از آن‌ها با چراغ روشن حرکت می‌کردند. این همبستگی و اقدام حمایت‌آمیز را باید موردتوجه و تشویق قرارداد و برای گسترش آن بایستی برنامه‌ریزی کرد.
اما مهم‌تر از این تاکتیک، تاکتیک بسیار مهم دیگر کارگری اعتصاب است. اعتصاب تاکتیک محوری بسیار مهم و مؤثری است که باید برای آن بیشتر تلاش کرد و آن را تدارک دید. شعار ” حق ما را ندهید اعتصاب آغاز می‌شود” را باید عملی کرد. عملی شدن این شعار نیازمند سازمان‌دهی و تدارک جدی است. وقتی‌که اعتصاب، حمل‌ونقل مسافر را در تمام شهر تهران و از این طریق فعالیت بسیاری از ادارات و شرکت‌ها را مختل کند، آن‌وقت مدیریت شرکت واحد و شهردار و شورای شهر تهران که سهل است، رؤسای این‌ها نیز در برابر کارگران زانو خواهند زد. با اتحاد و اعتصاب است که می‌توانیم حرف خود را به کرسی بنشانیم و خواست خویش را عملی سازیم. زنده‌باد اعتصاب! زنده‌باد مبارزات کارگران شرکت واحد!
نظرات شما