“موتاز ابراهیم زواره” جوان ۲۷ ساله فلسطینی از ساکنین کمپ پناهندگی “دهیشه” واقع در بیت‌لحم در تظاهرات ۱۳ اکتبر با گلوله نیروهای اسرائیلی به قتل رسید.
خانواده ابراهیم از اهالی روستای “دیرآبان” در نزدیکی اورشلیم بودند که در سال ۱۹۴۸ توسط اسرائیل ویران شد. ابراهیم نیز مانند پدر و برادرانش مدتی زندانی بود. هم اکنون ۶ برادر وی در زندان‌های اسرائیل به سر می‌برند. همین اواخر بود که یکی از برادران‌اش به اعتصاب غذای ۴۰ روزه خود در زندان‌های اسرائیل پایان داد، زیرا بدون ایراد اتهام و بدون برگزاری دادگاه مدت‌هاست که در زندان به سر می‌برد.
سرنوشت ابراهیم، پدر و برادران‌اش سرنوشت بسیاری از فلسطینیهاست. در پی تشدید اعتراضات اخیر از اول اکتبر تاکنون، حداقل ۶۴ فلسطینی در کرانه غربی، شرق اورشلیم و نوار غزه توسط نیروهای اسرائیل به قتل رسیده‌و صدها تن مجروح شده‌اند.
رژیم اشغال‌گر می‌کوشد با توسل به حملات اخیر به شهروندان و سربازان اسرائیل ابعاد خشونت دهشتناک علیه فلسطینی‌ها را توجیه کند. این هم اولین باری نیست که دولت اسرائیل در مقابله با عملیات چند فلسطینی به تنبیه و دستگیری و کشتار جمعی فلسطینیان می‌پردازد. اما واقعیت این است که عملیات اخیر، بهانه‌ای بیش نیستند. از سال ۲۰۱۴ نیروهای اسرائیل استفاده از تیراندازی مستقیم و با فشنگ‌های واقعی به فلسطینی‌های معترض را افزایش داده‌اند. در نتیجه در اعتراضات و تظاهرات مردم علیه دولت اشغال‌گر اسرائیل، هر بار تعداد بیش‌تری مجروح و کشته می‌شوند. تنها در تظاهرات ۱۳ اکتبر بیش از ۴۰۰ فلسطینی و اکثر آنان با فشنگ‌های واقعی مجروح شدند. بسیاری روش کنونی مقابله سربازان اسرائیلی با فلسطینیان را “اعدام‌های صحرایی” می‌نامند.
هم‌چنین در روزهای اولیه ماه اکتبر نیروهای اسرائیل با حمله به محله‌های فلسطینی‌نشین در شرق اورشلیم، ده‌ها نفر را دستگیر کردند (تعداد فلسطینیان دستگیر شده تا آخر ماه اکتبر نزدیک به ۱۰۰۰ نفر برآورد می‌شود)؛ پیرامون محله‌های فلسطینی‌نشین، موانع خیابانی و پست‌های نگهبانی جدید برپا شده است. محله‌ها با دیوارهای بتونی و سیم خاردار ایزوله شده‌اند. تنها در روز ۲۱ اکتبر، ۳۸ مانع، ۱۷ پست نگهبانی و ۲۰ بلوک سیمانی جدید و یک سنگر ایجاد شد. موانعی که به گفته‌ی “دفتر هماهنگی امور انسانی سازمان ملل” بر زندگی ۱۳۸ هزار فلسطینی ساکن شرق اورشلیم تأثیر گذاشته است.
و این تنها نیروهای رسمی اسرائیل نیستند که به سرکوب فلسطینی‌ها می‌پردازند. یهودیان تندرو نیز با پشتیبانی و حتا گاهی در کنار نیروهای نظامی، در قتل و خشونت علیه فلسطینی‌ها، به ویژه جوانان و نوجوانان فلسطینی، دست دارند.
گرچه دولت اسرائیل می کوشد حمله چند فلسطینی با چاقو به شهروندان اسرائیلی را عامل تشدید خشونت خود علیه فلسطینیان معرفی کند، اما بی‌تردید، این همه، نتیجه‌ی گریزناپذیر سیاست‌های دولت اسرائیل علیه فلسطینیهاست. سیاست‌های چند دهه‌ای دولتی اشغال‌گر علیه ملتی ستمدیده. اسرائیل بارها و بارها نشان داده است که حاضر نیست به تجاوز خود پایان دهد؛ حاضر نیست کشور مستقل فلسطین را در همسایگی خود تحمل کند. در حالی که به ظاهر به مذاکره می‌پردازد، هم‌چنان به تمامی سیاست‌های اشغال‌گرانه‌اش از جمله شهرک‌سازی و گسترش سرزمین‌های اشغالی ادامه می‌دهد.
همانگونه که تجربه نزدیک به ۷۰ سال اخیر نشان داده است، تداوم اشغال‌گری، راندن فلسطینیان از خانه و کاشانه، دستگیری و شکنجه و زندان، محرومیت از تمامی حقوق انسانی، قتل و سرکوب دسته‌جمعی و حملات نظامی تنها شعله‌های آتش کنونی را سرکش‌تر کرده و از نسلی به نسلی دیگر منتقل می‌کند.
“هیشام” و برادرانش، از دیگر ساکنین کمپ “دهیشه” ۳۰ سال پیش و در اولین خیزش فلسطینیان علیه اشغال‌گران اسرائیلی با سنگ به مقابله با ارتش اسرائیل رفتند. امروز آنان ۵۱ ساله‌اند و پسران‌شان درست همان کار را می‌کنند. و این تنها یکی از اردوگاه‌های آوارگان فلسطینی‌ست.
فلسطینی‌ها از زمان اشغال سرزمین‌شان توسط صهیونیست‌ها اشکال مختلف مبارزه را در پیش گرفته‌اند. از تشکیل سازمان‌های گوناگون و مبارزه‌ی متشکل گرفته تا اعتراض و تظاهرات مردمی، از حملات چریکی تا مقابله با تیر و کمان و سنگ. و نیز مذاکره. مذاکراتی تاکنون بی‌نتیجه در حل نهایی مسئله. امری که “محمود عباس” نیز در سازمان ملل به آن اشاره کرد: “دیگر اتلاف وقت برای مذاکره به خاطر مذاکره فایده‌ای ندارد. لازم است طبق قطعنامه‌های بین‌المللی به اشغال خاتمه داده شود.”
روز جمعه، ۳۰ اکتبر، یک هیئت فلسطینی به ریاست محمود عباس، علیه خشونت اسرائیلی‌ها علیه فلسطینیان در نواحی اشغالی طی اعتراضات ۴۰ روزه اخیر نزد “دیوان بین‌المللی کیفری” لاهه شکایت کرد. این شکایت ۵۲ صفحه‌ای شامل جزئیاتی درباره “اعدام‌های صحرایی، تنبیه دسته‌جمعی، ویرانی خانه‌ها و پاک‌سازی ملی است. پیش از این نیز شکایتی درباره حملات نظامی اسرائیل به نوار غزه که به کشته شدن بیش از ۲۰۰۰ فلسطینی منجر شد، طرح کرده بود. گرچه تحقیقات درباره این شکایت‌ها از سوی دیوان کیفری آغاز شده است، اما دولت اسرائیل به این بهانه که “دولت فلسطین” وجود ندارد و از این‌رو حق عضویت در دیوان لاهه را ندارد، حاضر به همکاری نیست. بهانه‌ای که تنها سرپوشی‌ست بر تلاش دولت اسرائیل برای گریز از تحقیق درباره جنایاتش علیه ملتی تحت ستم.
نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، در ۲۰ اکتبر در کنگره جهانی صهیونیسم در اورشلیم مدعی شد که مفتی اعظم اورشلیم، هیتلر را به سوزاندن یهودیان تشویق کرد و به این ترتیب کوشید به آتش نفرت علیه فلسطینی‌ها دامن بزند و با گذاشتن مسئولیت جنایات نازی‌ها بر عهده یک فلسطینی، بر خشونت‌ها دامن بزند و برای جنایات ضد انسانی دولت اسرائیل علیه فلسطینیان توجیه دیگری بتراشد.
فلسطینی‌ها در مبارزه خود با اشغال‌گری، تنها با دولت و نیروهای سرکوب اسرائیل رودررو نیستند، بلکه دولت‌های غربی، به ویژه آمریکا، در تقویت و تثبیت این رژیم در منطقه، از هیچ تلاش و حمایتی دریغ نکرده‌اند، چه در قالب ارسال پیشرفته‌ترین سلاح‌ها و تجهیزات، و چه در دفاع از جنایت‌های اسرائیل در نهادهای بین‌المللی و ممانعت از محکومیت رسمی اسرائیل و چه با تبلیغات دروغین و ممانعت از آگاه‌سازی افکار عمومی از این جنایات. حتا نهادهای “حقوق بشری” بین‌المللی، بدون توجه به رابطه علت و معلولی، از خشونت سیستماتیک دولتی علیه مردمی بی‌دفاع تنها با اصطلاح “خشونت غیرمتناسب” انتقاد می‌کنند. اما، این همه در عزم فلسطینیان برای رهائی ازستمگری های رژیم نژادپرست اسرائیل و ایجاد یک کشور مستقل، تأثیری نخواهد داشت.
گرچه تلاش شد اوج‌گیری مبارزات اخیر به نیروهای مختلف فلسطینی یا اسلامی نسبت داده شود، اما سرانجام بسیاری مجبور به اعتراف شدند که این اعتراضات خودانگیخته و توده‌ای هستند. این مردم فلسطین، به ویژه جوانان هستند که با عمری زندگی تحت سلطه یک رژیم اشغال‌گر و بدون چشم‌اندازی برای حل سیاسی معضل، به خیابان‌ها آمده‌اند. خشمگین از ستم‌گری‌های اسرائیل و نیز دلسرد از مذاکرات بی‌نتیجه و وعده‌های بی‌سرانجام رهبران‌شان، آمده‌اند تا به حق مسلم خود دست یابند که تشکیل کشور فلسطین است.
آنان نشان داده‌اند تا زمانی که به هدف‌شان نرسند، از مبارزه دست نخواهند کشید. این هدف نیز، در شرایط کنونی، تشکیل کشور مستقل فلسطین در مرزهای پیش از ۱۹۶۷ است. این تنها راه برقراری صلحی پایدار و پایان بخشیدن به درگیری‌هایی‌ست که هم از میان شهروندان اسرائیلی و هم از میان مردم بی‌دفاع فلسطین قربانی می‌گیرد. آنان در این مبارزه تنها نیستند. اگر دولت‌های سرمایه‌داری غربی، جانب دولت اشغال‌گر اسرائیل را گرفته و چشم بر جنایات بی‌شمار آن بسته‌اند، اما بسیاری از توده‌های مردم سراسر جهان و نیز نیروهای آزادی‌خواه، چپ و کمونیست در کنار آنان‌اند و با تمام توان خود آنان را در مبارزه‌شان یاری می‌رسانند.
نظرات شما