امروز آخرین یکشنبه پایان سال است، یعنی چهل و هشتمین باری است که بازنشستگان و مستمری‌بگیران اهوازی طی سالی که به پایان آن رسیدیم جلو اداره بیمه، تجمع اعتراضی برگزار می‌کنند. ده‌ها نفر بازنشسته،
اهل کرهٔ خاکیم. ساکن زمین. سرخم، سیاهم، سفیدم. زنم. کارگرم. در شالیزار کارمی کنم. دستم تا آرنج در آب و گل است. دانه‌دانه برنج‌ها را در آب می‌نشانم. تا دانه‌ها سر از خاک درآورند، خمیده می‌شوم.
مردم ایذه! توده‌های محروم و ستمدیده از ظلم ولایت و سلطنت! حکومت فکرمی کند با سرکوب می‌تواند به اعمال حاکمیت خود تداوم بدهد وبر فضای سیاسی جامعه یک‌بار دیگر غالب شود، حماقت و ساده‌انگاری است. رژیم
جنبش کارگری نهادها و سازمان‌های کارگری متعلق به این جنبش، هنوز و تا رسیدن به نهادها سازمان‌های کارگری رزمنده باقابلیت‌های موردنظر و مورد اعتماد طبقه کارگر، راه طولانی در پیش دارند. سازمان‌ها و
روز پنج‌شنبه ۲۷ بهمن و به دنبال فراخوانی که در اعتراض به اعدام محمد حسینی و محمدمهدی کرمی دو جوان مبارزی که در اعتراضات دستگیر و به دست جنایتکاران جمهوری اسلامی به قتل رسیدند، صادرشده بود، تجمعات
«خیزش» نه از روی میل، بلکه ناچار خود را به موضع‌گیری در قبال حرکت سیاسی تاریخی سیاهکل می‌بیند. مگر می‌شود مدعی مارکسیست راستین بود، از نقطه عزیمت یک جنبش رادیکالم. ل که سرفصل یک دوره از تاریخ
هوا سرد است. زمین‌های یخ‌بسته راه رفتن را دشوارمی کند. گرچه راه ناهمواراست و سرد، اما ما مردم مصمم همچنان در راهیم. دل‌هایمان گرم است و امیدوار. دست‌هایمان درهم زنجیراست و همگام با اندیشه رهایی
مبارزان مسلح ایذه چه کسانی بودند؟ هم‌زمان با چهلم حسین سعیدی و محمود احمدی، چریک‌های شهید ایذه، از شکل‌گیری و مراحل اعتلای مبارزه‌ی گروهی در ایذه می‌خوانیم که از چند سال پیش در این شهر و مناطق
زیر پلک‌های بسته شب، گردبادی مهیب نهفته است. گردبادی که ورق را برگردانده و درحال درهم پیچیدن طومار دیکتاتور است. مردم ستم دیده در خیابان‌ها به نبردی خستگی‌ناپذیر با ارتجاع و حاکمیت سرمایه‌داران
نوشتن از گذشته‌ها می‌تواند سودمند باشد. بخصوص در جامعه‌ای مانند جامعه‌ی ما که مرور خاطرات هم می‌تواند بهای سنگینی را در پی داشته باشد. اما بهتر است بیشتر از حال نوشت. حالی که مدام در حالت تغییر و
نظرات شما