اعتصاب سراسری رانندگان و کامیون داران که از روز پنجم آذر شروع‌شده تا به امروز ۱۳ آذر ادامه یافته و ده‌ها شهر را در برگرفته است.با این اعتصاب سراسری که فراخوان آن را ” اتحادیه تشکل‌های کامیون داران و رانندگان سراسر ایران” در ۱ / ۸ / ۱۴۰۱ صادر کرده بود، حمل‌ونقل کالا از بندرعباس و بندر “امام خمینی” که بزرگ‌ترین بنادر ورود کالا هستند متوقف شد و پایانه‌های حمل‌ونقل بار در بسیاری شهرها نیز تق‌ولق و تعطیل‌شده‌اند.چهار سال بعد از ۳ اعتصاب سراسری و بزرگ رانندگان و کامیون داران در سال ۹۷ که تمام سیستم حمل‌ونقل کالا را فلج ساخت، رانندگان زحمتکش و کامیون داران بار دیگر پا به عرصه یک مبارزه متشکل و سراسری گذاشته‌اند تا حق خود را از پایمال‌کنندگان آن بستانند. این بار اما این زحمتکشان در شرایطی وارد یک اعتصاب سراسری شده‌اند که سراسر کشور در تب‌وتاب یک انقلاب و دگرگونی بنیادی نظم موجود می‌سوزد. بنابراین نفس اعتصاب رانندگان و کامیون داران آن‌هم در مقیاس سراسری،هم از جنبه تأثیرات امیدبخش و تقویت‌کننده اعتراضات خیابانی و خیزش‌های شهری و هم ازنظر تأثیرات آن بر گسترش اعتصابات به‌ویژه اعتصابات کارگری، حائز اهمیت جدی است.خصوصاً آنکه فراخوان دهندگان اعتصاب سراسری، هدف و خواست‌های خویش را نیز به‌نوعی با اهداف و مطالبات جنبش انقلابی که نزدیک به ۸۰ روز، تمام فضای سیاسی جامعه را تسخیر نموده گره‌زده‌اند و از آن حمایت کرده‌اند.
در بیانیه ” اتحادیه تشکل‌های کامیون داران و رانندگان سراسر ایران” ضمن اشاره کوتاه به معضلات و مشکلات رانندگان و کامیون داران و اعتراضات و اعتصاباتی که گوش شنوایی برای آن پیدا نشده، براین موضوع تأکید شده که در شرایط حاضر و در برابر آنچه بر رانندگان و کامیون داران می‌رود، جایی برای “سکوت” نیست و به‌هیچ‌وجه” نباید تسلیم وضع موجود شد”. بیانیه تأکید می‌کند که “باید بلند شویم و حق‌خواهی‌مان را دیگربار با اعتصاب و اعتراض خودمان به همه اعلام کنیم”. بیانیه ” اتحادیه تشکل‌های کامیون داران و رانندگان سراسر ایران” اگرچه بسیار کوتاه است، اما وزن سیاسی آن بسیار چشمگیر و بالاست .این بیانیه صرفاً به مسائل صنفی و مشکلات خاص این قشر خلاصه نمی‌شود بلکه مستقیماً وارد موضوعاتی شده که کل جامعه درگیر آن است. در بیانیه گفته‌شده” ما چطور می‌توانیم با این مشکلات سازش کنیم درحالی‌که الآن تمام مردم برای حق‌خواهی بلند شده‌اند”.این یعنی آنکه رانندگان و کامیون دارانی که دست به اعتصاب زده‌اند نیز از توده مردم و مبارزان کف خیابان که علیه نظم حاکم به پا خاسته‌اند و دیگر حاضر به تحمل وضع موجود نیستند و عزم خویش را برای سرنگونی رژیم جزم کرده‌اند جدا نیستند. بیانیه می‌نویسد” ما چطور می‌توانیم در برابر مظلومیت همکارانمان و سایر مردم در کردستان در بلوچستان در ایذه و سایر شهرهای در خون تپیده آرام باشیم. پس بیایید همراه با همه مردم، فریاد اعتراض و اعتصاب و حق‌خواهی‌مان را برسانیم.” و این یعنی یک بیانیه رادیکال در همراهی با توده‌های مردم زحمتکش به پا خاسته و دفاع و حمایت تمام‌عیار از قیام‌های شهری ، نبردهای خیابانی و اشکال رادیکال مبارزات توده‌ای.مضمون بیانیه ” اتحادیه تشکل‌های کامیون داران و رانندگان سراسر ایران” گویای این واقعیت است که در شرایط انقلابی موجود، خارج از اراده اقشار مختلف مردم زحمتکش،در لیست مطالبات، خواست‌های سیاسی جایگاه مهم و ویژه‌ای دارند، هدف مشترکی آن‌ها را به هم نزدیک می‌کند، جویبارهای مبارزه را به کانال واحدی می‌راند، انرژی‌ها و ظرفیت‌های مبارزاتی را متمرکز و به سمت معینی هدایت می‌کند.
در بیانیه ” اتحادیه تشکل‌های کامیون داران و رانندگان سراسر ایران” گرچه به‌طور مشخص از خواست‌های صنفی اعتصاب‌کنندگان نام‌برده نشده است اما این خواست‌ها تقریباً همان خواست‌هایی هستند که در اعتصابات سراسری پیشین عنوان‌شده‌اند؛ افزایش نرخ کرایه حمل‌ونقل، افزایش دستمزد رانندگان، افزایش حقوق بازنشستگی، حق سختی کار، بهبود وضعیت بیمه، توزیع لاستیک و قطعات یدکی با نرخ دولتی، حذف واسطه‌ها و دلال‌ها از پایانه‌های باربری،کاهش عوارض راه و مانند آن. درعین‌حال سهمیه دو هزار لیتری گازوئیل کامیون داران با نرخ دولتی، حذف‌شده و به‌جای آن به هر کارت سوخت، بین ۱۰۰ تا۲۰۰ لیتر سهمیه واریزمی شود که مورد اعتراض شدید رانندگان و کامیون داران است.
از میان تمام این خواست‌ها که در سه اعتصاب سراسری خرداد، مرداد و مهر سال ۹۷ نیز مطرح‌شده بود، تنها نرخ کرایه، آن‌هم فقط ۲۰ درصد اضافه شد که در مقایسه با افزایش قیمت‌ها و نرخ تورم حتی در همان سال نیز رقم بسیار ناچیزی بود.خواست اعتصاب‌کنندگان، افزایش حداقل ۷۰ درصد نرخ حمل‌ونقل کالاست.
اعتصاب سراسری رانندگان و کامیون داران که از پنج آذر شروع‌شده، در روزهای بعد گسترش بیشتری یافته است. علی‌رغم این، رئیس پایانه ” بندر امام خمینی” ، برخی مقامات دولتی و تشکل‌های حکومتی از نمونه ” کانون انجمن‌های صنفی رانندگان ناوگان حمل کالای سراسر کشور” در آغاز، این اعتصاب را به‌کلی انکار کردند. اما اتحاد و استمرار اعتصاب که می‌تواند کل سیستم حمل‌ونقل بار را فلج کند و تأثیرات انکارناپذیر آن بر صنایع و اقتصاد کشور، بحران رکود تورمی را تشدید خواهد کرد ، یقیناً دولت را وادار خواهد کرد اعتصاب و اثرات آن را ببینند. به‌ویژه اینکه بیش از ۹۰ درصد کالاها توسط کامیون‌ها جابه‌جا می‌شوند. ناوگان حمل‌ونقل جاده‌ای از ۳۰۰ هزار نفر در سال ۸۵ هرساله به‌طور متوسط ۵۰ هزار نفر اضافه‌شده و در سال ۹۷ به ۵۹۰ هزار نفر رسید. اگر همین روال درسالهای بعد نیز ادامه یافته باشد تعداد رانندگان ناوگان حمل‌ونقل جاده‌ای باید به بیش از یک‌میلیون نفر رسیده باشد.بنابراین اگر رانندگان و کامیون داران متحد باشند ، قطعاً می‌توانند دولت را نیز به عقب‌نشینی و پذیرش خواست‌های خود وادار کنند.
البته دولت و عوامل آن در شرکت‌های حمل‌ونقل کالا به‌رغم انکار اعتصاب، از همان روز اول اعتصاب به حربه تهدید و ارعاب متوسل شده و سعی کرده‌اند بین اعتصابیون نفاق و دودستگی ایجاد کنند.اما رانندگان و کامیون داران نیز آگاهی و هوشیاری خود را افزوده‌اند و اجازه نخواهند داد ارتجاع حاکم به اهداف سرکوب گرانه خود برسد.در اعتصابات سراسری سال ۹۷ ، دستگاه حکومتی با حداکثر خشونت و سرکوب به رانندگان پاسخ داد.دادستان کل رژیم رانندگان را راهزن(قطاع الطریق) خواند و رهبران اعتصاب را به اعدام تهدید کرد.سران دستگاه قضایی و فرماندهان ارشد نیروی انتظامی رانندگان را به مجازات‌های شدید و اعدام تهدید کردند و در یک‌کلام دولت حاکم در قبال سه اعتصاب بزرگ و سراسری رانندگان و کامیون داران که به‌شدت از عواقب آن ترسیده بود، به قهر و خشونت علیه اعتصابیون و سازمان دهندگان اعتصابات متوسل شد و بیش از ۱۸۰ تن از رانندگان را بازداشت و روانه زندان کرد. علی‌رغم این سرکوب وحشیانه، فعالان و رانندگان آگاه و پیشرو توانسته بودند هماهنگی‌هایی میان شهرهای مختلف ایجاد کنند و تشکل‌های اولیه هماهنگ‌کننده‌ای را سازمان دهند به‌نحوی‌که اعتصاب مرداد سال ۹۷ بیش از ۱۶۰ شهر را دربرگرفت.اعتصاب مهرماه همان سال را که “اتحادیه هماهنگ‌کنندگان رانندگان سراسر ایران” فراخوان داده بود به بیش از ۲۷۰ شهر کشور گسترش یافت. دستگیری‌ها و بازداشت‌های وسیع رانندگان آگاه و پیشرو و سرکوب خشن و گسترده، به تلاش‌ها و هماهنگی‌های ایجادشده آسیب‌های جدی وارد ساخت و درروند اعتصابات سراسری رانندگان و کامیون داران وقفه انداخت.اما رانندگان و کامیون داران دست از مبارزه و فعالیت برنداشتند. از تجارب اعتصابات و فعالیت‌های متشکل قبلی آموختند، دوباره گرد هم آمدند، روابط خود را بازسازی و ترمیم کردند. هماهنگی‌ها را گسترش داده و به تشکل خود نظم بیشتری بخشیدند.اکنون ۴ سال بعد از اعتصابات سراسری در سال ۹۷مصمم‌تر از گذشته، متشکل‌تر از گذشته با شعارها و خواست‌های سیاسی رادیکال و خواست‌های صنفی پا به میدان مبارزه گذاشته و اعتصاب سراسری دیگری را سازمان داده‌اند و درعین‌حال از فراخوان‌ها و اعتصاب‌های سراسری در روزهای ۱۴ ، ۱۵ و ۱۶ آذر نیز حمایت نموده‌اند.
خوشبختانه امکان پیشروی و موفقیت اعتصاب سراسری رانندگان و کامیون داران نسبت به اعتصابات سال ۹۷ بسیار بیشتر شده است. این اعتصاب با موجی از اعتصابات کارگری و همچنین فراخوان‌های متعدد اعتصابات سراسری در روزهای ۱۴ و ۱۵ و ۱۶ آذر از نمونه فراخوان اعتصاب کارگران و کارکنان مترو، اعتصاب سراسری پزشکان و کادر درمان و اعتصابات سراسری دانشجویان و فراخوان‌های متعدد جوانان انقلابی در محلات همراه شده است. بیداری و آگاهی سیاسی درمیان تمام اقشار زحمتکش جامعه افزایش‌یافته است. در شرایط کنونی بسیار مهم و ضروری است که از رانندگان حمل‌ونقل کالا حمایت شود. بسیار مهم و در موفقیت اعتصاب رانندگان و کامیون داران مؤثر است که رانندگان ناوگان اتوبوس‌های شهری و ناوگان مسافربری بین‌شهری نیز در حمایت از رانندگان و کامیون داران دست از کار بکشند. در ناوگان مسافربری بین‌شهری حدود ۲۰۰ هزار راننده مشغول به کار هستند و اعتصاب آن‌ها جبهه اعتصابات سراسری را تقویت می‌کند. در اعتصاب سال ۹۷ رانندگان و کامیون داران، یک نمونه از این نوع حمایت و همبستگی بروز کرد. ناوگان مسافربری خوزستان دست به اعتصاب زدند و شرکت‌های ایران‌پیما، هم‌سفر، تی بی تی، رویال سفر در اهواز، آبادان، خرم‌شهر، ایذه، ماهشهر و برخی شهرهای دیگر در حمایت از رانندگان ناوگان حمل‌ونقل کالا، سرویس‌های خود را لغو و غرفه‌های فروش بلیت را تعطیل کردند.اکنون زمان آن رسیده است که این نمونه حمایت‌ها و همبستگی‌ها باز تکثیر و گسترده‌تر شود.
در شرایطی که تداوم اعتراضات توده‌ای و نبردهای خیابانی در سراسر کشور، ارتجاع حاکم را به ستوه آورده و هر بار ضربات محکمی بر پیکر فرسوده نظم حاکم فرود می‌آورد، با گسترش اعتصابات سراسری به‌مثابه پای دوم جنبش انقلابی، باید رژیم جمهوری اسلامی را از همه سو به محاصره درآورد و آن را به‌کلی فلج ساخت.فاصله چندانی تا اعتصاب عمومی سیاسی سراسری نمانده است و برای تعیین تکلیف قطعی با رژیم حاکم نیز راه دیگری جز اعتصاب عمومی سیاسی و قیام مسلحانه وجود ندارد.
نظرات شما