با نزدیک شدن به ۱۷ آبان – روز پرستار در ایران* – به دلیل پایان یافتن مهلتی که پرستاران و کادر درمانی بیمارستان های کشور برای تحقق خواست هایشان به دولت داده بودند، از آنجا که تا کنون کمترین پاسخی به مطالبات شفاف و بر حقشان داده نشده است، دور جدیدی از اعتراضات پرستاران در پاره ای از شهرهای کشور آغاز شده است.
پرستاران بیمارستان های مشهد که در اعتصاب و اعتراضات مرداد و شهریور ماه سال جاری نقش پررنگی داشتند، روز اول آبان در اعتراض به بی توجهی مسئولان حکومتی نسبت به خواست هایشان، بیانیه ای هشدار آمیز صادر کردند. با گذشت یک هفته از صدور این بیانیه، از آنجا که کماکان دولت و وزارت بهداشت کمترین توجهی به مطالباتشان نداشته اند، آنان روز دوشنبه ۷ آبان، با اتخاذ تصمیمات جدید، شروع دور تازه ای از اعتصاب و اعتراضات را اعلام کردند.
پرستاران مشهد در گام نخست با اعلام اینکه در هیچیک از مراسم ها و جشن های حکومتی مربوط به روز پرستار شرکت نخواهند کرد، توقف انجام یک سری از وظایف و اقدامات روزانه خود را به مسئولان دولتی یادآور شدند.
تحریم کامل اعتباربخشی بیمارستان ها و عدم مشارکت در امور اعتباربخشی تا اعلام بعدی، عدم ثبت کلیه موارد دارویی و درمانی در سیستم his و سامانۀ سپید، عدم انجام آزمایشات غیر اورژانسی، عدم تکمیل فرم های غیرمصوب وزارت؛ از قبیل فرم های آنتی بیوتیک، آلبومین و غیره از جمله مواردی هستند که پرستاران بیمارستان های مشهد برای شروع دور تازۀ اعتراضات خود بر آنها تأکید کرده اند.
آنان در فراز دیگری از بیانیه خود بر همدلی و هماهنگی کامل پرستاران تأکید کرده و در این باره نوشته اند: «تمام پرستاران بیمارستان های خصوصی، پرسنل محترم اورژانس پیش بیمارستانی، پرسنل محترم بهداشت و مامایی (بالین)، در این مسیر هماهنگ و همپای یکدیگر هستند و در صورت عدم رفع قوانین تبعیض آمیز و موانع خدمتی دیگر و عدم اِعمال مطالبات به حق در فیش های حقوقی و تعرفه های پرستاری در بودجه سال بعد، در قدم های بعدی، طبق نظر کلیه پرستاران، تحریم های بهم پیوسته و مدونی اتفاق خواهد افتاد».
به دنبال صدور این بیانیه، روز شنبه ۱۲ آبان، تصاویری از تجمعات اعتراضی پرستاران و بخشی از پرسنل اورژانسی ۱۱۵ مشهد در ساختمان قریشی دانشگاه علوم پزشکی این شهر منتشر شد که حاکی از جدی بودن شکل گیری اعتراض و اعتصابات پرستاران این شهر در پایان مهلت داده شده به کابینه پزشکیان است.
پرستاران و کارکنان فوریت های پزشکی بیمارستان های مشهد – که تعدادشان پرشمار هم بود – با بلندکردن انبوه دست نوشته های مطالباتی خود، همراه با سر دادن شعارهایی نظیر «سفره ما خالیه، وعده وعید کافیه»، «تورم دلاری، حقوق ما ریالی»، بر فرسودگی ناوگان اورژانس هم تأکید داشتند که تا کنون باعث کشته شدن بیماران زیادی شده است. علاوه بر پرستاران مشهد، پرستاران چندین بیمارستان در شهرهای یزد و فسا نیز در روز شنبه اقدام به برگزاری تجمعات اعتراضی کردند. اعتراضاتی که به دلیل بی توجهی دولت در پاسخگویی به مطالباتشان قرار است در روز پنج شنبه ۱۷ آبان به اعتصاب سراسری پرستاران و کادر درمانی بیمارستان های مختلف کشور منجر گردد.
آنچه این روزها در جامعه پرستاری و کادر درمانی می گذرد، ادامه روند اعتراضی سال های دور و دراز این بخش از نیروهای زحمتکش جامعه است که در ماه های مرداد و شهریور امسال به انجام یک سری اعتراضات و اعتصابات سراسری در کشور انجامید. اعتصاباتی که فصل نوینی را در تاریخ مبارزات این بخش از طبقه کارگر گشود و تأثیرات مهم و مثبتی را نه فقط بر مجموعه پرستاران و کادر درمانی کشور به لحاظ انتخاب راه های مؤثر پیگیری مطالباتشان برجای نهاد، بلکه تأثیرات مثبت و شگرفی هم بر مبارزات سایر نیروهای کار و زحمت گذاشت. تا جاییکه شکل گیری اعتصابات سراسری پرستاران یک همدلی و همگرایی شوق انگیزی را در میان سایر کارگران و زحمتکشان تقویت کرد.
اعتراض و اعتصاب سراسری پرستاران در مرداد و شهریور سال جاری، به دلیل گستردگی و سراسری بودن آن به انحاء مختلف مورد استقبال و حمایت سایر کارگران و زحمتکشان قرار گرفت. معلمان، بازنشستگان، تشکل های مختلف کارگری و دیگر لایه های اجتماعی، در گستره ای وسیع از اعتصاب سراسری پرستاران که به نوعی راهنمای عمل شکل گیری یک اعتصاب عمومی سیاسی در جامعه بود، ابراز شادمانی کردند.
اما مقامات دولتی که از وضعیت پیش آمده نگران و برآشفته شده بودند، با سر و صدای تبلیغاتی و بکارگیری همزمان سرکوب و دادن امیدهای واهی، با دستپاچگی رسیدگی فوری به مشکلات پرستاران را وعده دادند. وعده های وزارت بهداشت اما همانند گذشته پوچ و توخالی از آب درآمد و با گذشت سه هفته از اعتصاب، تنها پاسخی که به انبوه مطالبات پرستاران و کادر درمانی داده شد، واریز کردن یک میلیون و ششصد هزار تومان به حساب هر پرستار بود. مبلغی ناچیز که حتی کفاف خرید دو کیلو گوشت آبگوشتی را هم نمی داد. امری که نشان داد در حاکمیت جمهوری اسلامی نه گوشی برای شنیدن انبوه معضلات پرستاران وجود دارد و نه چشمی برای دیدن شرایط نابسامان معیشتی آنان. این اقدام تحقیر آمیز دولت، اگر چه با فوران خشم و اعتراض پرستاران اعتصابی در روزهای بعد مواجه شد، اما اعتصاب کنندگان در نهایت با دادن یک مهلت یک ماه و نیمه به کابینه پزشکیان جهت پاسخگویی به انبوه مطالباتشان، موقتاً به اعتصابات سراسری خود پایان دادند.
اعتراض به شرایط سخت کاری، اجرای صحیح قانون تعرفه گزاری خدمات پرستاری مصوب سال ۱۳۸۶ که اجرای آن به مدت ۱۷ سال به تعویق افتاده، اجرای قانون فوق العاده خاص پرستاری، ارتقای بهره وری و قانون مشاغل سخت، اجرای لغو اضافه کاری اجباری و جبران کمبود نیروی کار از جمله مطالبات پرستاران و کادر درمانی بود که برای تحقق آن به یک رشته اعتصابات سراسری در تابستان امسال روی آوردند.
اکنون در پایان مهلت پرستاران اعتصابی به دولت، تنها اقدامی که از جانب وزارت بهداشت صورت گرفته، تصویب یا قول افزایش دستمزد اضافه کاری اجباری آنان از ۲۰ هزار تومان به ۶۰ تا ۱۰۰ هزار تومان در ساعت است، که آن هم دقیق و قطعی نیست. به رغم اینکه احمد نجاتیان – رئیس سازمان نظام پرستاری کشور – اعلام کرده که باید میزان اضافه کاری پرستاران حداقل به ۱۰۰ هزار تومان در ساعت برسد، اما پاره ای از نمایندگان مجلس ارتجاع و حتی افرادی از درون دولت از میزان ۶۰ هزار تومان در ساعت سخن گفته اند. آنچه را که احمد نجاتیان و پرستاران معترض و ناراضی بدان تأکید دارند، این است که افزایش ۱۰۰ هزار تومان اضافه کاری نیز به هیچ وجه تناسبی با میزان تورم و افسارگسیختگی گرانی در جامعه ندارد.
در این میان اما، آنچه از طرف دولت و وزارت بهداشت عامدانه به فراموشی سپرده شده است، همانا انبوه مطالبات پرستاران و کادر درمانی است که آنان را برای تغییر و دگرگونی این وضعیت مرگبار به سمت انجام یک رشته از اعتصابات سراسری کشانید. و حالا وزارت بهداشت با تقلیل دادن انبوه مطالبات بر زمین مانده سال های دور و دراز آنان و تقلیل خواسته های پرستاران در حد افزایش دستمزد اضافه کاری، در صدد تحقیر و خاک پاشیدن بر چشم ده ها هزار پرستار و کادر درمانی برآمده است.
وضعیتی که این روزها باعث برانگیختن خشم پرستاران و سرریز شدن کاسه صبر آنان در مقابل فریبکاری های دولت شده است. پرستاران زحمتکشی که در دوره شیوع کرونا، در صف اول مبارزه با این بیماری مرگبار قرار گرقتند و با گذشتن از جان خود و دادن صدها قربانی از زندگی و سلامت توده های مردم ایران و حتی از زندگی همین مقامات نالایق و مفت خور حکومتی دفاع کردند و اکنون خود با انبوهی از مشکلات مواجه اند و از داشتن حداقل های یک زندگی متعارفِ انسانی محرومند.
پرستارانی که سالهاست نسبت به شرایط کاری خود از جمله نوع قرارداد، دستمزدهای ناچیز، کمبود نیرو، ساعات طولانی کار، اضافه کاری اجباری و عدم اجرای صحیح قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری معترض اند و هر ساله با برپایی تجمعات اعتراضی خواهان رسیدگی به مطالبات برحق خود هستند. مطالباتی که تا به امروز برآورده نشده اند و آنان به مرور و در روند مبارزات اعتراضی خود، طبقه حاکم و رژیم سیاسی پاسدار منافع آن را به خوبی شناخته اند و اکنون دریافته اند که بجز با سازماندهی اعتراض و اعتصابات سراسری قادر به تحمیل خواست هایشان به دولت نیستند.
لذا در پایان مهلت داده شده به کابینه پزشکیان و در پی بی توجهی وزارت بهداشت و عدم پاسخگویی دولت به مطالبات برحق و ضروری آنان، پرستاران، کادر درمانی و اورژانسی بیمارستان های مشهد با صدور بیانیه و دادن هشدارهای لازم به مسئولان حکومتی، فراخوان شروع یک اعتصاب سراسری را در روز پنج شنبه ۱۷ آبان داده اند. آنان در بیانه ها و فراخوان داده شده از همه همکاران خود در سایر بیمارستان های کشور خواسته اند، حال که همه راهها برای تحقق مطالباتشان به روی آنان بسته است، لازم است تا جامعه پرستاری و کادر درمانی همه بیمارستان ها با عزمی استوار در این اعتصاب سراسری شرکت کنند. اعتصابی که پیش زمینه های آن از ۱۲ آبان با اعتراض پرستاران و کادر درمانی در بعضی از پیمارستان های ایران شروع شده است.
پی نوشت:
*در تقویم جهانی به پاس قدردانی از زحمات پرستاران، دوازدهم ماه می – زاد روز تولد فلورانس نایتینگل – به عنوان روز بین المللی پرستار ثبت شده است. در تقویم جمهوری اسلامی اما اعلام روز پرستار مربوط به زاد روز تولد زینب دختر علی – امام اول شیعیان است – است که با تفاوت روزشمار سال های قمری و خورشیدی، تاریخ ثابتی برای این روز وجود ندارد و هر ساله تغییر می کند. امسال روز پجشنبه ۱۷ آبان، برای روز پرستار در ایران اعلام شده است.
متن کامل نشریه کار شماره ۱۰۹۴ در فرمت پی دی اف:
نظرات شما